Αφήνω κάτω το πιρούνι μου.Το μέταλο κάνει ήχο όταν συγκρούεται με το πιάτο.Νιώθω σαν να με έχουν χαστουκίσει.
''Τι;;''
''Μαλώνουμε πολύ συχνά τελευταία.'' λέει η μητέρα μου ''Σκεφτήκαμε πως είναι καλό κα για τους δύο.''
''Πόσο καιρό έχει;;''
''Περίπου..1,5 μήνα.'' λέει ο μπαμπάς μου.
''Και δεν νομίζετε ότι έπρεπε να ξέρω;;''
''Θα στο λέγαμε Rosie αλήθεια--''
''Αυτός είναι ο λόγος που θέλατε να έρθω Νέα Υόρκη έτσι;; Για να μου το πείτε.''
Οι γονείς μου δεν με κοιτάνε.
''Αυτό είναι απίστευτο.'' φωνάζω. ''Τα κάνατε όλα πίσω από την πλάτη μου.''
''Πονάει έτσι;;'' Η Elizabeth με κοιτάει ψυχρά.
''Εγώ..εγώ δεν..''
Η Elizabeth κουνάει τα μάτια της και σηκώνεται από το τραπέζι.Αδειάζει το πιάτο της και εξαφανίζεται στην κουζίνα.
''Δεν το πιστεύω.'' λέω και σηκώνομαι και εγώ.
''Που πας;'' με ρωτάει η μαμά μου όσο αρχίζω να περπατάω.
''Στο δωμάτιο μου, και θα κλειδώσω την πόρτα.'' φωνάζω.Νιώθω σαν έφηβη ξανά και όχι σαν 23χρονη.
Κάθομαι στο κρεβάτι μου.Ξαφνικά βλέπω το χέρι μου.
Ο αριθμός του Harry γραμμένος στην παλάμη μου με μπλε στυλό.
Χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνω το τηλεφωνο μου και πληκτρολογώ τους αριθμούς.
Το σηκώνει στον δεύτερο χτύπο.
''Παρακαλώ;;''
''Γεια, η Rose είμαι.''
''Rosalie..Ακούγεσαι αναστατωμένη.''
''Εγώ..'' αναστενάζω. ''Οι γονείς μου παίρνουν διαζύγιο.''
Υπάρχει μια παύση και φαντάζομαι τον Harry να σηκώνει το φρύδι του σοκαρισμένος. ''Διαζύγιο;;''
''Ναι..Και το ήξεραν εδώ και ένα μήνα και δεν μου είπαν τίποτα.Αυτός ειναι ο λόγος που μου είπαν να έρθω έτσι κι αλλιώς.'' Η φωνή μου σπάει στο τέλος και κλείνω τα μάτια μου.
''Rose...''
''Με νευριάζει, καταλαβαίνεις;;'' και τότε δάκρυα αρχίζουν να κυλάν από τα μάτια μου. ''Και είναι και η Elizabeth..'' κουνάω το κεφάλι μου.
Ο Harry ακούει υπομονετικά.Σε αυτή την περίπτωση είμαι τόσο ευγνώμων που είμαστε φίλοι και και δεν μισιόμαστε όπως στην αρχή.
''Οταν..'' αρχίζει να μιλάει o Harry.''Oταν η μαμά μου πέθανε δεν το είχα μάθει για 6 μέρες.''
Δεν μιλάω, ο σφιγμός μου αυξάνεται.Ο Harry μετά από μια παύση συνεχίζει. ''Ημουν συντετριμένος.Δεν έτρωγα για μέρες.Μην αναφέρω τον ύπνο.''
''Ηarry..'' αναστενάζω ''Εγώ..''
''Είναι εντάξει.Εχουν περάσει 4 χρόνια.Θέλω να πω ότι θα το ξεπεράσεις, θα προχωρήσεις.''
''Γιατί δεν το έμαθες για 6 μέρες;;'' τολμάω να ρωτήσω.
Ο Harry αργεί νa απαντήσει τόσο, που σκέφτομαι ότι το έκλεισε. ''Η αδερφή μου.''
Κρατάω το στόμα μου κλειστό και δεν τον ρωτάω τίποτα άλλο. ''Αχάά..''
''Ναι..''
Υπάρχει ησυχία ξανά.Σκέφτομαι να τον χαιρετήσω και να το κλείσω αλλά δεν θέλω.Θέλω να του μιλήσω όσο περισσότερο μπορώ.
''Δεν θα πιστέψεις ποιος κάθισε δίπλα μου στο αεροπλάνο.''
Για τις υπόλοιπες 3 ώρες, μιλάμε στο τηλέφωνο.Σε κάποια θέματα διαφωνούμε ή απλά γελάμε.Οταν επιτέλους το κλείνουμε νιώθω πιο χαλαρή και δεν ξέρω γιατί αλλά δεν με νοιάζει.
