𝚁𝙾𝚂𝙴 𝚃𝙰𝙸𝙽𝚃𝙴𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂

𝙲𝙷𝙰𝙿𝚃𝙴𝚁 𝚇𝚇𝙸𝚇

_

Na lulula ako sa naglalakihang kulay ginto na gate sa harapan ko ngayon. Parang nasa pintuan na nga ako ng langit sa sobrang laki at haba nito.

Kung may magnanakaw man na mag tatangka rito ay kakailanganin nila ng ilang metrong grabling hook makaakyat lang sa pader at makapasok sa loob ng esate. Tapos ang haba pa ng tatakbuhin bago makarating sa driveway ng mismong mansyon.

Holy damn! Kalahati lamang ata nito ang lawak ng hacienda nina Inka eh na para saken ay sobrang lawak at laki na non! Parang box na nga ng posporo na lamang kung tignan ang naglalakihang mansyon sa loob mula sa kinatatayuan ko.

Nahigitan pa nga ata nito ang Desmond Family Estate sa sobrang ganda at lawak nito. It's like it came out straight of fucking fantasy world!

Nakakalula ang bahay nina Sorana!

Yes! Nandito ako ngayon sa labas bahay nila kung san siya lumaki at nagkamuwang. Dito niya ako pinapapunta nang tanungin ko siya kung san niya gustong matanggap yung pangako ko sa kanya kagabi.

Ilang minuto na rin ako rito sa guardhouse na ang rangya pa rin kung tutuusin, na adjacent lang sa gate. Naghihintay ako ng permission kung pwedi nang pumasok ng lubusan. Yun ang sabi ng captain nila.

Naiiyak ako sa hiya at kaba. Yung feeling na gusto ko na lang tumakbo at lisanin ang lugar nato tapos habang buhay'ng di na ako magpapakita sa kanya! Damn! I'm having a cold feet!

The audacity of me to want someone who is far beyond rich than I can imagine! She's unreachable!

Tapos ako, ano—tao lang, humihinga. Ni kahit kalingkingan na lamang ay wala akong maipagyabang! Nakakaputang ina naman talaga!

"Sorry for the wait, Ms. Domingo. Our lady is ready to meet you. Your ride is already prepared, please follow me." bungad saken ng bagong dating na lalaki, sa tingin ko siya yung captain nila dahil sa slightly enhance badge kesa sa mga guards na kasama namin ngayon na nakadikit sa kanang dibdib niya. Kahit guard nila mga may lahi! Ampucha!

At rides? Seriously?! Gaano kalayo ang main household mula rito sa tanggapan nila? Sa gate mismo!? Jusko! Ayaw ko na lang isipin, baka ikahimatay ko pa!

Mabilis akong sumunod dito habang panay yukod sa mga ibang guard na nadadaan namin ni kuyang guard na may French accent. They look at me bewildered but never questioned why. Tho, their weird looks aren't invisible to me.

They're confused as why I'm the one who's courtesy bowing to them instead the other way around. They were appalled to have a reaction. The embarrassment I've felt were beyond redemption.

Eh kasi naman, mas mukhang tao pa sila kesa saken na parang dugyot na napulot lang sa kanal at binihisan ng basahan. Naka cargo pants lang kase ako tapos white t-shirt na maluwag at white sneakers.

May pa band pa ako sa noo ko para yung bangs ko di sumagabal sa pag d-drive ko kanina papunta rito, oh diba? Parang jejeng tambay sa comshop na trastoker ng mga bobong bata sa online games.

Akala ko kase sa tabi-tabi niya lang ako i-mimeet gaya ng nakasanayan ko. One time nung birthday niya last year, kinulit ko siya na makipagkita saken and she reluctantly agreed. She told me to meet her on the bridge whose connecting our city to another city.

Our interactions didn't last long for a five seconds, late pa siya ng tatlong oras nun. Partida! Di ko nga rin nakita mukha niya nung araw na yun which made me really sad and disappointed cause I really miss her.