Chapter 42: Twins

2.4K 105 12
                                    

"Ah, Samora, dinala ko si Pip—er..." mabilis na napatakip ang kamay niya sa mga mata ni Piper. Para siyang nagkaroon ng instant heart attack dahil sa nakita. "Oh my gosh! Piper, don't look at them!" natatarantang sambit nito sa bata.

"Gosh!" it was Samora. Well, wala naman silang ginagawang kababalaghan but the people who saw them, they will misunderstood because Peyton was on top of her.  Ano na lamang ang iisipin ng anak nila? Good thing, natakpaan agad ni Carla ang mga mata nito bago pa makita sila ng bata.

"How am I supposed to look at them, Tita? You're blocking my sight with your hands." natatawang sambit ng bata. Gulat na gulat naman ang dalawa sa biglaang pagpasok ng mga ito sa kwarto without knocking. Hobby na ata nila ang hindi kumatok.

"I wanna see, Mom..."

Mabilis na umalis si Peyton sa pagkakapatong nito kay Samora. She was shocked. She thought, they will not meet for now because of her current state. Bigla siyang kinabahan dahil for the past few months, ngayon niya na lang ulit ito nakita. Anong gagawin niya? Pagpapakilala ba siya agad?

Or...

Hindi niya muna sasabihin ? Well, the situation here is difficult to explain, especially sa isang batang tulad ni Piper.

Tumingin siya kay Samora and sakto naman na napatingin din ito sa kanya. "Akala ko ba hindi mo muna siya ipapakita sa 'kin?" bulong nito. Napapirme ito ng upo nang biglang tumakbo si Piper kay Samora and yumakap. Piper doesn't notice her, the kid was too excited to see her Mom.

For Peyton, it was the best view she ever seen in her life. Parang lahat ng pagsisisi niya nawala in just one snapped. She couldn't explain the feeling of seeing the two—mother and daughter being happy to see each other. But, something came up in her mind, it was the thought of regrets. Regrets na naramdaman niya when she learned the truth. At that time, pinagsisihan niya ang nangyari, ang ginagawa niya kay Samora. Pero ngayon, she felt happy. She realized that Samora never regret having Piper. Ang anak nilang dalawa. Although, Piper wasn't a product of love but a product of abuse and hate.

Gusto niyang umiyak. Gustong tumulo ng mga luha niya pero nasa harapan niya ang mag-ina niya. She'll looked weird if iiyak siya sa harapan nitong dalawa. Pero hindi na niya kaya pang pigilan ang luha, hindi niya na kayang pigilan ang pagiging emosyunal.

Tumayo siya kahit nahihirapan because of her injuries, mabilis na kinuha ang saklay at dali-daling lumabas ng pinto pero bago pa siya makalabas,

"Tita Peyton?" Piper stopped her.

Tumulo na ang kuha niya. Hindi niya na alam ang gagawin kung lilingon ba siya o tutuloy sa paglabas ng pinto. Wala pang ilang sigundo nang may maramdaman siyang yumakap sa kanya. It was Piper, hugging her.

"Titaaa Peytonnn!" masayang sambit nito habang nakayakap sa kanya. Nagpunas muna siya ng luha bago humarap sa anak. "Did you cry po ba?" Piper asked.

Pumantay siya rito. "How's your leg?" pag-iiba niya ng usapan and gumana naman ito dahil ngumiti si Piper.

"Magaling na ang leg ko! The doctor said na it wasn't that severe so after a month, I was able to walk na po!" masayang sagot nito sa kanya. "But hindi pa po s'ya masyadong magaling pero sabi ng doctor po it will be okay."

Tumingin si Piper sa hawak niyang saklay. "What happened to you, Tita? And you also has a lot of scars. Are these painful?" tanong ng bata.

"It was a car accident, but dont worry. I'm okay now."

Napatingin siya sa kinaroroonan ni Samora, kita niyang nakatingin ito sa kanila na para bang nagpaplano na ito ng future nila.  Peyton was just happy just like Samora. Sino ba naman ang hindi?

Lumapit sa kanila si Samora, "Anak, did you have your breakfast na ba?" tanong nito sa anak. Tumango lang si Piper at ngumiti sa mommy niya.

Nang makalapit si Samora, agad niyang binuhat si Piper. "Gosh, ang laki na ng baby ko! You're heavy na, Nak." natatawang sambit nito.

Napabusangot naman si Piper. "Mommy, I'm a big girl na."

Samantalang si Carla na kanina pa nakatingin sa kanila na para bang nanonood ng teleserye, tila ba na-obtained niya ang invisibility power at hindi na siya nakita ng mga ito.

Is this for real? Getting ignored by them... I can't believe this! - sa isip-isip ni Carla.

Lumabas ang tatlo at hindi talaga siya pinansin ng mga ito. Napa-crossed arm siya at sumunod na lang sa mga ito.

Maya-maya pa, Carla saw his brother looking at her with a grin face. Teasing her like old times. Hanggang ngayon hindi niya pa rin maintindihan ang kuya niya. Literally, they were twins pero ang laki ng pagkaka-iba nilang dalawa.

Tinarayan niya lang ito and when they reached the salas, na-upo na lang siya sa sofa malayo sa tatlo.

"Hey, grumpy!" sabay hampas nito sa balikat ni Carla. It was Cedric.

"What are you doing?" malamig na tanong nito sa kuya. This time, seryoso na si Carla.

"Oh, why the serious face?" natatawang tanong nito. Umupo si Cedric sa tabi ni Carla, "Bakit ka ba galit?"

"The hell! Do you seriously think that I would answer that?"

Naging seryoso na rin si Cedric, halata niyang galit sa kanya ang kapatid. Pero for him, it just feels empty inside of him no matter how much he wanted to relate to people. It's making him confused.

"You see, I'm trying..." seryosong sambit niya rito.

"It's just sometimes... I feel disconnected."

Biglang tumayo si Carla at mabilis na naglakad papalayo sa kanya. Lumabas ito at nagpunta sa garden ng bahay. Nagdadalawang isip si Cedric kung susundan niya ito but in the end, he decided to follow her.

Nang makapunta siya ng garden, he saw Carla wiping her tears. It was the first time that he saw his sister crying. Carla never cried in front of anyone, even for him. He didn't even know that Carla was capable of crying.

Hindi niya alam ang gagawin, he just watched her, observed her. But lil deep inside, his chest kinda hurting for no reason.

"I see, you're having fun watching me cry." Carla said with sarcastic tone.

"I don't, you looked stupid. I hate stupid people."

Lumapit si Cedric sa kanya, "And I would never allow you being stupid." dagdag niya pa rito. "This is the first time I saw you cry," nakalapit na siya sa kapatid. "It's kind of confusing, you never cry before."

"I did, you forgot?" tanong nito sa kanya. "It was when Mom and Dad left us to work overseas." dagdag niya pa.

Matapos sabihin ni Carla iyon tila nag-flashback ang lahat kay Cedric, that was also he started having odd behaviors.

"Tapos you're asking me bakit ako galit? Iniwan na nga tayo nila Mom, iniwan mo pa ako. Do you know how lonely I felt when you left too?"

Tumulo muli ang luha ni Carla, it's very unusual for her to cry pero sino ba ang hindi iiyak?

"I have failed engagement because I was too unstable..." napahawak ito sa ulo, nagpunas ng luha. "And lose the person I want to spend my life with."

Unconsciously, Ced moved his body and hugs his sister. Hindi niya alam, kusa na lang gumalaw ang katawan niya to at least—comfort his sister.

"We're twins, right?" mahigpit lang siyang hinagkan ni Cedric, "Pero bakit mo ako iniwan?" Carla hits Ced chest and she keeps hitting him with the her hands. "We're supposed to be together..."

Nasaktan na si Cedric sa mga sinabi ni Carla. It's true, ngayon niya lang na realize. He left his sister, he left her without words. Cedric was suffering too.

"I was..." hindi masabi ni Cedric na nagdudusa rin siya. Hindi niya alam kung dapat niya bang sabihin o manahimik na lang. "I'm sorry."

"I'm so sorry for leaving you."

___
A/n

Am I the drama?

ps. bat ba nabaliw si Cedric, parang tanga naman.

Asexual (gxg)Where stories live. Discover now