Ο Aaron έχει
δίκιο.Πρέπει να μείνω μακρυά από τον Harry.Αλλά το γεγονός ότι ζει απέναντι και
πηγαίνει στην ίδια δουλειά με μένα δεν βηθάει.
Ψάχνω τα κλειδιά μου
όσο περπατάω στο χολ της οικοδομής.Τελειώσα 2 έγγραφα σήμερα και είμαι πολύ κουρασμένη.Ο
Ζayn φλέρταρε με την Perrie όλη την ώρα.Το χαμόγελο της είναι τόσο γλυκό όταν
της λέει ανέκδοτα.
Όταν δεν τα βρίσκω
πανικοβάλλομαι και αναστενάζω.Έχασα τα κλειδιά μου.Την τύχη μου.
Πληκτρολογώ τον αριθμό
του κλειδαρά ο οποίος με ενημερώνει πως θα φτάσει σε περίπου 20 λεπτά.Τον
ευχαριστώ πριν το κλείσω και κάθομαι έξω από το διαμέρισμα μου προσπαθώντας να
βρω να κάνω κάτι για να περάσει η ώρα.
Την ώρα που αποφασίζω
να γυρίσω στο αμάξι μου η πόρτα του Harry ανοίγει και εκείνος βγαίνει
έξω.Φυσικά.
''Rosie,'' με χαιρετά.
''Καλά κατάλαβα ότι είσαι εδώ.''
''Θα κάνω ησυχία.''
του λέω και ακουμπάω το κεφάλι μου στην πόρτα.
''Κλειδώθηκες
απ΄έξω;;'' ρωτάει με χιούμορ.Φοράει καρό πουκάμισο και τζιν.Εχει αλλάξει από τα
ρούχα της δουλειάς.
''Ναι..''
Ο Harry δαγκώνει το
χείλος του για να συγκρατήσει το γέλιο του και κουνάω τα μάτια μου.
''Γέλα εσύ.''
