Γη & ουρανός

Επιπλέον πληροφορίες

Ισμήνης POV

«Μωρό μου!»
Η μάνα μου με υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες στο σπίτι της.
«Γειά σου μαμά»
Η φωνή μου ακούγεται πολύ ψυχρή, πολύ ξένη, ακόμη και στα ίδια μου τα αυτιά.
«Περίμενα να αργήσεις κανένα μήνα ακόμα εκεί πάνω, στα βουνά, αλλά ευτυχώς γύρισες γρήγορα»
Η μάνα μου έχει πάρει το ελαφρώς υπεροπτικό της ύφος, που ειλικρινά δεν μας βγαίνει ποτέ σε καλό.
«Ακόμα δεν ήρθα»
Της υπενθυμίζω, ενώ βαδίζουμε προς το σαλόνι.
«Ναι μωρό μου, έχεις δίκιο. Ας κάνουμε ένα τσάι, και μετά μπορούμε να τσακωθούμε με την ησυχία μας»
Ενα αυθόρμητο γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου.
«Λοιπόν, ακούω. Πως ήταν η εμπειρία στα κατσάβραχα;»
«Υπέροχη μαμά, την επόμενη φορά να έρθεις κι εσύ»
Την ειρωνεύομαι, όπως ακριβώς κάνει κι αυτή. Μου χαμογελάει.
«Μη γίνεσαι τόσο αστεία κορίτσι μου. Τέλος πάντων, θα καθίσουμε;»
Με ρωτάει, δείχνοντας τους καναπέδες. Αναστενάζω.
«Ας καθίσουμε»
Απαντάω βαριεστημένα. Μόλις καθόμαστε, ξεκινά η ανάκριση.
«Λοιπόν, θέλω να τα πούμε όλα αναλυτικά. Περιέγραψε μου τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια»
Μου ζητάει, ενώνοντας τα χέρια πάνω στα σταυρωμένα της πόδια. Ξεφυσάω.
«Ομολογώ πως ήταν μια.... περίπλοκη εμπειρία. Πολύ περίπλοκη βασικά»
«Γιατί; γνώρισες κανέναν περίεργο εκεί;»
Να ήταν μόνο ένας, καλά θα ήταν.
«Ήταν πολλοί βασικά, ιδιαίτερα ο πρόεδρος τους!»
Αναφέρω, σφίγγοντας τις γροθιές μου στη θύμηση του.
«Να φανταστώ ότι κάτι κρύβεται πίσω από την υπόθεση;»
Με ρωτάει με καχύποπτο ύφος. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Απλά είχα μια μικρή κόντρα μαζί με τον πρόεδρο τώρα προς το τέλος»
«Γιατί αυτό;»
Δεν περίμενα να με ρωτήσει. Συνήθως δεν ανακατεύεται με την δουλειά μου, ούτε που με ρωτάει καλά καλά για να μάθει. Ίσως τα έχει βαρεθεί κιόλας όλα αυτά τα πολιτικά. Τόσα χρόνια με τον πατέρα μου.... τα έμαθε όλα.
«Επιμένει στην ιδέα της μετεγκατάστασης»
«Ε για αυτό δεν πήγες άλλωστε; για να τακτοποιήσεις το θέμα της μετεγκατάστασης;»
Με ρωτάει αυτόματα, δείχνοντας λιγάκι μπερδεμένη.
«Ναι, για αυτό πήγα, αλλά ανακάλυψα ότι τελικά, υπάρχουν κι άλλες λύσεις, εκτός της μετεγκατάστασης»
Της αποκαλύπτω. Τα φρύδια της σμίγουν, φανερώνοντας ένα μεγάλο ερωτηματικό στην έκφραση της.
«Δηλαδή τι λύσεις;»
Με ρωτάει καχύποπτα.
«Θα μπορούσαν απλά να ενισχύσουν το εργοστάσιο για να μην βγάζει ρύπους»
Της αποκαλύπτω του σκεπτικό μου, το οποίο συνάδει με τα λόγια του Στράτου, στο συνέδριο.
«Χρειάζεται πολλά λεφτά για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο Ισμήνη»
Μου απαντάει με άνεση.
«Υπάρχουν όμως χρήματα! Τόσα προγράμματα κάνει η κυβέρνηση, θα μπορούσε να βοηθήσει»
Επιμένω, λιγάκι πιο έντονα από όσο θα πρεπε. Η μαμά μου χαμογελάει στραβά.
«Και να τους το ζητήσεις, δεν νομίζω ότι θα βγάλεις άκρη»
Αποκρίνεται, γκρεμίζοντας κάθε τοίχος ελπίδας μέσα μου. Κατεβάζω το κεφάλι.
«Ισμήνη, μην αφήνεις το συναίσθημα να μπει εμπόδιο στον δρόμο σου»
Την κοιτάζω ξανά.
«Δεν άφησα το συναίσθημα να με παρασύρει. Απλώς σκέφτομαι κι άλλες λύσεις»
«Οι κάτοικοι όμως δεν αναζητούν άλλες λύσεις»
Την κοιτάζω, με τα φρύδια ελαφρώς σουφρωμένα.
«Μιλάς σαν να ξέρεις»
Ένα απαλό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη της.
«Το έχω ζήσει το εργάκι πολύ πριν από σένα. Είναι σαν να ξανά βλέπω την ίδια κασέτα»
Σωστά. Ο μπαμπάς ασχολήθηκε πολύ νωρίτερα με το χωριό. Θυμάμαι τον θυμό του όταν παράτησε αυτήν την υπόθεση.
«Τι είχε γίνει τότε ακριβώς;»
Την ρωτάω, νιώθοντας περίεργη να μάθω. Η μάνα μου εστιάζει το βλέμμα της στο τραπεζάκι.
«Ο πατέρας σου είχε προτείνει ένα διαφορετικό σύστημα για να σηκωθεί το χωριό....»
Ξεκινάει, προκαλώντας μου ακόμα περισσότερη έξαψη για την συνέχεια.
«Τους είπε ότι θα γίνει η μετεγκατάσταση, αλλά δεν θα πάρουν αποζημιώσεις»
Ορίστε; Το μυαλό μου γίνεται ένα κουβάρι σκέψεων, στην προσπάθειά μου να κατανοήσω την λογική του πατέρα μου πάνω σε αυτό το θέμα.
«Μα πως γίνεται αυτό;»
«Άντι για χρήματα, θα έχτιζαν άλλες κατοικίες, μακριά από το εργοστάσιο, και επιπλέον θα τους έδιναν μόνιμες θέσεις»
Μένω με το στόμα ανοιχτό.
«Μα νόμιζα ότι....»
«Ο πατέρας σου δεν ήθελε να μιλάει για αυτό. Το θεωρούσε προσωπική του αποτυχία»
Θεέ μου. Πράγματι, σπάνια άκουγα τον μπαμπά να μιλάει για αυτό το θέμα, και σπάνια ανέφερε κάποιες επιπλέον πληροφορίες. Τώρα καταλαβαίνω γιατί το απέφευγε τόσο, τώρα καταλαβαίνω και γιατί δεν ενθουσιάστηκε όταν του ανέφερα ότι σκοπεύω να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα. Να πάρει, πέθανε και δεν είχα ιδέα για όλα αυτά!
«Εντάξει, εκείνος δεν ήθελε να μιλάει για αυτό, και το κατανοώ. Εσύ γιατί δεν μου είπες κάτι τόσο καιρό;»
«Επειδή ήξερα ότι είσαι πολύ πεισματάρα για να τα παρατήσεις με απλά επιχειρήματα»
Απαντάει λιτά, παίρνοντας την σοβαρή της έκφραση. Ξεφυσάω. Ίσως και να χει δίκιο. Συνήθως οι λέξεις δεν πιάνουν σε μένα, βασικά δεν με αγγίζουν.
«Τώρα όμως ξέρεις, και κάλιο αργά, παρά ποτέ»
Προσθέτει πριν σηκωθεί από τον καναπέ.
«Που πας;»
«Να ετοιμάσω το τσάι»
Απαντάει λιτά. Την παρακολουθώ να χάνεται στην κουζίνα, αφήνοντας με μόνη μου στο σαλόνι. Ξεφυσάω με απογοήτευση. Δεν γνώριζα για αυτήν την πληροφορία, βασικά, δεν ήξερα τίποτα σχετικά με αυτό. Η μάνα μου έχει δίκιο τελικά, είμαι πολύ πεισματάρα για να δω την πραγματικότητα. Και τώρα τι να κάνω; να τα παρατήσω και να αναθέσουν το θέμα σε άλλον; Πίστευα ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη μου ευκαιρία για να μαζέψω κι άλλους ψηφοφόρους. Θεέ μου, όλα έχουν μπερδευτεί. Άλλη μια φορά που αισθάνομαι ότι η μάνα μου έχει δίκιο. Μάλλον δεν κατάφερα να ακολουθήσω την συμβουλή του πατέρα μου, να μην ακούω το συναίσθημα και να πράττω με την λογική. Δεν ξέρω πλέον αν θα μπορέσω να συνεχίσω.