"ဟယ်လို..အေး..ပြော"
"မင်းအခုဘယ်မှာလဲ"
"ငါလား ကျောင်းမှာပေါ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဟုတ်လား ရာဇာရောမင်းနဲ့အတူရှိနေတာလား"
"မရှိပါဘူး သူကသူ့ဆေးရုံသူသွားပြီပေါ့ "
"အော်.."
တစ်ဖက်ကဟန်သူ့အသံမှာအေးစက်စက်ပင်..စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေမိတာကြောင့်ဖုန်းပြောနေတဲ့မင်းခန့်မျက်ဝန်းလေးတွေကတောင်ရောက်မြောက်ရောက်နှင့်..
"မင်းတစ်ခုခုဖြစ်နေလို့လား ငါ့ကိုပြောလေ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
"အင်း ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဒီအတိုင်း"
"ကျစ် စိတ်ပူအောင်မလုပ်စမ်းနဲ့ဟန်သူ ပြော ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
"မလိုပါဘူး ထားလိုက်တော့.."
"ဟင်း...ဒါဖြင့်လည်းပြီးတာပဲ ပြောစရာရှိသေးလား"
ဟန်သူ့ဘက်ကတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ဒါကသူ့ကိုပိုပြီးသောကရောက်စေတယ်မဟုတ်ဘူးလား..
"ပြောစရာမရှိတော့ဘူးဆိုလည်းငါချလိုက်တော့မယ်လေ..နော်"
"အင်း နေအုံးမင်းခန့်..."
"ဘာတုန်း..ပြောချင်လည်းပြောချလ်ိုက်လေကွာ"
သူ့အသံကျယ်သွားတာကြောင့်အနီးဝန်းကျင်ကအတွဲလေးတွေကပါခေါင်းလေးတစ်ထောင်ထောင်လုပ်လာခဲ့၏။
"မင်း..မင်းအတန်းမတက်သေးဘူးဆိုရင် ကျောင်းရှေ့လမ်းကိုခဏထွက်ခဲ့ပါလား"
"ဟမ် ကျောင်းရှေ့ကကားလမ်းလား"
"အင်း ခဏ..ခဏပါပဲ"
စိတ်ထဲမတင်မကျဖြစ်နေခဲ့ပေမယ့်သူငယ်ချင်းကဘာအခက်အခဲဖြစ်နေခဲ့သလဲမသိတာကြောင့်သူထွက်တွေ့လိုက်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။
"အင်းပါ ငါအခုထွက်လာနေပြီနော် "
"အင်း"
"ဟူးးးးးသမိုင်းပေးတာဝန်တွေမင်းခန့်ရေ လျှောက်လိုက်အုံးပေါ့ကျောင်းဝအထိ"
ပုဆိုးကိုခပ်တင်းတင်းပြင်ဝတ်လို့မာန်ပါပါနှင့်လျှောက်လမ်းသွားလိုက်သည်ကြောင့်လမ်းတစ်လျှောက်ကောင်မလေးများမှာအရည်လဲ့နေသောမျက်ဝန်းကလေးများဖြင့်။ချောမောခန့်ညားသည်မဟုတ်သော်လည်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ဆင်ထားပုံကြောင့်ဖြစ်လိမ့်မည်လို့ပဲသူတွေးထင်လိုက်ပြန်တယ်။
YOU ARE READING
~မေတ္တာလုံ၍နွေးစေချင်~(On going)
Romance~မေတ္တာတွေဟာမခြုံခင်ကတည်းက လုံနေခဲ့ပြီးသား...~ 23.2.2023
