Γη & ουρανός

Θέλω και την γνώμη κάποιου άλλου

Το επόμενο πρωί, αναγκάζομαι να ανοίξω εγώ το μαγαζί, μιας και οι δικοί μου κανόνισαν να φύγουν στην πόλη για κάτι δουλειές του μαγαζιού. Στέκομαι πάνω από τον πάγκο του μπαρ, ανακατεύοντας αφηρημένα τον φραπέ μου με το καλαμάκι. Η αλήθεια είναι πως κοντεύω να κοιμηθώ με τα μούτρα. Κλείσαμε αργά εχθές, κι εγώ ο ανόητος αντί να φύγω πιο νωρίς.... ευτυχώς σήμερα δεν έχω χωράφι. Πίνω από το καλαμάκι, αλλά τότε συνειδητοποιώ ότι τον έχω κάνει πολύ πικρό.
«Αμάν ρε Στράτο, για τίποτα δεν είσαι»
Μονολογώ, κατηγορώντας μόνος μου τον εαυτό μου. Η αϋπνία δεν μου κάνει καλό τελικά. Φταίνε και τα χρόνια μου, δεν είμαι πλέον πιτσιρικάς να τα αντέχω όλα.
«Καλημέρα»
Τινάζομαι μόλις ακούω μια άγνωστη γυναικεία φωνή. Σηκώνω το βλέμμα μου στην είσοδο, για να εντοπίσω μια ψηλή γυναίκα, με μακριά καστανά μαλλιά και όμορφα γαλάζια μάτια. Κοκαλώνω.
«Καλημέρα»
Λέω, αλλά ακούστηκε πολύ σιγανό, σχεδόν ψιθυριστό.
«Με θυμάστε;»
Με ρωτάει, δείχνοντας μπερδεμένη από το ύφος μου. Ω, θα ήταν δύσκολο να ξεχάσω μια τέτοια γυναίκα. Ξεροκαταπίνω.
«Φυσικά! η κυρία βουλευτής»
Διευκρινίζω, να μην νομίζει ότι την κοροϊδεύω κιόλας. Παρατηρώ ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο της.
«Μάλιστα»
«Έχετε και σήμερα συνεδρίαση;»
Ρωτάω, προσπαθώντας να αποσπάσω τον εαυτό μου από το διαπεραστικό της βλέμμα.
«Όχι, σήμερα ήρθα για άλλον σκοπό»
Μου απαντάει, δείχνοντας απόλυτα ειλικρινής. Κατσουφιάζω.
«Δηλαδή;»
Προσπαθώ να καταλάβω. Εκείνη κάνει μερικά βήματα, για να σταθεί απέναντι μου. Τώρα ο πάγκος είναι το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα μας.
«Χρειάζομαι μια πιο καθαρή εικόνα για το χωριό, για την ακρίβεια... μια δεύτερη γνώμη»
Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω τον ρόλο μου μέσα σε όλο αυτό.
«Ωραία, και από εμένα τι ζητάτε;»
Την ρωτάω.
«Να με βοηθήσετε...»
Απαντάει ευθέως. Μένω για άλλη μια φορά έκπληκτος.
«Ξέρετε, μετά από την χθεσινή κουβέντα που έκανα μαζί σας, κατάλαβα ότι πρέπει να ακούσω και την γνώμη του χωριού, για το θέμα της μετεγκατάστασης»
Κατάλαβα, σίγουρα ο άλλος ο κολοτούμπας της αράδιασε παραμύθια, ότι το χωριό είναι μια χαρά εξαιτίας του και άλλες τέτοιες βλακείες.
«Νομίζω ότι τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τι εννοείται»
Της αποκαλύπτω.
«Ωραία, έχετε λίγο χρόνο να τα πούμε τώρα;»
Με ρωτάει, με την ελπίδα να λάμπει στα βάθη των ματιών της. Ξεροκαταπίνω για δεύτερη φορά.
«Ναι, εννοείται. Καθίστε»
Λέω ενώ της δείχνω με το χέρι μου τον σκαμπό. Εκείνη με υπακούει σιωπηλά.
«Να σου φτιάξω και έναν καφέ. Δηλαδή, να σας φτιάξω έναν καφέ;»
Γαμώτο, θάλασσα τα έκανα. Το πέταξα χωρίς καν να το επεξεργαστώ. Προς μεγάλη μου έκπληξη, εκείνη χαμογελάει.
«Μίλα μου στον ενικό, δεν υπάρχει πρόβλημα»
Αφήνω μια μαρκόσυρτη ανάσα ανακούφισης.
«Ωραία. Τι καφέ θέλεις;»
Την ρωτάω, με περισσότερο θάρρος.
«Ένα κρύο τσάι θα ήταν καλό»
Εκπλήσσομαι που δεν επέλεξε να πιει καφέ. Ίσως κάποιο καπουτσίνο, η έστω έναν ελληνικό με φουσκαλίτσες; Παίρνω ένα τσάι από το ψυγείο και το αφήνω μπροστά της μαζί με ένα καλαμάκι.
«Ευχαριστώ»
Λέει έχοντας ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης στο πρόσωπο της. Πω πω, δεν είχα παρατηρήσει νωρίτερα τα λακκάκια στα μάγουλα της. Εκτός από όμορφη τελικά, η κυρία βουλευτής είναι και χαριτωμένη. Ω, μα τι σκέφτομαι;
«Λοιπόν, σε ακούω. Τι άλλο θέλεις να μάθεις για αυτό το υπέροχο χωριό;»
Την ρωτάω περιπαιχτικά. Διπλώνει τα χέρια της πάνω στον πάγκο.
«Θέλω να μου πεις την άποψή σου για τον πρόεδρο σας, αν είσαι ικανοποιημένος από τα όσα έχει κάνει ως τώρα»
Χμμ, ωραία ευκαιρία για να θάψω τον Παύλο. Παίρνω μια ανάσα.
«Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Από το ότι άφησε το δίκτυο ύδρευσης στην τύχη του; από το ότι το σχολείο μας είναι έτοιμο να καταρρεύσει και εκείνος ονειρεύεται μετεγκατάσταση;»
Δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι αύριο. Αλλά ας αφήσω και κάποια για αργότερα, μην τον παρουσιάσω εντελώς κακό! Η γαλανομάτα με κοιτάζει προβληματισμένη. Σίγουρα δεν περίμενε να συμπαθώ τόσο πολύ τον πρόεδρο μας, ειρωνικά το είπα αυτό φυσικά.
«Άρα κατά κάποιον τρόπο... ο πρόεδρος χαντάκωσε το χωριό;»
Με ρωτάει, με αινιγματικό ύφος. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. Μάλλον ήμουν πολύ απόλυτος.
«Εντάξει, δεν αποδίδω όλες τις ευθύνες επάνω του, έχουμε κι εμείς μερίδιο σε όλο αυτό»
Της εξηγώ κάπως καλύτερα το σκεπτικό μου. Τα γαλανά της μάτια μένουν παγωμένα επάνω μου, χωρίς όμως να φανερώνουν κάποιο της συναίσθημα. Υποθέτω ότι επεξεργάζεται τις πληροφορίες που της έδωσα.
«Γιατί θέλετε τόσο πολύ την μετεγκατάσταση τελικά;»
Η ερώτηση της ομολογώ ότι με αιφνιδιάζει. Νόμιζα πως της το είχαν κάνει ξεκάθαρο στο συνέδριο.
«Κάποιοι υποστηρίζουν πως το κάνουν για την υγεία των κατοίκων, αλλά αν θες την γνώμη μου... όλα γίνονται για το χρήμα»
Παραδέχομαι, προκαλώντας της μεγαλύτερη έκπληξη.
«Αν σηκώσουν το χωριό, τότε θα πάρουμε αποζημιώσεις»
Άσχετο που οι περισσότεροι χρωστάνε και θα τους τα πάρει η εφορία.
«Μάλιστα»
Είναι το μοναδικό που λέει. Μάλλον το έχει πιάσει το νόημα. Αλλοίμονο! ολόκληρη βουλευτής και να μην καταλάβει; Ξαφνικά, ακούω την πόρτα να ανοίγει, και ομολογώ ότι σοκάρομαι μόλις βλέπω τον πρόεδρο να μπαίνει μέσα.
«Καλημέρα. Δεσποινίς Παπακωνσταντίνου! κι εσείς εδώ;»
Η έκφραση του δηλώνει έκπληξη, μα για μένα δεν είναι καθόλου πειστικός. Τον ξέρω τον Παύλο. Σίγουρα κάποιος του το σφύριξε ότι η βουλευτίνα είναι εδώ, και έτρεξε να πιάσει το κελεπούρι του.
«Ναι, ήρθα να πιω έναν καφέ»
Του απαντάει, ρίχνοντας μου μια ματιά. Αν διαβάζω καλά την έκφραση της, μάλλον δεν πρέπει να μιλήσω για την προηγούμενη κουβέντα μας. Όχι ότι το είχα σκοπό.
«Ωραία, ευκαιρία τότε να τον πιούμε μαζί»
Δηλώνει κι έρχεται να καθίσει δίπλα της. Δεν χρειάζεται να μου πει, ξέρω ήδη τι να του ετοιμάσω. Το μόνο που με απογοητεύει, είναι ότι κόπηκε η συζήτηση μας με την βουλευτίνα. Τέλος πάντων, ας αφήσω και τον πρόεδρο να κάνει το κομμάτι του.