DOLUNAY

23.Bölüm

Hastane koridorunda, yoğun bakımdan Ömer'in çıkmasını bekliyorduk.Durumu iyiymiş kontrol amaçlı birkaç saat yoğun bakımda tutacaklarını söylemişti doktor.

Karşımda babam yanımda annem oturuyordu.
Annem elini omzuma koyup sıvazladı.
"Kızım daha yeni kötü bir olay yaşadın.Eve gidip dinlen."

"Hayır burda kalacağım."

"Kızı-"

"Anne ısrar edilmesinden hiç hoşlanmam biliyorsun.Yapma."

Üstüme daha fazla gelmemesi için yerimden kalkıp hastane bahçesine gitmeye karar verdim.Bu gece gökyüzünde Dolunay vardı.Ay geceyi aydınlatıyordu.

Gözümü etrafta dolandırıyorken ağaçlarının arasından bir çift gözle kesişti gözlerim.Kurtulmama yardım eden adamdı.Hemen yerimden kalkıp yanına gitmeye karar verdim.Ne kadar hızlı hareket etsemde bulunduğunu yerde gözükmüyordu.Hayal mi gördüm diye bi an düşündüm.Düşüncelerimi omzuma konulan ceketle son verdim.

Sigarayla harmanlanmış erkeksi bir koku burnumu doldurdu.İstemeden içime çektim kokuyu.

"Gece ne kadar görkemli değil mi? Çünkü geceye ışık olan Dolunay var."

Sözlerini iç çekerek ara verdi ve devam etti.

"Benim gecem de gündüzümde karanlıktı.Gündüzümü aydınlatan kadın gitti ben karanlıkta kaldım.Geceyi aydınlatacak kayıp bir Dolunay'ım varmış meğer geç bulmuşum belki de geç kalmışım."

Sol gözümden bir damla göz yaşı düştü.Babamın söylediği sözler kalbime battı.Babam bana yabancıydı ben babama yabancıydım.

"Ben her gece gökyüzüne bakınca yıldızlardan babamın beni izlediğini sanırdım.Her gece dua ederdim.Keşke mucize olsa babam cennetten yeryüzüne inse diye.Bunca zaman mucizeleri kovaladım."

Devam edemedim.Baba sevgisine açım diyemedim.Beni kollarınla sar kimse bana zarar vermesin diyemedim.Diyecek çok şeyim vardı babama,sustum.

"Çok üzgünüm,eksiğim.Belki birçok şeye geç kaldım biliyorum ama benim güzel kızım bir gün ne zaman istersen seni sıkı sıkı saracağım kollarımla.Belki de koşa koşa gelip 'baba' diyip boynuma atlayacaksın.Düşeceksin,
düşürecekler ama hep ben kaldıracağım kızımı.Yaralarını sarıp öpeceğim.Seni hep bekleyeceğim benim küçük meleğim."

Hıçkıra hıçkıra ağlamak istedim ama sesimi kimse duymasın.Hızla yanından geçip gittim babamın.Hastane tuvaletlerinden birine kendimi atıp ağladım sessizce.

Yaralıydım,eksiktim en önemlisi içimde büyüyememiş bir kız çocuğu vardı.Ne yaparım ne yaparızda toparlanırız bilmiyorum.Tek bildiğim şey bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağıydı.

Bölüm çok kısa farkındayım.Şu aralar düşünüp kurgulayamıyorum.Üniversite sonuçları açıklandı onunla uğraşıyorum.Size söz verdiğim gibi yayınlamadığım için üzgünüm.

Ama güzel tarafı Dolunay'ımız ve babası baş başa kaldılar ve babasının düşüncelerinin birazını gördük.Bakalım neler olacak