"Korkmana gerek yok. Bir şey ters giderse yanında olacağım." Dedi Meryem Ferzan'a. Ferzan kafasını salladı. Korkuyordu. Avuç içleri terlediğinden dolayı pantolonuna sildi.
Misafirler gelmişti. İçeride kahve bekliyorlardı. Şu durum o kadar saçma geliyordu ki Ferzan'a..
Kahveleri fincana Meryem koydu ve Ferzan'a tepsiyi uzattı. Ferzan stresle tepsiyi aldı ve içeriye doğru adımladı. Her bir adımda daha da fazla geriliyordu.
Önce büyüklerden başlayarak teker teker herkese dağıttı kahveleri. Babası gözlerini Ferzan'a odaklamıştı. Küçük bir hatasında bile bağırmaya can atıyordu.
"Sebebi ziyaretimiz belli. Amacımızda belli. İsteme olmadan nişanları takmak için geldik. Bildiğiniz gibi büyük oğlunuz kızımızı kaç-" Orta yaşlı adamın sözü, Ferzan'ın babasının lafıyla kesilmişti.
"Tadımız kaçmasın. Onun yerine hemen nişan yüzüklerini takmaya geçelim." Dedi ve koltuktan kalktı. Ferzan odadaki herkese göz gezdirdi. Ferzan ve Meryem dışındaki herkes kahvelerinden yudumlarken, Meryem, Ferzan'ın elini tuttu. Ferzan sakin olmaya çalıştı.
"Eee peki o zaman." Dedi biraz önceki adam ve ayağa kalktı. Ayağa kalkmasıyla beraber 25'lerinde gözüken adamda ayağa kalktı. Sanırım Ferzan'ın evleneceği adam buydu.
Ferzan ne yapacağını bilmediğinden dolayı oturduğu yere sindi. Meryem bunu anlayıp, Ferzan'ın kulağına fısıldadı.
"Ayağa kalk. Parmaklarınızı uzatın denilinceye kadar bir şey yapma. Eğer utanırsan yere bak. Parmağını uzat ve parmağına yüzük takıldıktan sonra kurdele kesilsin. Hepsi bu kadar." Dedi sakince. Ferzan ayağa kalktı ve yanlarına doğru ilerledi.
"Haydi Bismillah" diyerek, başladı biraz önceki adam.
"Parmaklarınızı uzatın çocuklar." Dedi yüzükleri çıkaran adam. Ferzan ile Azad öne doğru parmaklarını uzattı. Ferzan evleneceği kişinin yüzüne baktı. Fakat adam da ona bakınca utançla yüzüğe bakmaya karar verdi.
Makas kesmiyor gibi şakalar yapılmadı. Direkt kurdele kesildi. Kesildikten sonra ise düğün konuşuldu ve gittiler.
Ferzan odaya gidip ağlamak istedi. Ama yapamadı. Tüm bu olanlara, daha önceden yaşananlara ve daha birçok şeye...
Odaya birinin dalmasıyla korktu Ferzan. Kim olduğuna baktı.
"Lütfen Gökhan abi. Yapma." Dedi Ferzan, kuzeni ona doğru yaklaşırken.
----
Her yeri ağrıyordu. En önemliside deliği acırken. Sanki içinde bir şeyler yırtılmıştı. Her zamankinden daha fazla acımıştı.
Aynadaki yansımasına bakıyordu Ferzan. Ne kadar çirkin olduğuna. Morluklarına ve daha birçok şeye.
"Allah'ım lütfen... beni en çok sen bilirsin. Ne olur kurtar beni." Diye ağlamaya başladı Ferzan. Kendinden nefret ediyordu. Tüm insanlardan da öyle.
Abdestini alıp çıktı banyodan. Öylece yattı.
Sabah olunca her yeri ağrıyordu Ferzan'ın. Akşamkinden daha çok.
Bu sancı adet sancısı değildi. Daha 5 gün önce bitmişti. Strestendir belki diyerek geçiştirdi.
"Ablacım, uyandın mı?" Diyerek içeriye Meryem girdi. Evet uyanmıştı.
"Evet uyandım abla." Dedi. Son anda yüzünü buruşturarak karnını tuttu. Meryem yatağın yanındaki Ferzan'ın yanına telaşla gitti.
"Ablam, iyi misin?" Dedi endişeyle. Ferzan kafasını bir şey yok anlamında salladı.
"Sorun yok abla. Yediğim bir şey dokundu herhalde." Dedi Ferzan gülümsemeye çalışarak.
"Eğer çok ağrıyorsa hap iç. Aşağıya in hadi." Dedi Meryem.
Kapıyı açarak çıktı ve aşağıya indi. Mutfakta işler vardı.
Ferzan da zorda olsa aşağıya indi ve hiçbir şeyi yokmuş gibi yardım etti.
~°•○~°•○~°•○~°•○~°•○~°•○~°•○
💗🤍💗🤍💗🤍💗🤍💗🤍💗🤍💗
Nabersiniz ayol
Teşekkürler ben kötüyüm.
Çünkü sınav haftasındayım 😀🤙🏿
Eıııııı
Anlamadığınız bir şey olursa sormaktan çekinmeyin aşklarım 💗🤍
