"ရွှေဟင်္သာ ရွှေချိုး ဒီကလေးတွေဘယ်သွားနေပြန်ပြီလဲ"
ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်နှင့်သံဃာတော်များဆွမ်းဘုန်းပြီးချိန် ပျောက်ချင်းမလှပျောက်နေခဲ့သူနှစ်ယောက်အားဟိုဟိုသည်သည်လိုက်ရှာနေခဲ့၏။
"ဆရာတော်ဘုရား"
"ဟေ...အော် ကျောင်းဆရာဦးသောင်းပဲ လာလေကွဲ့"
"ကလေးနှစ်ယောက်ရောဘုရား မနက်ကတင်တွေ့လိုက်ပါသေးတယ်"
"အခုတင်လိုက်ရှာနေတာလေ..ဘယ်နေရာမှာဘာတွေလိုက်မွှေနေပြန်ပြီလဲမသိပါဘူးကွာ"
ဦးနန္ဒမှာအလွန်အမင်းစိတ်ညစ်နေဟန်တူသည်။ရာသီဥတုကလည်းပူအိုက်အိုက်နှင့်ဖြစ်၍ဆင်ထားသောပန်ကာများသည်ပင်လေပူများသာလွှတ်လေ၏။
"ဒကာကြီးဦးသောင်းကကလေးနှစ်ယောက်ကိုဘာကိစ္စရှိလို့တုန်း အရေးကြီးတယ်ဆိုရင်ငါလူတစ်ယောက်လွှတ်ပြီးခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ"
"အရေးကြီးပါတယ်ဘုရား ကလေးတွေရဲ့ကျောင်းကိစ္စပါ"
"အော် အေး ဟုတ်သား....အောင်စာရင်းတွေထွက်တာတောင်ကြာခဲ့ပြီပဲ အခုတက္ကသိုလ်ကတက်ရတော့မယ်တဲ့လား"
"မတက်ရသေးပေမယ့် ကျောင်းလျှောက်ဖို့အတွက်ရော နေဖို့ထိုင်ဖို့အတွက်ပါဆွေးနွေးချင်လို့ပါဘုရား"
"အေးအေး ဒါဖြင့်လည်း..."
"ဘကြီးသောင်း"
"ဝေ့.."
စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြက်နှင့်နှစ်ယောက်သားဦးသောင်းဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးမလုံမလဲမျက်လုံးများကတစ်စုံတစ်ရာကိုဆရာတော်သိသွားမည်အားစိုးရိမ်နေသည့်ဟန်..
"ရွှေချိုး နှစ်ယောက်လုံးဘယ်တွေအလေလိုက်နေကြသလဲကွ ဟမ်"
"အလေလိုက်စရာလားဘုရား ရွာထဲကကလေးတွေနဲ့သားရေကွင်းပစ်နေကြတာပါ"
"ဟုတ်ပါတယ်ဘုရား သားတို့နှစ်ယောက်လုံးကဆော့နေရရုံနဲ့တင်အလေလိုက်ချိန်မရှိပါဘူးဘုရား"
"အဲ့ဒါကအလေလိုက်တာမဟုတ်လို့ဘာတုန်း "
ဘေးကထိုင်ကြည့်နေသည့်ဦးသောင်းမှာရွှေချိုးလက်နောက်ပစ်ထားသည့်ဆီအကြည့်ရောက်နေခဲ့ရင်းလှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်နေခဲ့သောအရာအားကွင်းကွင်းကွက်ကွက်မြင်လိုက်ရပေသည်။
YOU ARE READING
~မေတ္တာလုံ၍နွေးစေချင်~(On going)
Romance~မေတ္တာတွေဟာမခြုံခင်ကတည်းက လုံနေခဲ့ပြီးသား...~ 23.2.2023
