Το διαμέρισμα μου είναι εντελώς κατεστραμένο.
Τα βιβλία έχουν πέσει από τα ράφια, όλα τα μαξιλάρια και οι κουβέρτες από τον καναπέ είναι κάτω το ίδιο.Το παράθυρο είναι ανοιχτό και υπάρχουν γυαλιά στο πάτωμα.Τρέχω στο δωμάτιο μου που είναι το ίδιο χάλια με το σαλόνι.
Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από το πρόσωπο μου καθώς προσπαθώ να βγάλω το κινητό μου από την τσάντα μου.Ψάχνω να δω τι λείπει.Ολα -εκτός από κάποια πιάτα που είναι σπασμένα στο πάτωμα- είναι εδώ.Δεν πήραν τίποτα.
Ακούω ένα δυνατό χτύπο στην πόρτα και ο Harry μπαίνει μέσα με μπερδεμένο ύφος. ''Rose,τι--'' βλέπει το διαμέρισμα μου και κλείνει το στόμα του.Κρατάει ένα χαρτί στο χέρι του.
Κάθομαι στον καναπέ, τα χέρια μου στο κεφάλι μου. ''Κάποιος μπήκε μέσα.Δεν έκλεψε τίποτα όμως.''
Τον νιώθω να κάθεται δίπλα μου, βάζει το χέρι του στον ώμο μου.Βρίσκω τον εαυτό μου να γέρνει πάνω του γεμίζοντας δάκρυα το t-shirt του.
''Ποιος να το έκανε όλο αυτό;Γιατί να καταστρέψουν το διαμέρισμα και να φύγουν;;'' τον ρωτάω.
Ο Ηarry ξεφυσάει και σηκώνεται πηγαίνοντας προς το παράθυρο.Ακόμα κρατάει το χαρτί στο χέρι του.Αναρωτιέμαι τι να είναι.
Γυρνάει προς το μέρος μου και κοιτάει κάτω. ''Ηταν..ήταν ο Alec και οι άντρες του.''
Νιώθω σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω. ''Τ-τιι;;''
''Νομίζουν ότι ξέρεις κάτι.Νομίζουν ότι σου μίλησα και γαμώτο είναι απίστευτα λάθος.''
Ξεροκαταπίνω. ''Και τι κάνουμε;;''
Ο Ηarry με κοιτάει στα μάτια. ''Μένουμε μακρυά ο ένας από τον άλλο.''
Νεύω αργά. Τι λέει;;;
Αυτός συνεχίζει. ''Αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι δεν θα γίνει αυτό σωστά;;'' Τα μάτια του δεν αφήνουν τα δικά μου όσο μιλάει.
Ο παλμός μου αυξάνεται μόλις ξανα κάθεται δίπλα μου.Δεν ξέρω τι εννοεί με τις λέξεις του αλλά με παρηγορούν.
