DOLUNAY

30.Bölüm

DUYURU!!!
Arkadaşlar 29 ve 30.bölümü peş peşe attığım için denk gelenler 30'u okumuş 29'u okumamış.29'u okumayanlara duyurulur.

Sabah erken saatlerde çıkmış yürüyüş yapıp adımlarım çocuk parkında durmuştu.
Banka oturup çocukları izledim bir süre.Kaydıraktan düşen çocukla etrafa baktım annesi görünmüyordu.Koşarak yanına gidip yerden kaldırdım.

"İyi misin küçük?"

Karşımda 3-4 yaşlarında saçları iki yandan toplanmış,kâküllü ve masmavi cıvıl cıvıl elbise giymiş bir kız çocuğu vardı.Düştüğü için ağlıyordu.Tekrar soracakken kollarını boynuma dolamasıyla olduğum yerde dondum.

Ellerim ister istemez sırtını bulup okşamaya başladım.

"Canım acıyo."

Bedenimden ayırıp gözlerimi vücudunda dolaştırdım.Bir yeri yaralanmış görünmüyordu.

"Oy oyy neren acıyormuş bakalım."

Dizlerini gösterdi.

"Buyası acıyo uf oldu." Bunu söylerken dudağını büzmüş yanaklarını şişirmişti.Bi an yanaklarını ısırmamak için zor tuttum.

Kucağıma alıp ayağı kalktım.
"Annen nerde biliyor musun?"

Omuzlarını silkti
"Mimem ki."

Bu çocuk çok tatlıydıı.Bi anda acısını unutup şarkı söylemesiyle şaşırdım.

"Anne neyde anne neyde ce-e-e anne neydee ceee."

Ellerini çırpıp şarkı söylüyordu.Parmağımla burnunu sıkıştırdım.

"Sen ne tatlı bir şeysin ya."

Şımarıkça kıkırdadı.

"Biyiyoyum heykeş öye diyo."

"Öyle mi küçük cadı?"

Karnını gıdıklamamla kahkahası parkta yankılandı.Kahkahasını durdurup kucağımda hareketlenmeye başladı.

"Anneee."
Diye adeta çığlık attı.Kulağım çınlamıştı resmen."

Annesine baktığımda karşımda çok güzel ve genç bir kadın vardı.Hızla gelip çocuğunu kucağımdan alıp sımsıkı sardı.

"İyi misin bebeğim bir şey oldu mu?"

Hasar kontrolü yaptıktan bana döndü.Açıklama gereği duydum.

"Çocuğunuz kaydıraktan düştü bende ilgilendim kusura bakmayın."

Gülümsedi.
"Ne kusura bakması çok teşekkür ederim ilgilendiğin için.Dayısına emanet etmiştim.Anlaşılan bir daha emanet etmemeliyim."

Dediğine güldüm.
"Öyle sanırım."

Sonra elini uzattı
"Bu arada ben Nalan."

Bende elini uzattım.
"Ah,bende Dolunay memnun oldum."

"Bende memnun oldum tekrardan teşekkür ederim."

"Askında bir şey sormak istiyorum haddim değil ama."

"Olur mu öyle şey sor tabii."

"Kaç yaşındasın.Aslında çok genç gözüküyorsun ve çocuğun var merak ettim."

Anlayışla gülümsedi.Bi an tersleyecek diye korkmadım değil.

"23 yaşındayım.19 yaşında anne oldum.Evet çok gençtim belki anne olmak için.İlk başta çok korktum annelik yapamam diye.Hamilelik boyunca kaygılarım devam etti.Ama ilk kucağıma alınca aklımdaki bütün soru işaretleri gitti.İyi ki doğurmuşum diyorum her gördüğümde."

Karşımdaki kadının söyledikleri beni etkilemişti.Birbirimizin numarasını alıp görüşelim diye sözleşmiştik.Tekrar banka dönüp oturacakken orda oturan adamla durdum.

El sallayıp gülümsedi.Yanına ilerledim.

"Merhaba annecik."

Karşılığında "merhaba" diye mırıldandım.
Yanına oturmamı rica etti.

"Anlaşılan bebek için alıştırma yapıyorsun ha?"

Az önceki olayı kastettiğini ve beni izlediğini anladım.

"Buralarda oturuyorum geçerken seni gördüm ve birazcık izlemiş bulundum."

Gülümsedim.

"Eee karar verdin mi?"

Yüzüm anında düştü.Ellerim karnımı buldu.

"Bilmiyorum kafam karışık aldırmalı mıyım bilmiyorum."

"Bak seni anlıyorum ama pişman olmanı istemiyorum.İyice düşün.Bencillik yapma."

Söyledikleriyle hiddetlendim.
"Nerden anlayacaksın beni ha? Bencillikmiş bu çocuğu dünyaya getirsem ne olacak mutlu edebilir miyim onu? Yetebilir miyim tek başıma ona nerden bileceksin?"

Sesim fazlasıyla yüksek çıkmıştı.Bir şey söylemesine izin vermeden arkamı döndüm.

"Çocuğum olacaktı."

Arkamdan konuşmasıyla durdum.

"Baba olacağım için çok sevinmiştim.O duygu bambaşka bir duyguydu benim için.Gençtim.Üniversiteye başlamamıştım daha.Sevgilimde gençti.Beklenmedikti.Ben ona çocuğu istediğimi söyledim.O aldıracağını söyledi.Bir şekilde ikna ettim.Ailem yoktu benim mutluluğumu kimseyle paylaşamadım.O ailesinden korkuyordu.Yanında olacağımı söyledim.Bir gün gelip karışma aldırdığını ve bir daha görüşmek istemediğini söyledi.O an yıkıldığımı hissettim.Ailesiz ben aile kuracağım için sevinip hayal kuruyordum.O gün en büyük hayal kırıklığımı yaşadım."

Sözleri bittiğinde arkamı dönüp ona baktım.Karşımda yaralı bir adam vardı.

"Bencillik yapma diyorum bu yüzden.Babasının bilmeye hakkı var.Ona bu hakkı tanı.Belki her şey değişebilir ya da değişmez bu senin elinde ama pişman olma olur mu?"

Söylediklerinden sonra içimden düşünceler geçti
'Bulacağım babanı bebeğim.Seni babandan mahrum etmeyeceğim.Ben annem gibi olmayacağım.'

Evett dediğim gibi hemen önceki bölümün peşine yazdım nasıl buldunuz?

Babayı bulma operasyonu başlasıııın

Sarp'ım benim yaralı kuşum🥲🥺