"အ့..."
"ဟင်"
"အင့်...ကျွတ်ကျွတ် ခေါင်းတွေ..ကိုက်..ကိုက်တယ်"
"သက္က..အဆင်ပြေလား ခဏလေး ငါထူပေးမယ်"
"ဟင်း.."
ဒဏ်ရာတွေနဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုရာဇာပွေ့ထူလိုက်ပြီးကုတင်မှာမှီစေလိုက်သည်။
"အင့်..ဟင်း "
နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ရင်အစုံကိုကြည့်နေရင်းကသူစကားစဖို့ကြံလိုက်တယ်။
"သက်သာလားသက္က ငါဒေါက်တာတွေခေါ်လိုက်မယ် လိုအပ်တာတွေစစ်ဖို့အတွက်လေ"
ကုတင်ပေါ်ကလူမှာတော့စကားပြန်မရပါပဲအသက်ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်နေပြီးကာမှသူ့ဆီစိုက်ကြည့်လာကာ..
"လဲ့နိုင်..လဲ့လဲ့နိုင်ရောရာဇာ"
မျက်လုံးနှစ်လုံးဖွင့်တာနဲ့ဒီမေးခွန်းကိုမေးမယ်ဆိုတာကြိုသိနေတဲ့အတွက်မဆန်းပေမယ့်လို့အဖြေကိုသူဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလဲ..
"အင်း သူရှိတယ်"
"ဟူး...တော်ပါသေးရဲ့. ငါသူနဲ့တွေ့ချင်တယ် ငါ့ကိုသူ့ဆီခေါ်သွားပေး"
"သက္က.."
"ဟင် ဘာလဲ"
"ဟင်းးး"
စိတ်မရှည်သလိုကြည့်လာခဲ့သည်။မျက်ခုံးတန်းလေးတွေတွန့်ချိုးနေသည်ကားဝေဒနါကြောင့်ပဲလား သူ့ကိုသံသယဖြစ်နေခဲ့သည်ကြောင့်ပဲလားမသိနိုင်..
"ဘာလဲကွာ မင်းကြည့်ရတာအထိတ်တစ်လန့်နဲ့"
"အင်း ငါပြောမထွက်လို့ပါ"
"ပြောမထွက်ဘူး ဘာကိုလဲ ဘာကိုပြောမထွက်တာလဲ"
"သက္ကရာ မင်းလည်းသိပြီးခဲ့မှာပါ"
"ကျစ်..မင်းပြောတာတွေငါနားမလည်ဘူးရာဇာ ရှင်းအောင်ပြော"
"မင်းလည်းသိနေခဲ့တာလေ လဲ့နိုင်ကမင်းလက်ပေါ်တင်ဆုံးသွားလေကွာ အခင်ဖြစ်တဲ့နေရာမှာတင်သူအသက်ရှူရပ်သွားခဲ့တာမလား"
ဒီစကားတွေကြားတော့သက္ကမျက်နှာလေးပျက်ယွင်းသွားရတယ်။အောက်နှုတ်ခမ်းလေးတဆက်ဆက်တုန်ယင်လာခဲ့ပြီးရာဇာ့ကိုတစ်လှည့်သူ့လက်တွေကိုတစ်လှည့်ကြည့်လို့ဖြင့်
YOU ARE READING
~မေတ္တာလုံ၍နွေးစေချင်~(On going)
Romance~မေတ္တာတွေဟာမခြုံခင်ကတည်းက လုံနေခဲ့ပြီးသား...~ 23.2.2023
