Chapter 34: Unexpected

3.5K 151 28
                                    

It was already three days and 4hrs but still, we can't find Sophia Peyton. Pinanghihinaan na ako ng loob at pakiramdam ko, masisiraan na ako ng bait.

Why it seems like everything's happening to me was so complicated?

What did I do to deserve this?

Muli, bumagsak ang mga luhang kanina pang nangingilid. I need to be strong, not for me but to the baby I am carrying.

Nakaramdam ako ng hilo kung kaya't nag desiyon akong bumalik sa kotse at magpahinga. Bago pa man ako makarating sa kotse ay may nabangga akong babaeng naka-hoodie at naka-sombrero.

"I'm sorry..." her voice was familiar. Later on, I've recognized who's the owner of that sweet but scary voice.

"Ate Jay, Is that you?"

Nilingon niya ako, and I was right. It's her. "Hey, I'm sorry. I'm just lil' bit tired that's why I didn't recognize you," she said. "Do you still remember Carla?"

Carla?

"No. Why?"

"Nothing. Hmm, do you want me to accompany you right now?" she asked. "You looked like you need someone to cry on." she said and then smiles.

I just smiled at her. "No, I'm fine. I don't wanna disturb you."

She chuckled and then put her hands in her pockets. "Nah, you're not. You know that."

Wala na akong nagawa kung kaya't hinayaan ko na lamang siyang samahan ako sa loob ng kotse. Inalis niya ang suot niyang sumbrero at inayos ang kanyang buhok.

"May tinataguan ka ba Ate Jay?" tanong ko. Paano ba naman kasi tagong-tago ang mukha niya at balot na balot. "Bakit ka balot na balot riyan?"

Natawa siya. "Ang lamig kaya, hindi ka ba giniginaw?"

Saka ko na lang napansin na malamig nga ang panahon, umulan kasi kanina at ngayon medyo makulimlim pa. Napapikit na lang ako sa nangyayari sa buhay ko. Gusto lang magpahinga.

"Tell me if you need anything, I'll give it to you right away."

Kumindat pa siya sa akin.

Mabuti na lang at nandito si Ate Jay, nag bebreakdown na ako eh. Napagdesisyunan kong matulog muna.

___

"Samora, come here!" she shouted while smiling.

I really love the way she smiles at me. She makes my world so unreal.

"I'm coming!"

Unti-unting nawala ang ngiti ko kasabay ng mga abong nilipad ng hangin mula kay Peyton.

"No!"

Bumagsak ang luha ko kasabay nang tuluyang pagkalaho ni Sophia Peyton. Bakit lagi na lang ganito?

Why is everything seemed so hard?

"Samora..."

"Samora..."

Naramdaman kong may humawak sa pisnge ko. Pagdilat ko sa aking mga mata, nakita ko na ang nag-aalalang si Ate Jay. Bakas sa kanyang mukha ang labis na lungkot at pag-aalala.

Nagulat ako nang pinunasan niya ang bandang chin ko. May luha pala, umiyak na naman pala ako.

"I'm gonna take you to your house, tara?" her voice was cracked. I can see the sadness in her eyes. 

"No, just take me to my parents' house."

Tumango siya at hindi na nagsalita pa. I know her, she can't express her feelings into words. I guess, we are all like that.

Asexual (gxg)Where stories live. Discover now