Γυρίζω αργά και και
συναντώ τα μάτια του Harry καθώς περνάει το δρόμο.
''Γεια'' λέω ψυχρά.
''Τι κάνεις εδώ
μόνη;;'' ο τόνος του είναι ειρωνικός.
Σταυρώνω τα χέρια μου.
''Δεν χρειάζομαι τις μαλακίες σου αυτή τη στιγμή.Οπότε αν μπορούσες να με
αφήσεις ήσυχη θα ήταν τέλειο''
Ο Harry γελάει. ''Που
είναι ο γιατρός, το αγόρι σου;''
''Είναι
εκπαιδευόμενος.''
''Σωστά, πως το
ξέχασα;;'' με κοροιδεύει.
''Σωστά'' μιμούμαι τον
τόνο της φωνής του. ''Ασε με ήσυχη τώρα''
''Kάτι μου λέει πως
χρειάζεσαι κάποιον να σε πάει σπίτι Rosie''
''Μην με λες έτσι''
Απαίσιες αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό.
''Τι Rosie; Ή μήπως
προτιμάς το Rosalie;'' Φυσικά και ξέρει το κανονικό όνομα μου.Έχει τον φάκελο
μου.
''Σταμάτα.''
''Προσωπικά μου αρέσει
