Protected (2)

6. Onmogelijk ver?

Hoofdstuk 6. Onmogelijk ver?

Elijah kijkt mij verbaasd aan. 'Reve, wat is er aan de hand'? Vraagt hij. Ik zucht. Ik word aangestaard door Kian, Callum, dat meisje en Elijah kijken mij verbaasd aan. Ik kijk Kian aan. 'Ik kan dit niet aan'. Zeg ik en ik ren snel de kamer uit. Ik ren naar de eerste uitgang die ik zie. Ik druk snel op een knopje van de lift en gelijk ga ik met volle snelheid omhoog.

Ik open de lift weer zodra die stil staat en ik ren Callum zijn huis uit. Ik ren voor de zekerheid nog het hoekje om. Ik stop bij een brug. Ik leun over de reling en ik kijk naar beneden naar het water. Dit overkomt mij toch niet weer? Ik wil niet bij Elijah zijn als ik weer Poisoned ben. Ik wil zelfs niet naar Mac toe. Niemand.

Ik bedenk mij net dat ik morgen alweer voor de laatste dag naar school moet. Ik heb er echt totaal geen zin in. Ik hoor in de verte al mensen praten. Waarschijnlijk zijn dat Callum en de andere. Ik zie net een traan uit mijn ooghoek in het water vallen voor ik verdwijn om de volgende hoek richting mijn huis.

Ik ren gelijk maar door naar mijn huis. Het was toch al niet zo ver van Callum vandaan. Ik ren het steegje in voor Dylan mij gezien heeft. Bij mijn achterdeur aangekomen wacht ik nog even.Ik veeg één keer langs mijn ogen voor ik de deur open. Niemand te zien. Volgens mij is Dylan op zijn kamer. Ik sluit de deur achter mij en ik loop naar binnen. Je hoort duidelijk mijn voetstappen op de grond maar ik hoor Dylan niks zeggen. Hij is waarschijnlijk weer aan het gamen.

Ik loop door naar mijn eigen kamer. Ik zet de televisie op mijn kamer aan en ik kijk er een tijdje naar. Al snel zie ik dat het bijna acht uur is. Ik trek snel mijn atletiek kleding aan en zet mijn haar in een staart. Snel pak ik mijn fiets en ga ik naar mijn atletiek baan toe. Daar ben ik ook al even niet geweest. Ik heb het best wel gemist. Ik heb ook al een tijdje niks aan verspringen gedaan. Zou ik nog steeds vierenhalve meter kunnen springen?

Of verder doordat ik steeds met dat spionnen werk bezig was. Ik hoop dat mijn spring kracht en snelheid alleen maar hoger is geworden door het spion zijnde. Ik kom na een paar minuten aan bij het begin van de atletiek baan. Ik zet mijn fiets bij de fietsenstallingen en ik ga bij de rest van de groep staan.

'Hey Reve, je bent er weer eens'. Zegt een meisje uit mijn groep. Ze heet Charlie trouwens. Ik ging met haar vaak verspringen vorig jaar. Alleen nu ging dat niet zo goed. 'Waar was je nou steeds'? Vraagt Charlie en ze loopt naar mij toe. Ik haal mijn schouders op. 'Ik had het een beetje druk met kamp en er is een jongen uit mijn klas overleden door kamp dus'. Zeg ik.

De hele atletiek groep staart mij aan. 'Sorry dat ik steeds niet kwam, dat zal nu veranderen'. Zeg ik. Charlie knikt. 'Wil je vandaag mee verspringen'? Vraag ik. Ze knikt en glimlacht. 'Graag zelfs'. Samen rennen we naar de verspring bak aan de zijkant van de atletiek baan. Ik en Charlie zetten onze stappen uit en doen wat oefeningen voor we beginnen.

Ongeveer een kwartier later sta ik bij het einde van mijn aanloop route. Charlie staart mij aan. 'Je heb dit al een tijdje niet meer gedaan hé'? Vraagt ze. Ik knik. 'Een paar maanden om precies te zijn'. Zeg ik terwijl ik mij probeer te focussen op de lijn. 'Vierenhalve meter had ik de laatste keer'. Zeg ik.

'Charlie, heb je het meetlint aan de zijkant van de zandbak gelegd'? Vraag ik. Ze knikt. 'Reve, ik ben zo benieuwd'. 'Je moet nu springen'. Zegt ze. Ik knik. Ik probeer op mijn aller snelste aan te komen bij de lijn. Daar vanaf spring ik zo hoog mogelijk en ik probeer zo lang mogelijk in de lucht te blijven.

Ik land net op mijn voeten en rol dan door. Wauw, dat rollen heb ik nog steeds van mijn dubbel leven als spion. Grappig dat ik dat kan combineren met atletiek. Charlie rent naar mij toe en kijkt naar het meetlint. Ze gaat bij het einde staan en ik loop naar de rand. Ik kijk naar het meetlint als ik zie hoe ver ik ben.

Ik schrik ervan. Charlie loopt naar mij toe. 'Kom op, zeg op Reve'. 'Wat had je'? Vraagt ze. Ik haal snel het meetlint weg. 'Eeeehm, volgens mij is dat niet duidelijk'. Zeg ik. 'Ik kan nooit zo gesprongen hebben'. Charlie kijkt verbaasd. 'Wat stond er dan Reve'? Vraagt ze. Op dat moment komt er iemand naar ons toe.

'Dames, gaan jullie opruimen'? Vraagt hij. Ik knik. 'Kom Charlie, help mij even'. Zeg ik en ik trek haar mee. Voor dat het al negen uur is sta ik alweer bij de hele groep. Charlie kijkt mij strak aan. 'Waarom wilde je niet vertellen wat je had'? Vraagt ze. Ik zucht. 'Ik zei toch als dat ik verkeerd gemeten had'. Zeg ik.

Charlie knik. 'Ik dacht dat wij geen geheimen voor elkaar hadden, Reve'. Zegt ze en ze loopt het clubhuis binnen. Ik pak mijn sleutels en ik stap op mijn fiets. Ik ga zo lang mogelijk doen om naar huis te fietsen. Ik heb helemaal nergens zin in. Ik ben gewoon verbaasd over wat ik had gesprongen. Volgens mij was dat inderdaad niet eens mogelijk.

Ik ben een veertien jarig meisje dus ik wet gewoon dat ik dat niet kan springen. Als ik thuis aankom en later aan mijn bureau zit schrijf ik op wat ik had gesprongen. Zodat ik het nooit kan vergeten en er later eens naar kan vragen.

6,34

-----------------------------------------------

Hey allemaal, 

Ik heb al twee hoofdstukken klaar staan want ik ga vanavond op kamp dus dan ben ik het hele weekend weg en dan kan ik dus niet typen zoals jullie al begrijpen. 

Ik zal proberen elke vijf dagen weer een nieuw hoofdstuk te publiceren. 

Dat zal de komende twee weken sowieso wel lukken. 

Wat vinden jullie tot nu toe eigenlijk van het verhaal?

Laat weten in de reacties. ( Is altijd wel leuk om te lezen)

Tot het volgende hoofdstuk :)

  -YinYangLaraa