Black Angel

Chapter 5

کمی از قهوه اش خورد و نگاهشو به لپ تاپش داد.

بکهیون بیرون از دفترش و پشت میز جدیدش نشسته بود، شغل جدیدش حسابی درگیرش کرده بود. حالا مجبور بود تمامی برنامه های چانیول رو تنظیم کنه، تماس هارو جواب بده و مهم تر از همه تمام وقت کنارش بمونه.

روز اول کاریش بود اما حتی یه بار هم شکایتی نکرد و جدا از اون واقعا تو کارش ماهر بود. چانیول الان میفهمید رئیس کیم چه لطف بزرگی در حقش کرده، ادریک برای هرکاری زیادی ناله و شکایت میکرد اما بکهیون اینطور نبود.

جرعه ی دیگه ای از قهوه اش نوشید و شروع به خوندن گزارش های شرکت کرد تا اینکه سه بار صدای در زدن رو شنید.

با فکر اینکه بکهیون باشه نگاهشو منتظر سمت در چرخوند اما با دیدن شخصی که درو باز میکرد اخم هاشو توهم برد.

"چانیول."جانسون در اتاقو بست و نزدیک میز شد.

"میشنوم." چانیول نگاهشو به لپ تاپش برگردوند و با لحن خشکی جواب داد.

"ادریک رو اخراج کردی؟"

"اخراجش نکردم، بهش لطف کردم و به بخش تولید منتقلش کردم."

"چرا باید منتقلش میکردی؟"

سوالش باعث شد چانیول بلاخره نگاهشو سمتش برگردونه: "هر دومون خوب میدونیم که ادریک چقدر از شغلی که داشت کلافه بود بخاطر همین بهش لطف کردم و تو مهم ترین بخش منتقلش کردم حتما باید خوشحال باشه که از دستم خلاص شده."

"اون پسر کیه؟ همون که بیرون دفترت پشت میز منشی نشسته." جانسول بلاخره سوالی که بیشتر از همه ذهنش رو مشغول کرده بود پرسید و روی مبل لم داد.

"شخص مهمی نیست."

این جمله ای بود که بارها به خودش میگفت و صادقانه، دیگه از شنیدنش خسته شده بود. خودش هم میدونست بکهیون به چیزی بیشتر از مهم تبدیل شده.

"اگه شخص مهمی نبود که به این زودی پشت میز منشی نمیدیدمش، من تورو خوب میشناسم چانیول این جایگاه ها برات زیادی مهمن. اون پسری که اون بیرونه قانون شکنی از سر تا پاش داد میزنه اما تو اهمیتی نمیدی! در عین حال که جالبه عجیب هم هست." جانسون با لبخند محوی گفت.

"جدا این مرد هنوز با من مثل بچه ها رفتار میکنه." چانیول زیر لب گفت و نفسشو کلافه بیرون داد.

"نمیخوای بلاخره بگی اون کیه؟"

جانسون وقتی سکوت چانیول رو دید شونه ای بالا انداخت و خواست بلند شه:"اگه نمیخوای بگی پس میرم از خودش بپرسم."

چانیول لپ تاپش رو با عصبانیت بست: "خیلی خب، خودم بهت میگم."

جانسون لبخند مرموزی زد و دوباره نشست.