"မင္းကို အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ကေတြ႔ခ်င္ေနခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့"
အေ႐ွ႕မွ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ခန္႔႐ွိမည့္ လူႀကီး တစ္ဦးက ထိုင္ခံု တစ္လံုးျဖင့္ လာထိုင္သည္။
"ကြ်န္ေတာ့္ကို သတ္ခ်င္လို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး"
မဆိုင္းမတြ ေျဖလာသည့္ ထိုလူႀကီးက Jimin ကိုသာ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။
"လူႀကီးမင္းက မသတ္ခ်င္ဘူး သာေျပာေနခဲ့တာ
ကြၽန္ေတာ့္ကို ဧည့္ခံ ႀကိဳဆို ထားပံုက သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး ဗ်ာ"
ဆရာဝန္ေလး၏ အျပံဳးေလးနဲ႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ စကားေလးေၾကာင့္ ထိုလူႀကီးက လက္ျပန္ႀကိဳး တုတ္ထားသည္ကို သတိရသြားဟန္ႏွင့္
"ေျသာ္..သူတို႔ကို ေသခ်ာ မမွာထားလိုက္မိဘူး မင္းမခုခံဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ႀကိဳးေတြကို ျဖဳတ္ေပးလို႔ရပါတယ္"
"ဒါက ခင္ဗ်ားပိုင္နက္ေလ ကြၽန္ေတာ္ အဲလိုမ်ိဳးမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ
ခင္ဗ်ားလည္း သိမွာပါ"
လူႀကီးက ထလာၿပီးေနာက္ အသာတၾကည္ပဲ ႀကိဳးေတြကို ျဖဳတ္ေပးလာသည္။
Jimin အဲေလာက္ စည္ရံုးရ လြယ္ကူ လိမ့္မည္ဟု မထင္မိခဲ့
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ေတြ႔ခ်င္ရတာလဲ"
"ဒီတိုင္းေလး မေသခင္ သူနဲ႔သိပ္တူတဲ့ မင္းကို တစ္ခါေလာက္ ေတြ႔ဖူး ခ်င္ရံုေလးပါ "
ဆရာဝန္ေလး၏ မ်က္ခံုးတန္းေတြ ပင့္တက္သြားရကာ
အျပံဳး ႏုႏု ေလးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၿပီး
"ခင္ ဗ်ားက Mr.Lee ပဲ"
"အင္း...မင္းမွန္တယ္ "
"ကြၽန္ေတာ္ လည္းေတြ႔ ခ်င္ေနခဲ့တာ
ေမာင္အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာက္တရားက ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ လို႔ ယူဆလို႔"
ဆရာဝန္ေလး၏ မ်က္ဝန္းေတြက အျပံဳးေတြႏွင့္ အၿပိဳင္ စူးလက္လို႔
ေမာင္နဲ႔ အတူ႐ွိေနတိုင္း သိုဝွက္သိမ္းဆည္း ထားတတ္တဲ့ ဆရာဝန္ေလး၏ မ်က္ႏွာ တစ္ဖက္ျခမ္းသည္ Mr.Lee အေ႐ွ႕တြင္ေတာ့ သိပ္ထင္႐ွားလို႔
"ဟား..ဟား...ဟား Jeon Jung Kook ရဲ႕ အေၾကာက္တရား ဟား..ဟား...ဟား"
ထိုလူႀကီး၏ မ်က္ရည္ေတြ ထြက္က် မတတ္ရယ္ေမာ ေနျခင္းက စိတ္လြတ္ေနတဲ့ သူႏွယ္ အခန္းထဲတြင္ ဟိန္းထြက္ေနခဲ့သည္။
YOU ARE READING
ေမာင့္ ေယာက်ာ္း(မောင့် ယောက်ျား)
FanfictionJk- က်ဳပ္က ဒူးမေထာက္တတ္ဘူး အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အတြက္ဆို ပိုဆိုးေသး Jm- အခ်စ္က ငါ့အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးတယ္ Jk- က်ဳပ္က အရာအားလံုးရဲ႕ အထက္မွာ ေနရတာႀကိဳက္တယ္ Jm-ငါက အရာအားလံုးနဲ႔ လိုက္ေလ်ွာညီေထြ ေနရတာသေဘာက်တယ္ Jk-က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကိုမခ်စ္ဘူး Jm- ေလလံုးထြားလိုက...
