မနက်ခင်းတိုင်းကလှပတယ်။ဒီနေ့မနက်ကတော့ရွှေချိုးနိုးမလာချင်တဲ့ပထမဆုံးသောမနက်ခင်းပါပဲ..ဘေးကိုကြည့်တော့ဟင်္သာလည်းရှိမနေဘူး..ကြည့်ရတာအောက်ဆင်းသွားပြီထင်တယ်။
"အကိုလေး"
"အော် ဘကြီးမောင်"
"သခင်ကြီးတို့ကအောက်ဆင်းလာဖို့မှာလိုက်တယ် "
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်အခုပဲဆင်းလာတော့မှာဗျ ဒါနဲ့လေ"
"ပြောပါအကိုလေး"
"ကိုသက္ကလေ..ကိုသက္ကစိတ်ဆိုးနေလားဟင် "
"စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံတော့မပေါက်ပါဘူး အကိုလေးမနေ့ညကမူးလာတာကိုတော့သိပ်ပြီးကျေနပ်ပုံမရဘူးခင်ဗျ ဒါကလည်းကျောင်းဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်နေတော့ကျောင်းတက်ရမယ့်အရွယ်မှာအရက်သေစာသောက်တာကိုမကြိုက်တာဖြစ်ပါလိမ့်မယ်"
ဦးမောင်ပြောမှပိုပြီးစိတ်ညစ်သွားရသည်။ဘယ်လိုခံယူချက်နဲ့များမနေ့ညကသောင်းကြမ်းလိုက်မိသလဲ..
"ဟူးးး"
"ရွှေချိုး"
အေးစက်စက်အသံကအိမ်ထိန်းရဲ့အနောက်ကနေထွက်လာတာနဲ့အညီကျောင်းစိမ်းပုဆိုးအင်္ကျီအဖြူလေးနဲ့ရင်ဘတ်အိတ်ကပ်ထဲဇီဇဝါပန်းလေးထည့်ထားတဲ့လူတစ်ယောက်အခန်းထဲဝင်လာခဲ့တယ်။
"ဟီးးးကို..ကိုသက္က"
"မင်းကြာနေလို့ကိုယ်တက်လာတာ အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့ Daddyမင်းကိုဆူမလို့စောင့်နေတယ်"
"ဗျာ ဦးဇော်ကလား"
"ဘယ်သူရှိသေးလို့လဲ အမြန်ဆင်းလာခဲ့"
"ကိုသက္ကရော ကိုသက္ကစိတ်ဆိုးနေလားဗျ"
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့မေးကာမှခပ်စူးစူးပြန်ကြည့်လာပါသောလူ..
"စိတ်ဆိုးတာထက်ပိုတယ် "
"ကိုသက္က"
ကျောခိုင်းကာလှည့်ထွက်သွားသူရဲ့နောက်သူ့မှာသိမ်ငယ်လျက်ကျန်ခဲ့ရသည်။
"အဲ့ဒီ့လောက်လည်းစိတ်မပူပါနဲ့ သခင်ကြီးတို့ကဆူရုံလောက်ပါပဲ အကိုလေးသာအမြန်ဆင်းခဲ့တော့နော်"
YOU ARE READING
~မေတ္တာလုံ၍နွေးစေချင်~(On going)
Romance~မေတ္တာတွေဟာမခြုံခင်ကတည်းက လုံနေခဲ့ပြီးသား...~ 23.2.2023
