Γη & ουρανός

Τώρα μπορούμε να διαπραγματευτούμε

«Να λες πάλι καλά που δεν σου έκανε καμιά μήνυση, να τρέχουμε και να μην φτάνουμε»
Η μάνα μου δεν έχει σταματήσει να γκρινιάζει από την ώρα που γύρισα στο μαγαζί. Την παρακολουθώ να βγάζει ένα κομμάτι βαμβάκι.
«Γιατί τώρα τι έκανε; ζημιά δεν είναι και αυτό που έκανε;»
Φυσικά ο πατέρας μου σιγοντάρει. Κλασσικός ο ρόλος του.
«Ο Παύλος μας έκανε πάντοτε καλούς λογαριασμούς, και τώρα....»
Αφήνει μετέωρη την πρόταση του, τινάζοντας ταυτόχρονα με θυμό τα χέρια του.
«Τι να σου πω μωρέ Στράτο, τι να σου πω;»
Λέει και μετά βγαίνει από την κουζίνα. Άλλο ένα χτύπημα απογοήτευσής σήμερα.
«Καλά σου λέει τώρα, πολύ καλά σου τα λέει!»
Συνεχίζει η μάνα μου, πριν ακουμπήσει το βαμβάκι στο κάτω χείλος μου. Αυτόματα τινάζομαι από την θέση μου.
«Αου! σιγά ρε μάνα!»
Θεέ μου, σίγουρα έχει βάλει σκοπό να με πεθάνει από τον πόνο. Καλά, όχι ότι την αδικώ κιόλας.
«Μας άναψες μεγάλες φωτιές σήμερα Στράτο. Μα είναι δυνατόν; να πας στο συνέδριο και να πιαστείς στα χέρια με τον Παύλο; και μάλιστα μπροστά σε όλους»
«Ρε μάνα, εκείνος μου χίμηξε πρώτος, αλήθεια σου λέω»
Τι άλλο πρέπει να κάνω για να με πιστέψουν πια;
«Ξεκίνησες όμως να του πηγαίνεις κόντρα με το θέμα της μετεγκατάστασης»
Υψώνω με θυμό το βλέμμα μου στον ουρανό.
«Μα αφού είμαι αντίθετος με την γνώμη του, δεν δικαιούμαι να το πω; δηλαδή τι να κάνω; να κρατήσω το στόμα μου κλειστό; δημοκρατία δεν έχουμε σε αυτό το χωριό;»
Αν και από ότι κατάλαβα, δικτατορία έχουμε, και συγκεκριμένα την δικτατορία του Απέργη.
«Στράτο, δεν σου είπε κανείς να μην πεις την γνώμη σου αγόρι μου. Αλλά να το κάνεις σωστά, όμορφα, χωρίς να προκαλείς τον άλλον»
Ξαφνικά με κάνει να αισθάνομαι σαν ένοχο παιδί. Γαμώτο, είμαι ανόητος! Χαμηλώνω τα μάτια μου στο πάτωμα.
«Έλα, άσε με τώρα να σου καθαρίσω την πληγή»
Μου ζητάει με απαλή, στοργική φωνή. Δεν κάνω κάποια κίνηση για να την σταματήσω, κι ας ξέρω ότι θα με πονέσει. Το μυαλό μου πηγαίνει στο κρατητήριο, και συγκεκριμένα σε εκείνην. Μακάρι να μου έλεγε τι έκανε. Κι αυτή η ματιά που μου έριξε πριν φύγει... αναστενάζω με απογοήτευση. Πάντως αν μάθω ότι της έκανε κάτι ανήθικο, ειλικρινά θα τον κρεμάσω ανάποδα τον γελοίο.

Ισμήνης POV 

Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει, και ο Παύλος με υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο.
«Καλώς την»
«Καλησπέρα»
Λέω απλά, κρατώντας ουδέτερη την έκφραση μου.
«Παρακαλώ, πέρασε»
Λέει, παραμερίζοντας ταυτόχρονα. Με μερικά απρόθυμα βήματα, βρίσκομαι μέσα στο σπίτι του.
«Ελπίζω να πεινάς. Έχω ετοιμάσει φιλέτο κοτόπουλο με λευκή κρέμα»
Χμμ, τελικά χρεώθηκα πολύ ακριβά την χάρη που του ζήτησα.
«Ωραία»
«Ευκαιρία κιόλας να συζητήσουμε πιο αναλυτικά για την μετεγκατάσταση»
Άντε πάλι αυτό. Προχωράω λίγο πιο μέσα.
«Δεν εξαρτάται μόνο από εμάς η μετεγκατάσταση»
Του εξηγώ με ήπιο τόνο.
«Αλλά και από ποιους;»
Γυρίζω από την άλλη, ώστε να τον κοιτάζω κατά πρόσωπο.
«Οι κάτοικοι έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγω»
Υποστηρίζω, θέλοντας ίσως να αναφέρω το περιστατικό με τον Στράτο. Ένα στραβό χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπο του.
«Πάντα υπάρχει και η πειθώ»
«Νόμιζα ότι θέλατε το καλό του χωριού σας»
Πετάω το καρφί μου, κοιτώντας τον έντονα στα μάτια. Μένει για λίγο παγωμένος, μέχρι που αποφασίζει να μου χαμογελάσει ξανά.
«Ας περάσουμε στην τραπεζαρία, να μην τα λέμε στα όρθια»
Υποψιάζομαι ότι προσπαθεί να αποφύγει την συζήτηση. Μ' αυτά και μ' αυτά, με οδηγεί στην τραπεζαρία. Προς έκπληξη μου, μου τραβάει ευγενικά την καρέκλα προς τα πίσω.
«Ευχαριστώ»
Μουρμουρίζω. Έπειτα τον παρακολουθώ να κάθεται δίπλα μου.
«Δεν αρνήθηκα ποτέ πως θέλω το καλό του χωριού μου, για αυτό άλλωστε και προτείνω την μετεγκατάσταση»
«Έχεις σκεφτεί όμως ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλη λύση, πέρα από την μετεγκατάσταση;»
Θέτω το ερώτημα πάνω στο τραπέζι. Τον παρακολουθώ να μπλέκει νευρικά τα δάχτυλα του μεταξύ τους.
«Μην αφήνεις τον Στράτο να σε επηρεάζει με τις απόψεις του....»
Μου λέει τελικά. Παραμένω παγωμένη, κοιτάζοντας τον εντελώς σοβαρή.
«Ισμήνη, για να κερδίσω αυτό που διεκδικώ, χρειάζομαι την στήριξη σου»
Προσθέτει, απλώνοντας ταυτόχρονα το χέρι του, ώστε να το ακουμπήσει πάνω στο δικό μου. Σφίγγω τα δόντια μου.
«Είμαι εδώ για να υλοποιήσω την απόφαση του χωριού, όχι την δική σου»
Λέω κατηγορηματικά, τραβώντας μακριά το χέρι μου. Εκείνος ισιώνει την πλάτη, με την έκφραση του να αποκτά κάτι το υπεροπτικό.
«Εγώ όμως είμαι η κεφαλή αυτού του χωριού Ισμήνη, και ξέρω ποιο είναι το σωστό....»
Θεέ μου, σοκάρομαι με την αλαζονεία και το πείσμα αυτού του άντρα. Ίσως τελικά ο Στράτος να έχει δίκιο που τον κατηγορεί.
«Στο κάτω κάτω, με την μετεγκατάσταση του χωριού, θα οφεληθούμε όλοι μας»
Σαστίζω με την πρόταση του.
«Λόγω των αποζημιώσεων;»
Αναρωτιέμαι. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.
«Πάνω απ' όλα η υγεία!»
Λέει και μετά σηκώνεται από την θέση του. Αμέσως απομακρύνω το χέρι μου, ακουμπώντας τα πάνω στους μηρούς μου.
«Να βάλω λίγο κρασάκι;»
Πρώτη φορά βλέπω αυτή του την πλευρά. Στην αρχή φαινόταν ένας αξιόλογος άντρας, που στοχεύει πραγματικά σε ένα όραμα για να σώσει το χωριό του, μα τώρα καταλαβαίνω πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν συμφεροντολόγο.
«Καλύτερα να πηγαίνω»
Λέω καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα μου.
«Μα τόσο σύντομα; ούτε να μιλήσουμε δεν προλάβαμε»
Με ειρωνεύεται, είναι ξεκάθαρο.
«Νομίζω πως είπαμε ήδη αρκετά»
Λέω και έπειτα βαδίζω προς την είσοδο του σπιτιού. Εκείνος με ακολουθεί.
«Πάντως δεν είσαι σωστή Ισμήνη. Εγώ σε έφερα εδώ για να με βοηθήσεις. Σε εμπιστεύτηκα, παρότι είσαι καινούργια στον χώρο της πολιτικής»
Και ξαφνικά αισθάνομαι ότι το σκηνικό αλλάζει, και ότι γίνεται πάλι εκείνος ο συμπονετικός άντρας που γνώρισα στην αρχή. Γυρίζω από την άλλη.
«Από που βγαίνει τώρα αυτό;»
«Από το γεγονός ότι έχεις αρχίσει να χάνεις την πίστη σου προς εμένα και προς το σχέδιο μου»
Τώρα με κοιτάζει εντελώς σοβαρός, με το βλέμμα του να μου ρίχνει κατηγορίες.
«Απλώς ανέφερα ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να λυθεί το ζήτημα»
Λέω με σταθερό τόνο. Εκείνος με κοιτάζει σοβαρός, με τα χείλη του να πιέζονται σε μια ευθεία γραμμή.
«Καλό βράδυ»
Συμπληρώνω και μετά βγαίνω από το σπίτι, χωρίς να περιμένω τη συνοδεία του. Δεν έπρεπε να έρθω εξαρχής εδώ, αλλά το έκανα για εκείνον, για την ελευθερία του Στράτου.