Γη & ουρανός

Να ξεκόψεις!

«Σε ρώτησα κάτι Στράτο»
Επιμένει, με τον τόνο της να φανερώνει κάτι το αυστηρό. Σφίγγω τα δόντια μου.
«Για αυτό κατέβηκες στην Αθήνα, για να την βρεις»
Συμπεραίνει, τραβώντας κι άλλο το σχοινί.
«Μη λες ανοησίες»
«Μαζί μου μιλάς Στράτο!»
Η φωνή της ανεβαίνει κλίμακα. Την κοιτάζω με πείσμα, μα μέσα μου ξέρω πως αυτή η μάχη έχει ήδη χαθεί. Αφήνω τους ώμους μου να πέσουν, καθώς η ανάσα ξεφεύγει από τα χείλη μου.
«Ωραία λοιπόν, έχεις δίκιο. Εξαιτίας της έφυγα άρον άρον στην Αθήνα»
Της αποκαλύπτω, ανεμίζοντας τα χέρια μου. Ξαφνικά αισθάνομαι ντροπή για τον εαυτό μου.
«Μου λες ξεκάθαρα δηλαδή ότι έχετε ερωτικό δεσμό;»
Ρουθουνίζω ειρωνικά.
«Μόνος μου τον είχα, από ότι αποδεικνύεται δηλαδή»
«Στράτο, μην παίζεις με τις λέξεις. Είσαι μαζί της; η δεν είσαι;»
Την κοιτάζω ξανά, νιώθοντας την ατμόσφαιρα να αλλάζει ανάμεσα μας. Η αύρα γύρω μας είναι διαφορετική. Έχει θυμώσει μαζί μου, και την δικαιολογώ απόλυτα.
«Όχι μάνα, δεν είμαστε μαζί. Το προσπάθησα αλλά.... δεν πέτυχε»
Αν γνώριζα νωρίτερα πως είναι αρραβωνιασμένη, δεν θα είχα τολμήσει καν να την κοιταξω.
«Στράτο, ακούς καθόλου τι λες; κυνηγούσες την βουλευτίνα μωρέ; είσαι σοβαρός;»
Μου φωνάζει ξανά, σαν να είμαι κανένα μωρό.
«Δεν ήταν σωστό, το ξέρω»
Παραδέχομαι χαμηλόφωνα. Τα λεπτά περνούν, και δεν ακούω την φωνή της. Το κεφάλι μου είναι κατεβασμένο από ντροπή. Δεν μου έχει συμπεριφερθεί ξανά έτσι, μα δεν αδικώ κιόλας. Ήταν λάθος να κυνηγήσω την Ισμήνη, από κάθε λογική άποψη.
«Δεν θέλω να την ξανά πλησιάσεις. Θα κόψεις κάθε επαφή με την βουλευτίνα!»
Η εντολή της σκάει σαν βόμβα γύρω μου.
«Με διατάζεις;»
«Ναι, αυτό ακριβώς κάνω, για να σε προστατεύσω από τα στόματα του χωριού!»
Θυμώνω αλλά συγκινούμαι ταυτόχρονα από την στάση της.
«Δεν έχω ανάγκη την προστασία σου μάνα»
«Δεν πρόκειται μόνο για σένα, Στράτο. Θα έχουμε άσχημα μπλεξίματα με τον πρόεδρο. Αν το μάθει ο πατέρας σου.... Χριστέ μου, δεν θέλω ούτε να το φαντάζομαι»
Στην τελευταία πρόταση, η φωνή της χαμηλώνει, ενώ τα δάχτυλα μπλέκονται στα μαλλιά της. Προσπαθώ να το κάνω εικόνα. Αν σήμερα μας έβλεπε ο πατέρας μου αντί για την μάνα.... σίγουρα θα είχε αντιδράσει χειρότερα. Κλείνω στιγμιαία τα βλέφαρά μου, στην σκέψη ότι μπορεί ακόμα και να μου είχε ορμήξει.
«Θα ήταν τεράστιο σκάνδαλο αυτό για την οικογένειά μας. Μα καλά κι αυτή πως τόλμησε;»
«Μην την κατηγορείς άδικα, εκείνη είναι που με έδιωξε κιόλας»
Την υπερασπίζομαι, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγω. Η μάνα μου με κοιτάζει σκεπτική.
«Θα μείνεις μακριά της, και αυτό το μυστικό θα θαφτεί σήμερα εδώ, εντάξει;»
Με ρωτάει; λες και έχω επιλογή. Γελάω ειρωνικά, με αυτή την τραγική κατάσταση που μου συμβαίνει.
«Εντάξει;»
Επιμένει, πιο έντονα αυτή τη φορά. Έχω χάσει ήδη αυτήν την μάχη.
«Όπως θες»
Μουρμουρίζω ηττημένος. Οι ώμοι της χαλαρώνουν στο άκουσμα των λέξεων μου.
«Ωραία, πάμε να ξεκινήσουμε δουλειά τώρα»
Λέει και έπειτα εξαφανίζεται μέσα στην κουζίνα. Η καρδιά μου βουλιάζει στο κενό. Αρκετές απογοητεύσεις για τόσο λίγες ώρες. Κλείνω ξανά τα μάτια, ευχόμενος με κάποιον τρόπο να αλλάξουν όλα γύρω μου. Ίσως θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, και να το σκεφτώ εκατό φορές, πριν πάρω την απόφαση να τρέξω από πίσω της. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω μεγαλύτερο λάθος από αυτό. Τώρα όμως το έκανα, και δεν διορθώνεται, οπότε αναγκαστικά θα δεχτώ τις ευθύνες των πράξεων μου.

Ισμήνης POV

Καθόμαστε μαζί με τον Παύλο στην αυλή του σπιτιού του.
«Ομολογώ ότι δεν σε περίμενα τόσο νωρίς»
Μου αποκαλύπτει, με ένα χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπο του. Σταυρώνω τα πόδια μου.
«Ούτε κι εγώ σκόπευα να επιστρέψω, αλλά τελικά το έκανα»
Αποκρίνομαι με την σειρά μου.
«Έμαθα ότι θα παρατήσεις την υπόθεση μας»
Φυσικά, τίποτα δεν του διαφεύγει του Απέργη. Τον κοιτάζω με αποφασιστικότητα.
«Το ξανά σκέφτηκα»
Του εξομολογούμαι. Ανασηκώνει με έκπληξη το φρύδι του.
«Αυτό μου ακούγεται καλό. Η αλήθεια είναι πως ακόμα πιστεύω ότι εμείς οι δύο, μπορούμε να συνεργαστούμε άψογα»
Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γίνει πολύ διπλωματικός τελικά, όταν τον θέλει φυσικά. Αναδεύομαι στην θέση μου, πριν απαντήσω.
«Ίσως τελικά να έχεις δίκιο, η μετεγκατάσταση είναι η καλύτερη λύση για αυτό το χωριό»
Συγκρατώ την παγωμένη μου μάσκα, με την ελπίδα ότι δεν θα σπάσει. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του, μόλις ακούει την ανακοίνωση μου.
«Αυτό είναι θαυμάσιο. Χαίρομαι που το ξανά σκέφτηκες»
Λέει, με τα καστανά του μάτια να λάμπουν. Μοιάζει με ένα χαρούμενο παιδί που μόλις πήρε κάποιο δώρο. Σίγουρα θα μπορούσα να τον κάνω ότι θέλω αυτή τη στιγμή.
«Θα μιλήσω με την κυβέρνηση, για να δούμε πως και πότε θα το προχωρήσουμε. Αρκεί βέβαια να συμφωνήσει και το χωριό»
«Μην ανησυχείς, για αυτό θα κανονίσω εγώ, μην σε απασχολεί»
Λέει βιαστικά, με τις παλάμες του ακουμπισμένες στο τραπέζι.
«Δεν ξέρεις πόση ανακούφιση που προσέφερες μόλις τώρα, Ισμήνη»
Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο χαρούμενο και ταυτόχρονα ειλικρινή.
«Το ήξερα ότι στο τέλος θα συμφωνήσεις με την πρόταση μου»
Λες και μου έμεινε κάποια επιλογή. Ίσως ο Στράτος είχε άδικο. Δεν είμαι οραματίστρια, δεν διεκδίκησα αυτόν τον τίτλο, και δεν θα το κάνω ούτε και τώρα.