Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Babacım!"
Dışarıdan gelen seslerle birlikte gözlerim hafifçe açılırken, dudaklarımı aralayarak yavaşça esnedim.
Gözüme gelen güneşle birlikte gözlerim kısılırken, kafamı yana doğru çevirdim koltuğun yanındaki masanın üzerinde duran telefonuma uzandım.
Ekranı açarak saate baktığımda, akşam saatlerinde olduğumuzu görerek gözlerimi kıstım.
Bu saatte Yade'nin uyuyor olması gerekiyordu. Ancak şu an neşeli bir şekilde Alphan'a sesleniyordu bahçede.
Uyuşuk hareketlerle yattığım koltuktan doğrularak camdan dışarıya baktığımda, verandanın üzerindeki masada büyük bir limonata sürahisinin olduğunu gördüm.
Gözlerim bu seferde sağ taraftaki ağaçlık alana kaydığında, kaşlarım hafifçe havalandı.
Alphan ve Yade büyük bir kale yapıyorlardı şu anda.
Prenses kalesi.
Koltuktan kalkarak verandaya açılan kapıyı doğru yürümeye başladım.
Bu sırada da salonun verandaya açılan kısmı boydan boya camla kaplı olduğu için, iç çekerek karşımda tüm güzelliğiyle parıl parıl parlayan denize baktım.
Çimlerin birkaç adım ilerisinde kumsal ve deniz başlıyordu.
Çiftlikteydik.
Yaklaşık dört yıldır.
Alphan'la ikimiz kendimize yeni bir hayat kurmuş, çiftliğe yerleşmiştik. Hayatımın en güzel dört yılını onun yanında geçirmiştim.
Derin bir nefes aldım ve verandanın sürgülü kapısını sağa doğru kaydırarak açtım.
Hava çok sıcaktı.
Benim kapıyı açmamla birlikte Alphan'ın bakışları saniyesinde bana dönerken, gülümsedim.
Otuz dokuz yaşındaydı artık.
Kırk olmasına çok az bir süre kalmıştı. Ancak duyuları ve refleksleri hâlâ aynıydı. Çevikliğinden hiçbir şey kaybetmemişti.
"Ne yapıyorsunuz?" Sorduğum soruyla birlikte Alphan'ın çatılmış olan kaşları daha çok çatıldı.
"Görmüyor musun?" Huysuzca mırıldanmadıysa birlikte sırıtmam daha çok büyüdü.
