34

16.4K 484 76
                                    

Hello, hope you are enjoying this story as much as I do. Gustong-gusto ko talaga 'tong mga pamilyang ito. Haha. You may comment down your thoughts about the story or the chapter. Happy reading, enjoy!

+ + + + +
Chapter 34
''Softie''

Nilagnat ako ng ilang araw kaya hindi din agad ako nakapasok. My fever was so high that I was brought to a hospital. Dalawang araw akong nanatili doon, Sabado at Linggo. At unang araw ko palang ay bumyahe na agad ang aking mga magulang.

My body is weak and my head really hurts. I woke up from a few noises. Naririnig ko ang pag-uusap ng mga tao sa paligid. But my eyes were too heavy for me to open it.

''Papa, anong nangyari? Bakit biglang nilagnat si Sven? Hindi naman basta-basta itong nagkakasakit.'' Kahit mahina ay rinig ko pa rin ang nag-aalalang boses ng aking ama.

''Hindi din ako sigurado.'' si Lolo. ''Pagka-uwi namin ay agad siyang nagpahinga. Noong tinawag na para sa hapunan ay walang sumasagot. At nang buksan namin ang kanyang kwarto ay mataas na ang kanyang lagnat.''

''I'd tell the doctors to run some test on her.''

''Steven, calm down.''

When I heard my mother's voice, somehow it eased me.

''Baka nabigla lamang ang katawan ni Vernaise. Masyado tayong nagtagal sa ibang bansa.''

Muli kong naramdaman ang pagbigat ng katawan. Although my eyes are already closed, darkness consumed me even more. Nakatulog akong muli.

Nang makapag-pahinga ay humupa naman na ang aking lagnat. Gusto ko na sanang umuwi, but my father badly wanted me to stay another day at the hospital. Hindi na ako nakipagtalo at ayokong mag-away pa kami.

Umuwi din kami ng bahay pagkatapos ng dalawang araw. I don't have a fever anymore but I'm still feeling tired so I rested for two more days. Si Lolo na mismo ang pumunta sa paaralan para ipagpaalam ako.

The De Leon siblings texted me when I didn't go to school on Monday. Sinabi ko na lamang na naging masama ang pakiramdam ko pag-uwi galing ibang bansa kaya nagpapahinga pa. I told them that it isn't something to worry about. At papasok din sa Wednesday. I will try my best to rest so I can come back to school too.

Hindi ko sana sasabihin ang nangyari at baka pumunta sila dito. The fear of my family seeing a De Leon inside our house, won't make me sleep peacefully at night. But I can't lie to my friends. It'll only add to the anxiousness I've been feeling right now.

My heart ached when I scrolled on my messages and saw Javier's. Madalas ang kanyang mensahe ngunit hindi ako nakapag-reply. His last message was two days ago. I was able to reply by that time already.

Javier:

Is everything okay? Do we have a problem?

Ako:

Nothing. I'm just feeling tired these days so I needed to rest.

His replies were always fast, like he was anticipating every message.

Javier:

You didn't answer my calls. Does that mean you need some time alone?

Ako:

Maybe.

I bit my lip. But this time, it took him time to reply that day.

Javier:

Okay, I understand.

Another message came.

Javier:

DATE THY ENEMY | ES:1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon