Black Angel

Chapter 12

بکهیون دستشو پایین تر برد و به دکمه ی شلوار چانیول رسوند. در حال باز کردنش بود که چانیول مچ دستش رو گرفت و اجازه نداد کارشو ادامه بده.

"نه."

بکهیون بدون حرف دستش رو عقب کشید و مستقیم به چشم های مرد روبه روش زل زد.

"اینجوری نگام نکن."

چانیول با صدای آرومی گفت و دستش رو بالا برد تا لب پایین بکهیون رو لمس کنه اما بین راه از کارش پشیمون شد و دستش رو داخل جیبش فرو کرد.

"امشب خونه ی من میمونی درسته؟"

بکهیون بدون حرف سرش رو بالا و پایین کرد.

"اون کاری که قبلا تو دفترم انجام میدادیم، بیا ادامه اش بدیم."

تصمیمش رو گرفته بود، باید بهش کاملا اعتماد میکرد. یه حسی داشت که بهش میگفت همه چیز خیلی زود قراره بهم بریزه و فقط وقتی میتونست کاری کنه که درمان بشه. یادش بود دکترش همیشه میگفت همونطور که خیلی ناگهانی دچار این بیماری شد میتونست همونقدر ناگهانی درمان پیدا کنه. بدنش کلید درمانشو پیدا کرده بود، چرا ازش استفاده نمیکرد؟ مگه غیر از این بود که جسما و روحا به اون آدم اعتماد داشت؟

بکهیون با لب های خط شده نگاهش میکرد، انگار منتظر بوده هر لحظه چانیول حرفشو پس بگیره اما این اتفاق نیفتاد. اون مرد کاملا جدی بود.

"اگه نبینم، چیزی حس نمیکنم همینو میگفتی درسته؟" چانیول کراوات بکهیون رو لمس کرد و به لب هاش چشم دوخت.

بکهیونی که به ندرت واکنش های متفاوتش رو دیده بود لبش رو به دندون گرفت و به سمت دیگه ای نگاه کرد.

چقدر دوست داشت این پسرو کشف کنه، گاهی انقدر بی پروا بود که حسش رو بدون تردید بیرون میریخت و گاهی انقدر گنگ بود که دلش میخواست بدونه چی داره تو سرش میگذره.

"دوباره داری همونکارو میکنی." چانیول با لبخند محوی گفت.

"چیکار میکنم؟" بکهیون با صدایی که به زور شنیده میشد جواب میداد، تمام تلاشش رو میکرد تا از تماس چشمی با چانیول خودداری کنه.

چانیول پوزخندی زد و سمتش خم شد:" کاری میکنی بیشتر از قبل ازت خوشم بیاد."

بکهیون سرش رو پایین انداخت، نمیخواست چانیول عکس العملش رو ببینه. در واقع نمیدونست باید چه عکس العملی نشون بده.

"الان وقت شوخی نیست."

چانیول خندید و پشت میزش نشست.

"برو پیش جانسون تا کمکت کنه به زخمات رسیدگی کنی. بخاطر کار امروزت هم ممنونم."

بعد از رفتن بکهیون لبخندش از روی صورتش محو شد، نفسش رو با حرص بیرون داد و شاسی تلفن رو فشار داد.