Γη & ουρανός

Είσαι εγωιστής!

Στράτος POV

Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος για να κάνω κάτι τετοιο, ξεπέρασα ακόμα και τον εαυτό μου! Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το σβέρκο της, με τα μαλλιά της να γαργαλούν ευχάριστα τις αρθρώσεις μου. Είναι παγωμένη, δεν ανταποκρίνεται στο φιλί, όμως δεν με πτοεί αυτό. Τα χείλη μου κινούνται αργά, θέλοντας να την παρασύρω σε αυτόν τον ερωτικό ρυθμό. Δειλά δειλά, αισθάνομαι τα χέρια της να ανεβαίνουν στους καρπούς μου. Φοβάμαι ότι θα με απομακρύνει, μα δεν τα παρατάω. Την σπρώχνω στα τυφλά στον τοίχο, και δίνω περισσότερη ένταση σε αυτό το φιλί. Το πάθος με καίει, μου τρελαίνει το μυαλό και απειλεί να με παρασύρει σε άγνωστα μονοπάτια. Ξαφνικά νιώθω το σώμα της να ξυπνά και να κουμπώνει κουμπώνει με το δικό μου, ενώ τα δάχτυλα της μπλέκονται μέσα στα μαλλιά μου. Αισθάνομαι τόσο ευλογημένος που ανταποκρίνεται. Την σφίγγω στην αγκαλιά μου, με τα χέρια μου να κατεβαίνουν στη μέση της. Θεέ μου, νιώθω κάθε πόρο του κορμιού μου να ζωντανεύει! Νομίζω πως δεν ανασαίνω πια, αλλά δεν με πειράζει, την αγγίζω κι αυτό μου φτάνει. Αισθάνομαι την θέρμη της στο σώμα μου, τους χτύπους της να συντονίζονται με τους χτύπους της δικής μου καρδιάς. Με φιλάει, ανταποκρίνεται και με το παραπάνω, τραβώντας με περισσότερο κοντά της. Αν μπορούσα να γίνω ένα με το δέρμα της, σίγουρα θα το είχα κάνει. Δεν ακούω τίποτα πλέον, δεν αισθάνομαι τίποτα άλλο πέρα από αυτήν. Για την ακρίβεια, νομίζω ότι έχω μουδιάσει. Γαμώτο, πρώτη φορά το παθαίνω αυτό, λες και δεν με χωράει η βαρύτητα της γης. Ξαφνικά τραβιέται, κοιτάζοντας με με το στόμα ανοιχτό.
«Στράτο....»
Ψιθυρίζει ξέπνοα. Η καρδιά μου βροντοχτυπά από χαρά, καθώς την ακούω να προφέρει το όνομα μου.
«Μη μου πεις ότι το έχεις μετανιώσει»
Της ζητάω με μια ανάσα. Με κοιτάζει με αυτά τα μεγάλα της γαλανά μάτια, και νιώθω πως πνίγομαι μέσα στον ουρανό της.
«Θεέ μου, όχι»
Ψελλίζει, σφαλίζοντας τα βλέφαρά και τοποθετώντας το χέρι στα χείλη της. Φοβάμαι πως αυτό που σκέφτομαι, γίνεται πραγματικότητα. Γαμώτο, δεν γίνεται να το μετάνιωσε!
«Αν δεν είσαι σίγουρη, τότε μην το πεις»
«Καταλαβαίνεις τι έκανες μόλις τώρα;»
Η φωνή της ακούγεται οξύθυμη, ενώ τα μάτια της με καρφώνουν με φανερή ένταση.
«Έκανα αυτό που ένιωθα»
«Είσαι τόσο επιπόλαιος, και εγωιστής!»
Αποφασίζω να αγνοήσω τις κατηγορίες της.
«Ανταποκρίθηκες Ισμήνη, και μην προσπαθήσεις να με βγάλεις τρελό»
«Είσαι τρελός! Έρχεσαι στα ξαφνικά μέσα στο γραφείο μου, και τολμάς και με φιλάς; Δεν με ξέρεις καν! πως τόλμησες;»
Ένα ανεξήγητο χαμόγελο ανεβαίνει στο πρόσωπο μου. Με ρωτάει κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω ούτε καν εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου.
«Χαμογελάς; έχεις το θράσος και χαμογελάς;»
Έτσι όπως με κοιτάζει, φοβάμαι πως θα μου ορμήξει.
«Φύγε από το γραφείο μου, τώρα!»
Απαιτεί, σηκώνοντας επιδεικτικά το χέρι της. Ίσως υπό άλλες συνθήκες να είχα υπακούσει στην εντολή της, μα τώρα θα κάνω κάτι διαφορετικό.
«Δεν άκουσες τι σου είπα; Βγες τω....»
Οι παλάμες μου αγκαλιάζουν το πρόσωπο της. Τα λόγια της χάνονται, προκαλώντας μου τεράστια ανακούφιση.
«Ανταποκρίθηκες...»
Επιμένω με χαμηλή φωνή. Τα δάχτυλα μου χαϊδεύουν τρυφερά το βελούδινο δέρμα της.
«Ξέρω ότι το έκανες, το ένιωσα ότι σου άρεσε..... όσο άρεσε και σε μένα»
Προσθέτω, ακουμπώντας τώρα το μέτωπο μου στο δικό της. Γαμώτο, ξέρω τι ένιωσα, δεν είμαι τρελός. Οι ματιές μας ενώνονται, προκαλώντας ένα νέο τσουνάμι συναισθημάτων μέσα μου.
«Δεν ξέρεις τι λες»
Ψελλίζει, μα η έκφραση της δεν δείχνει να συμφωνεί με τα λεγόμενα της.
«Ξέρω τι ένιωσα»
Λέω, σκύβοντας κοντά στα χείλη της. Δεν κάνει κίνηση για να απομακρυνθεί. Αυτό μου δίνει περισσότερο θάρρος. Αφήνω ένα απαλό φιλί εκεί, αλλά τραβιέμαι σε δευτερόλεπτα. Παρατηρώ ότι έχει τα βλέφαρά της κλειστά. Άλλη μια νίκη για εμένα λοιπόν!
«Δεν είναι κακό να είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας Ισμήνη»
Προσπαθώ να την κάνω να αισθανθεί πιο άνετα μαζί μου, να μου ανοιχτεί και να μου μιλήσει με ειλικρίνεια. Έχω καταλάβει πως είναι ένας σκληρός άνθρωπος.
«Φύγε»
Ψιθυρίζει. Το πείσμα μέσα μου μεγαλώνει. Την φιλάω ξανά, νιώθοντας τα χείλη της να συνθλίβονται στα δικά μου. Θα της αλλάξω γνώμη, έστω και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω. Ίσως ακούγομαι όντως εγωιστής, αλλά δεν μπορώ να πράξω διαφορετικά. Αυτό μου λέει να κάνω η καρδιά, και αυτό κάνω. Σταματάω, καρφώνοντας την έντονα με το βλέμμα μου. Τα γαλανά της μάτια εμφανίζονται μπροστά μου, δείχνοντας πως έχουν χαθεί σε ένα ερωτικό μονοπάτι. Δεν μπορώ να κρύψω την περηφάνια μου.
«Δεν μπορώ να καταλάβω που είναι το πρόβλημα»
Λέω σιγανά, ενώ μπλέκω τα δάχτυλα μου στα μακριά της μαλλιά. Είναι τόσο όμορφη γαμώτο μου.
«Φύγε, σε παρακαλώ»
Μου ζητάει ξανά, μόνο που η φωνή της βγάζει κάτι το κλαψιάρικο. Ακουμπάω ξανά το μέτωπο μου στο δικό της.
«Μου αρέσεις ρε Ισμήνη. Το κατάλαβα καλύτερα όταν βρεθήκαμε μόνοι μας στην εκκλησία»
Της εξομολογούμαι αυτό που βασανίζει τόσες μέρες την σκέψη μου. Όσο μιλούσε στο τηλέφωνο, την παρακολουθούσα σαν μαγεμένος. Δεν μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο. Ουσιαστικά, δεν έχω γευτεί τον έρωτα μέχρι τώρα. Δεν είχα χρόνο να γνωρίσω κάποια, και πιστεύω πως η Ισμήνη ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Έπεσε πάνω στο κεφάλι μου σαν θαύμα και με έβγαλε από το κέλυφος μου.
«Πίστεψε με. Δεν χτύπησα τόσα χιλιόμετρα για να σου κάνω πλάκα»
Επιμένω, χωρίς να παίρνω το βλέμμα μου από το δικό της.
«Στράτο, αν μας πιάσουν τώρα έτσι, θα μου προκαλέσεις μεγάλη ζημιά, και στην προσωπική, και στην επαγγελματική μου ζωή»
Μου εξηγεί, με μια σκιά φόβου στην έκφραση της. Σφίγγω τα δόντια μου.
«Πολύ καλά λοιπόν»
Λέω ενώ κατεβάζω απρόθυμα τα χέρια μου από τα μάγουλα της. Το τελευταίο που θέλω είναι να της προκαλέσω μπελάδες, άσχετα που καίγομαι στην σκέψη ότι θα πάει να βρει εκείνον, τον Μιχάλη. Θεέ μου, που έμπλεξα στα καλά καθούμενα; γιατί ήρθα να την βρω;
«Συγγνώμη»
Μουρμουρίζω και μετά φεύγω γρήγορα από το γραφείο της.