MR. X AND I || KOOKJIN

"بذار بکشمت"

there is not a competition because no one can be me.

هیچ رقابتی وجود ندارد؛ زیرا هیچکس نمی‌تواند من باشد.

<><><><><><><><><>

چند هفته بعد..

جین:

دور خودم چرخیدم و به انعکاسم توی آینه با تردید نگاه کردم. کت و شلوار زرشکی که روی کتش خط‌های ریز مشکی طراحی شده بود. از زیر هیچی به تن نداشتم و یقه‌‌ش تا وسط سینه‌م باز بود. ربان باریک مشکی‌ای شل دور گردنم بسته شده بود و لب‌هام رو با برق لب آلبالویی براق کرده بودم.

یه بار دیگه نگاه نامطمئنی به یقه‌ی فوق‌العاده بازم انداختم و به این فکر کردم باید برم زیرش چیزی بپوشم یا نه. نزدیک بهار بود پس ترجیح دادم که اینکار رو نکنم.

جونگمین هیونگ روی تخت نشسته بود و تمام مدت بهم زل زده بود. اما بالاخره طاقت نیاورد و نگاه نگرانی تحویلم داد.

× جونگکوک تو رو با این تیپ ببینه خودشو حلق‌آویز می‌کنه. مطمئنی می‌خوای با همین لباسا بری بیرون؟

لب‌هام رو روی هم فشار دادم و سعی کردم عادی بنظر برسم.

+ خب من همیشه دلم می‌خواست این کته رو امتحان کنم.

× واقعا؟ پس چرا قبل از این چند دست لباس دیگه رو تنت کردی و درآوردی؟

به سمت میزم رفتم و همونطور که گوشی و کیف پولم رو بر می‌داشتم گفتم:

+ اون موقع از انتخابم مطمئن نبودم. درست برعکس الان.

جونگمین هیونگ به تاج تختم تکیه داد و یه پاش رو روی پای دیگه‌ش انداخت. می‌تونستم نگرانی رو از توی چشم‌هاش بخونم. حقیقت این بود که خیال خودمم از بابت جونگکوک راحت نبود. مضطرب بودم که ممکنه چه واکنشی نشون بده. اما به هرحال این من نبودم که گفتم: "برای قرار امشبمون یه چیز مناسب بپوش". یه چیز مناسب تو فرهنگ لغت من همینه.

گوشیم رو داخل جیب شلوارم گذاشتم و کشوی میز رو باز کردم و بین وسایل داخلش دنبال برق لبم گشتم.

× گفتی امشب از طرف دانشگاه به یه انجمن علمی دعوت شدی؟ چطور دپارتمان مهندسی همچین جشنی گرفته و من خبر ندارم؟

صدای جونگمین هیونگ لبخندی که در اثر پیدا کردن برق لب روی صورتم نشسته بود رو پاک کرد.

نوک انگشت‌هام یخ زده بود. فکر می‌کردم دلیلم انقدر خوب بوده که هیونگ ازم سوال اضافی نپرسه.

+ آه اون..خب..فکر کنم باید جی‌پیه بالای ۴/۵ داشته باشی تا دعوت بشی. ممکنه برای همین باشه که از این جشن خبر نداری؟

× درسته. پس با این‌ وجود تو تنها کسی هستی که از دپارتمانتون دعوت شده چون فقط تویی که معدل ۴/۹ داری.