Unutmadan yorumlar yazmamı sağlayan şeyler. Eğer yorum yoksa maalesef ki ilham da yok. Herkesin yorumları çok değerli benim için 💗💗
Bölüm uzun olacaktır :)
İyi okumalar ❤️🔥
~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○
"Ferzan.." dedi Azad sessizce. Yatakta bir o tarafa bir bu tarafa dönüyordu.
"Efendim Azad?" Dedim sinirli bir şekilde. Sabrımın son demleriydi.
"Kızmadın değil mi bana?" Dedi masumca.
"Niye kızayım Azad?" Dedim sabır çekerek. Sabahtan beri aynı soruyu soruyordu.
"Değilim Azad. Vallahi billahi değilim. Yeter burama geldi." Dedim yataktan kalkarken. Kapıya doğru ilerledim. O da peşimden geliyordu.
"Vallahi mi?" Dedi mutlu mutlu. Ciddi mi diye ona döndüm.
"Azad biraz daha sormaya devam edersen kızacağım." Son demlerimdeydim gerçekten.
"Tamam sormayacağım." Dedi bitirerek. Mutfağa geldiğimizde dolabı açıp bir şeyler olup olmadığına baktım. Tabii ki yoktu.
"Markete gidelim bir şeyler alalım. Hiçbir şey yok evde." Dedim dolabı geri kapatırken.
"Ben seni yiyebilirim." Dedi sırıtarak. Ona kaşlarımı çatıp baktığımda daha da çok güldü.
"Saat 12 olmadan gidelim en iyisi. Yoksa sabaha ölüm çıkar." Dedi gülerek.
"Deme öyle." Sesim istemsizce hüzünlü çıkmıştı.
"Neyi?" Dedi. Yüzü düşmüştü.
"Ölüm deme." Dedim ona bakarak. Kafasını salladı.
"Sen iste gülüm." Dedi ve bir öpücük bıraktı yanaklarıma. Yanağımı ona tekrar ittiğimde yine öptü.
"Üstümüze hırka çeksek yeter aslında." Dedi bana bakarak. Yanıyordum adamın dediğine bak.
"Azad hava kaç derece haberin var mı?" Sesimin nasıl çıktığını bilmiyordum ama sanırım çok komik çıkmıştı. Çünkü Azad beyciğimiz tam karşımda gülüyordu.
"Gül diye mi söyledim?" Sinirle sesime karşılık daha çok güldü. Onu beklemeyip askılığa doğru ilerledim. Belki de haklıydı, sadece hıeka alsam da olurdu.
Kapıyı açıp çıkarken büyüyen karnıma baktım. Saçma bir şekilde çok büyümüştü. Kendimi biraz kilolu hissediyordum.
Azad da kapıyı kapatıp arabayı çıkarmaya gitti. Araba ile biraz sonra yanımda olurken korna öttürdü.
"Ya manyak mısın? İnsanlar uyuyor!" Dedim sinirli sinirli. Gülüşünü gösterirken sinirlerime hakim olmaya çalıştım. 2 gram beyni vardı ve şu anda o da çalışmıyordu. Karnım tekrar aklıma gelince sormak isteyeceğim soruyu seçmiştim.
Arabaya binip koltuğa oturdum. Ağzımı açtım ve ona baktım. Hâlâ gülüyordu.
"Azad doğruyu söyle ben kilolu muyum?" Dediğimde kahkahasını içinde tutamadı. Arabayı onun kahkahası doldururken ona baktım.
"Kilolu muyum yani?" Dedim ciddi ciddi.
"Ferzan'ım, güzelim, kendine bir baksana. Sence kilolu musun?" Dedi Azad gülmeyi bırakıp.
"Hem seven insan her şekilde sever." Azad'ın bu lafı belki de en güzel lafıydı. İstemeden de olsa gözümden bir yaş düştü.
"Kötü bir şey mi dedim gülüm?" Azad gözümden düşen yaşı sildi. Kafa salladım olumsuzca.
