Yorum yapmayı unutmayınız 💗
~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○
Yanıma yatmış, karın hizama geçen Azad'a bakıyordum. Nazik bir şekilde karnımı seviyordu. Daha seni hissetmiyor desem de kabul etmiyordu.
"Annen bey 'seni hissetmiyor' dese bile beni hissettiğini biliyorum bebeğim. Ya da bebeklerim." Dedi kıkırdayarak. Bu dediğine ben de kıkırdadım.
"Ama sen annen beye bakma güzel kızım." Dedi sesini ciddi tutmaya çalışarak.
"Kız olduğunu nereden biliyorsun? Ya oğlan çocuğuysa?" Dedim kaşlarımı kaldırarak. Bana bakıp güldü.
"Oğlan ya da kız olması umrumda değil yeter ki sağlıklı ve senin gibi güzel olsun." Gözlerimin içine bakarak söylediği şeye yutkundum. Gözümden bir yaş düşerken kaşlarını çatmıştı.
"Kötü bir şey mi söyledim? Özür dilerim asi güzelim." Söylediği lakapla beraber daha çok ağlamaya başlamıştım. Şu an neden ağladığımı bilmiyordum.
"Bana kimse böyle şeyler demeyince ağlayasım tuttu. Bakma." Dedim sitemle.
"Bana şu hayatta değer veren iki insan var Azad. Birisi ablam birisi sen." Dedim ağlamaya devam ederken. Yatakta düzleşmiş beni dinliyordu.
"Belki de sende vermiyorsun." Dediğim şeyle beraber kaşlarını çattı ve beni kendine çekti. Başımı boyun girintisine soktuğumda anladım ne kadar çaresiz olduğumu.
İç çekişlerim bittiğinde kafamı çektim. Ona baktığımda aynı şekilde o da bana bakıyordu.
"Ağlayabilirsin. Ağlamak utanç verici bir şey değil." Diye konuştuğunda ağzımı açtım.
"Bunları demek kolay. Sen hiç ağladın mı?" Dediğimde güldü. Gözlerimin tam içine bakarken konuşmaya başladı.
"Annem ablamların ellerini yaktığında tam 9 yaşındaydım. Gözlerimin önünde yaktı. Daha sonra abimle bizi dövdüğünde 11 yaşındaydım. Dövmek az kalır. Yüzümüz gözümüz seçilemez hâle gelmişti. Zeliha ablam öldüğünde 17. Daha çocuktum ve ben birçok şeye ağladım Ferzan. Ağlamak çocukluk veya eziklik değildir. Ama ağlayınca bir şey değişmez. Ağlamak seni güçsüzleştirmez. Güçlü olman için alıştırır." Anlamıştım ki onun hayatıyla ilgili hiçbir şey bilmiyordum. Zeliha diye ablası olduğunu, annesinin onlara yaptığı kötülüğü. Ve daha birçok şeyi bilmiyordum.
"Zeliha ablam annemin psikopatlığı yüzünden öldü. Sadece sevgilisi olduğu için beter etmişti. 1 ay boyunca evin arkasındaki depoya götürüp işkence etmişti." Dudaklarını yaladı ve devam etti,
"Merak ediyorsundur. Babam ne yaptı diye. Babamı tehdit etti. Eğer karışırsanız kendimi de Zeliha'yı da öldürürüm diye. 1 ay boyunca her Allah'ın günü gittik babamla ablama bakmaya. Diğer ablamlar korkardı gitmeye." Boğazını temizledi. Parmaklarıyla uğraşıyordu fakat bana baktığında sol gözünden bir yaş düşmüştü.
"1 ayın sonunda ablamı çıkartmayı başardık. Annemi polise şikayet ettim. Bir evlat kendi öz annesini şikayet eder miydi? Ben ettim Ferzan. Polise şikayet ettiğimi görünce bu sefer beni dövmeye başladı. Ben dayanabiliyordum. Dayandığımı görünce tekrar ablama geçti. Hergün dövdü. Yetmedi ablamların elini yaktığı gibi Zeliha ablamın elini yaktı. Her yerinde birer iz, her yerinde birer yara vardı. Bunları sırf sevgilisi olduğu için yapmıştı." Lafını sonlandırdı. Gözümdeki yaşlar kurumuş, dolu gözlerimle onu dinliyordum. Tekrar açtı ağzını.
"Ablamlar anlatmıştır illa, abimin eşini de annem öldürdü. Direkt olarak o yapmadı ama sırf bebeği olmuyor diye kadını dövdü. Abim anneme el kaldıramayınca kadın kendini astı. O günden sonra o odaya abim girmedi." Dedi gülerek. Bu gülüş mutluluktan değildi. Ağlamasını bastırmak içindi.
"Abimi hiç görmedin neden biliyor musun?" Diye bana sorduğunda kaşlarımı çattım. Kafamı sağa sola sallarken ağzını açtı. Açar açmaz tekrar gözyaşı damladı gözünden.
"Çünkü abim de aynı şekilde kendini astı. Aynı odada." Dedi gözlerini silerken.
"İsmi Ardil'di. Ardil isminin anlamı yürek ateşi demektir Ferzan'ım." Dedi dudaklarını birbirine bastırırken.
"Ve Ferzan'ım biliyor musun, abim senin gibi güzel huyluydu. Gözleriniz aynı renk. Düğün günü abimi gördüm gözlerinde. Seni incitecek bir şey yaptığımda abimi görüyordum. Deli olmaya başladım zannettim. Ama hayır sana aşık oluyormuşum." Sonda dediği şeyle ciddi mi diye bakıyordum. Daha fazla dayanamadım ve kollarımı ona doladım. Daha fazla dayanamadığı hâlinden belli olurken tüm göz yaşları omzuma düştü.
"Lütfen sende beni bırakma Ferzan. Dayanabilecek bir gücüm kalmadı." Duyabildiğim son sözleri buydu.
