Hindi ko alam kung gaano katagal kaming magkayakap. May takot akong naramdaman sa puso ko. Two years ago matapos niya sabihin sa akin ang mga katagang yun, he left the Philippines next thing in the morning.
Nagpasya kaming umuwi na. Walang umiimik sa amin sa byahe. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip niya. Napasulyap ako sakanya. I couldn't ask him that right? Napalunok ako. Tumatagal na pala ang titig ko sakanya. Narealize ko lang ito ng magsalita siya.
"Last time you looked at me like that, you drop me like a hot potato over Marco." There's no bitterness in his words. Napakurap kurap ako. Hindi ko na napigilan magtanong sakanya.
"Are you leaving the country again?" Nilingon niya ako kasama ng pagtataka sa mukha niya pero saglit lang iyon dahil itinuon niya ang panigin niya sa daan.
"No. Why would I do that?" He wet his lips with his tongue. That move is so...err. Why do uou have to be so attractive all the damn time, huh? Lumingon siya saglit para kumpirmahin ang tanong niya. Ngumuso ako at bumuntong hininga.
"The last time you said those words to me you left the Philippines next thing in the morning." Biglang nagliwanag ang mukha niya at naintindihan kung ano ang ibig kong sabihin. Saglitang umigting ang panga niya at bumuntong hininga siya.
"I'm sorry. I dob't want you upset. I'll never leave. I promise." Bumuntong hininga ako at tumango. Somehow, his words assured me. Humarap ako sa labas ng bintana ng kotse niyanat tinignan ang mga mabibilis na city lights na agad nawawala sa paningin ko. Wala ng gaanong traffic. Gabi na rin pala.
Ilang sandali pa ay nagpark na siya sa tapat ng building ng unit ko. Hindi niya pinatay ang makina ng sasakyan niya kaya napagisipan kong baka hindi na siya aakyat. Gayunpaman, I don't want to be rude.
"Do you--uh. Want to go upstairs? Have some snacks or coffee?" Ngumiti ako ng tipid. Mataman lang niya akong tinititigan. Bumagsak ang tingin ko sa kamay ko at pinaglaruan ito.
"Maybe next time. Its late. Magpahinga ka na." Tumango ako at kinalas na ang seatbelt ko. Humarap ako sakanya na nakatitig pa din sa akin at bahagyang ngumunguso.
"Okay. Thank you for the dinner. I'll go ahead. Goodnight." Hinawakan ko na ang door handle pero maagap niyang napigilan ang kamay ko. Lumingon ako sakanya ng may pagtataka sa aking mukha.
"I can't let you leave while you are like that." I tilted my head. I don't know what he's talking about. Kumunot ang noo ko. "Stop thinking about it anymore. I won't leave okay?" Inangat niya ang baba ko para magpantay ang tingin namin. "Not anymore. I will never do that to you. Do you trust me?" Umiwas ako ng tingin. Do I trust him? I...don't know.
"Please trust me." His voice is so sincere kaya naman napatingin ako sakanya at nakita kong nagsusumamo ang kanyang mga mata. Oh man! This ia unfair. How can I resist him? Marahas akong bumuntong hininga.
"I can't trust anyone. I'm sorry. Its me who have issues here Matt. I'm a mess." Inalis ko ang kamay niyang nakahawak sa baba ko. I closed my fist at dinikit ito sa noo ko. Why am I like this, I don't understand! Its crazy!
"No you are not." Bumuntong hininga siya. "Baby, look at me please." Kunot noo akong humarap sakanya. Why is he so patient with me? Sa kabila ng mga matang malalalim. Makakapal na pilikmata ay salungat sa kung paano siya magsalita. His voice is soothing and full of concern and sincerity.
"I won't force you to trust me. But please, don't you ever think that you are a mess." Tinaas niya pa ang dalawang kilay niya para kumbinsihin ako. Unti unti akong tumango. He smirked. I smiled lazily at humikab ako.
BINABASA MO ANG
Risk it All (Pacific East Series #1)
General FictionSamuelle Elise and Matthew Jas were best of friends since time immemorial. Palaging magkasama at magkasundo. Mula sa pelikula, pagkain at musika. Hanggang sa dumating yung panahon na sa hindi inaasahang pagkakataon...masisira ang bagay na meron sila.
