Black Angel

Chapter 6

"چانیول."

صدای جانسون باعث شد بکهیون بلافاصله عقب نشینی کنه.

جانسون بهشون نزدیک شد و فقط با نگاه اول متوجه وضعیت چانیول شد. آهی کشید میدونست دیر یا زود چانیول باید با این مسئله رو به رو میشد.

"برو خونه، نیاز نیست امروز برگردی شرکت."

جانسون متوجه نگاه خیره ی مردم روی خودشون شد، انگار چانیول رو شناخته بودن.

خوشبختانه ماشین همون لحظه جلوی پاشون توقف کرد. جانسون سریعا درو برای چانیول باز کرد و با سر بهش اشاره کرد سوار شه.

بکهیون بعد از چانیول سوار شد و جانسون پشت فرمون نشست.

"جسیکا گفت رانندش به زودی میرسه."

"برام مهم نیست چیکار میکنه، زودتر برو خونه."

جانسون سرشو به ‌ناچار تکون داد و نفسشو بیرون داد، آروم کردن ‌چانیول اونم تو این مورد کار راحتی نبود.

"باشه، ولی اول باید بکهیون رو برگردونیم شرکت."

چانیول از آینه بغل به بکهیونی که چیزی نمیگفت نگاه کرد، دستشو آروم بالا برد و روی گونه اش گذاشت.

"نه." دستش رو پایین انداخت.

سنگینی نگاه جانسون رو از آینه ی وسط روی خودش حس میکرد اما نگاهش هنوز رو بکهیون بود.

"با ما میاد."

به وضوح شوکه شدن جانسون رو دید، بهش حق میداد. تنها کسی که تو هر ساعتی از روز به خونه اش رفت و امد داشت خود جانسون بود بجز اون آشپز و خدمتکارها کسایی بودن که اغلب توی خونه حضور داشتن. منشی های شخصیش میتونستن به خونه اش بیان اما فقط صبح زود برای همراهی کردنش تا شرکت، هیچوقت وقتی کار مهمی نداشت اونارو به حریم شخصیش راه نمیداد.

برای خودش هم این تصمیم عجولانه عجیب بود، از وقتی اون پسرو دیده بود میدونست یه چیزی درباره اش فرق داره. وقتی پیش بکهیون بود اول حرف میزد بعد فکر میکرد.

"باشه." جانسون بلاخره گفت و مسیرش رو به سمت خونه تغییر داد.

فکرهای عجیب و حال بدش کم کم دور میشدن و مدام جمله ای که دقایقی قبل شنیده بود براش تکرار میشدن.

"تورو نمیدونم رئیس اما من به درد کشیدن عادت دارم پس اگه میخوای، اگه فکر میکنی حالتو بهتر میکنه میتونی همه اشو به من بدی. بدون اینکه ازت ‌چیزی بپرسم قبولش میکنم."

چشماش رو بست، نمیدونست چرا بدنش به لمس اون پسر واکنشی نشون نداده بود. یه بار دیگه گرمایی که صورتش رو لمس کرده بود تصور کرد.

"همیشه همچین حسی داشت؟" زیر لب گفت و پوزخندی زد، این عجیب نبود که آخرین باری که لمس شده بود رو یادش نمیومد؟