မိုးယံမှသည် ချစ်သူဆီသို့(completed)

အခန်း၂၉🌚

(unicode)

နှောင်း ရေကို အေးဆေးချိုးနေလိုက်ပြီး သေချာဂျီးပါ တွန်းနေလိုက်သည်။အကုန်ပြီးစီးတော့မှ ထဘီလေးရင်လျားကာ အပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။

''အစ်ကို...တကယ်အိပ်နေတာလား...ခေါင်းကိုက်လို့လား...''

နှောင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေသုတ်နေရာမှ စကားပြန်မပြောတဲ့ အစ်ကိုကြောင့် စိတ်ပူသွားရသည်။
အဲ့ဒါကြောင့် အင်္ကျီတောင်မဝတ်ဘဲ အစ်ကို့နား လျှောက်လာကာ နဖူးပေါ်ကို လက်နဲ့စမ်းလိုက်သည်။

''အမလေး!!!!....''

စည်းခြား သူမလေးရဲ့ လက်ကို လှမ်းကိုင်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲချလိုက်သည်။ အင်္ကျီမဝတ်ရသေးတော့ နှောင်းရဲ့ အသားလေးတွေက အေးနေသည်။

''အို...အစ်ကိုနော်..နှောင်း အင်္ကျီဝတ်ပါရစေအုံး''

''ပြီးလည်း ချွတ်ရမဲ့အတူတူ ...မဝတ်နဲ့တော့''

နှောင်းမှာ မျက်နှာလေးနီရဲပြီး အရှက်သည်းနေရသည်။ အစ်ကိုရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ အင်္ကျီမပါဘဲ ထဘီရင်လျားနဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ဟာ တော်တော်ဆိုးပါသည်။

''ဖယ်ပေး..ဟင့်အင်း..နှောင်းအင်္ကျီသွားဝတ်မယ်''

အတင်းရုန်းနေတဲ့ နှောင်းရဲ့ လက်ကလေးတွေကို စည်းခြား ဖမ်းချုပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အတင်းသိမ်းပိုက်သည်။

''ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်....နှောင်းရယ်...''

နှောင်းမှာ အခန်းထဲဝင်လာကတည်းက lockချထားခဲ့လို့ တော်သေးရသည်။ မီးရောင်ဖွေးဖွေးအောက်မှာ အစ်ကိုရဲ့ အနမ်းတွေအောက်မှာ မရုန်းထွက်နိုင်ဘဲ ရှိနေရသည်။

''အွန့်...ပြွတ်စ်...အသည်းရယ်...ပြွတ်စ်..''

စည်းခြားသည် ဘီယာတန်ခိုးနဲ့ စိတ်တွေဟာ အရိုင်းဆန်လာရသည်။ နှောင်းရဲ့ တင်သားလေးတွေကို ကိုင်မိရင်း ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ ပြင်လိုက်သည်။

''အို....အစ်ကို..အ့....''

နှောင်း တင်ပါးလေးကို အရမ်းကိုင်နေသော အစ်ကိုကြောင့် ဘယ်ခရီးကို သွားမလဲဆိုတာ သူမ သိလိုက်သည်။ အခန်းတွေက အသံလုံလို့သာ တော်သေးရသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း ဘေးအခန်းမှာ မမရှိနေတော့ စိတ်မလုံချင်ပေ။