I droguar ne syte e tu

Nje miqesi

Tashmë ishte bër mbrëmje dhe Demon ende po priste një telefonat nga Leonil e cila nuk po ndodhte.
- Dëshiron që të shkoj unë,të shoh se si është ajo.
Tha Aleksandra!
- Pas atyre fjalëve që the, tani dëshiron të shkosh tek ajo.
- Epo sdua të bëhem e keqe.
Tha ai dhe Demon morrë telefonin kur pa që po e thërriste Leonil.
- Si është.?
Pyeti ai menjëher kur e hapi telefonin.
- Smunda të të lajmroja më herët sepse policit dëshironin të lajmronin familjen e saj, duhej të sajoja diçka që të mos bëhej diçka më e madhe.
Tha ai dhe Demon u ndal duke menduar se ndoshta do ishte më mirë të lajmronte familjen e saj.
- Ndoshtaa...
- Jo zotëri, njoh familjen e saj as ajo vetë nuk do të dëshironte të thërrisia familjen e saj.
Tha ai duke e ditur tashmë se çfarë po mendonte Demion, ku këto fjalë bën që të ndihej më mirë ai.
- Po ashtu,nuk keni përse shqetësoheni,ajo është mirë.
Tha ai ku edhe zëri i tij ishte më i qetësuar e më i lumtur.
- shume mire pra. Me lajmro perseri nese ndodh diçka.
Tha ai dhe mbylli telefonin.
- Shpëtoj.
Tha ajo duke e shikuar Demion.
- E shoh se si ndryshoj për menjëher fytyra jote, po më çuditë vërtet Demion, e shoh në sytë e tu që ti po bie shumë për atë vajzë.
- Po fillon të xhelozosh?.
- Ndoshta.
Tha ajo duke kryqëzuar krahët.
- Unë të bëra baba ty dhe ti asnjëher nuk më ke shikuar kështu me këta dy sy të mbushur me dashuri. Kjo po më duket e padrejtë apo jo.
Tha ajo dhe Demion largoi sytë nga ajo.
*
(Matilda)

Hapa sytë dhe pash dhomën që më bëri të kuptoj që isha në spital.Kur ktheva kokën pash Leonilin afër.
- Leonil!
Thash dhe ai ngriti kokën.
- Je më mirë. Si ndihesh.
Tha ai duke me shikuar i shqetesuar.
- Më fal Matilda per fajiin tim...
- Jo Leonil,mos fajso vetën.
Thash dhe vendosa dorën tek plaga.
- Zotëri do donim t'ia bënim disa pyetje Znj.Matildës.
Tha një nga policët që hyri dhe unë e shikova Leonil-in.
- Përse.
Thash e habitur mirëpo Leonil smundi të thoshte asgjë, pasi e larguan.
- Dëgjuam që je plagosur.
- Po.
Thash unë disi e pasigurt.
- Mund të na thuash se si.
- Çfarë ndodhi,ku ndodhi,dhe nga kush ndodhi.?
Ngrysa vetullat dhe i shikova me pyetjet qe i benin vazhdimisht.
- Ëëë nuk e di se kush më ka plagosur,isha duke qëndruar afër tek vetura kur pa pritur më plagosën.
- E njeh vërtet personin që ishte tani.
- Leonil,po e njoh.
- Ke ndonjë ide se kush mund ta ketë bër,ke ndonjë armik apo ndonjë që të kërcënon.
- Jo. Unë vetem u gjendja në një vend që s'duhej.
- Dëshironi të kërkojm më shumë kush e ka bërë këtë gjë. Sepse kjo duket diçka qe sduhet perfundohet ketu.
.
Shfryva frymën kur ata dolën me ne fund nga gjithe ato pyetje
- Nuk ke pse brengosesh nuk thash asgjë për asnjërin nga ju.
Thash kur hyri Leonil, e pash që ai u lehtësua menjëher.
- Prindërit e mi?
- Nuk i lajmrova,por nëse dëshiron atëherë lajmroi.
- Jo kështu është më mirë.

Thash dhe Leonil dol pasi shumë shpejt erdh edhe mjeku që të më tregonte gjendjen që isha.
- Nëse e ndjeni vetën më mirë,atëherë mund të largoheni kur të doni ju.
Tha ai pasi më shpjegoi të gjithat dhe këto ishin fjalët e fundit. Ndjeja dhimbje por më mirë të dilja sepse smund të qëndroja këtu edhe një ditë tjetër. Kur u bë mbrëmje Leonil më ndihmoj të dilja pasi e kisha pak problem të ecia sepse kisha dhimbje të vogla.

U ula në veturë e po shikoja rrugën para,prisia që Demion të vinte të na merrte sëpaku pasi tërë ditën nuk erdh. Hhh se shumë shqetësohet ai për mua, ndoshta as që mendon per mua. Mendoja unë e lodhur nga këto mendime nga këto shpresa që po mbaja.
*
*
- është me mire tani?
Pyeti Demion Aleksandren.
- Po i zbriti temperatura.
Tha ajo duke shikuar në dritare ku tashmë kishte vendosur Ruelin në gjumë sepse nuk po ndihej mirë.
- Nuk më duket ide e mirë ta lësh Matilden të dal nga kjo shtëpi, tani që është plagosur mundet edhe më shumë të flas për ty e ti tregoj policis.
- Alesandra po më lodh me çdo fjalë mjaftë më.
Tha ai i ulur në divan.
- Unë po kujdesem për ty,si dreqin nuk po e kupton po kujdesem për djalin tonë.
Tha ajo duke larguar nga ajo dritare dhe eci tek ai.
- Ti sdo e kesh kaq të lehtë të largohesh nga unë besoj e di ti këtë gjë.
Tha ajo duke u ulur dhe e shikoj.
- Që kur paskam filluar të jem kaq shumë i rëndësishëm për ty,nuk isha kështu në fillim.
Tha ai dhe u dëgjua të hapej dera, ai u bë të kthej kokën të shikoj por Aleksandra shpejt e puthi atë, duke e zën në befasi jo vetëm personat që hyrën por edhe Demon me këtë veprim. Sytë e Demos shikuan personin që hyri dhe largoi Aleksandrën menjëher, sikur të thoshte që asgjë nuk ka mes tyre, që nuk është ashtu si mendon..
- Erdhët?
Tha ai duke u ngritur në këmb kur pa Matildën dhe Leonil që hyrën.
*
(Matilda)

Kur mbërritëm Leonil më ndihmoj dhe hyrëm në shtëpi. Por kur hyra në sallon gjëja e parë që pash ishte Aleksandra dhe Demon duke u puthur, a kishte më mirë se kaq dhe unë që po mendoja për Demion, ky eshte ketu duke u puthur.
- Erdhët.
Tha ai dhe të them të drejtën po më acaronte edhe zëri i tij. Ngrysa vetullat dhe largova sytë nga ai dhe shikova Aleksandrën.
- Të shkuara e dashur.
- Jam e lodhur Leonil mund të më ndimosh të shkoj në dhomë.
Thash dhe u ktheva që të largohesha nga aty.
.
Kur mbërrirëm në dhomë u shtrita në shtrat dhe mbylla sytë, tashmë gjaku po më vlonte nga nervat që po më krijoheshin. Unë këtu jam plagosur dhe ai është këtu duke e puthur atë. Po unë çdreqin po shpresoj më, do e lë më atë dreq pikturë e do largohem nga këtu,nga ky vend i mallkuar. Shfryva frymën dhe mbylla sytë, të mos e lejoja që këto nerva të më pushtonin. Dëgjova një trokitje në derë dhe u hapë ngadalë dera,hapa sytë pasi mendova se ishte Leonil, por po ta dija që eshte Demion as që do i hapja sytë sdua as ta shoh.
- Jam e lodhur, mund të më lësh vetëm..
- Erdha të të shoh se a je më mirë.
- Hhh nëse do doje kaq shumë që të dije se si jam mund të vije në spital të më shihje. Tani mund të dalësh.
Thash dhe e shikova.
- Me sheh jam mirë, dil tani.
- Ka ndonjë arsye që je kaq e nevrikosur.?
Tha ai dhe unë rrotullova sytë.
- A thua a ka, unë u plagosa dhe do që të jem e lumtur.
- Nuk vdiqe besoj kjo është një arsye e mirë që të mos jesh e nevrikosur.
- Vërtett!! Demion e sheh edhe vetë që s'jam në gjendje të flas me ty tani.
- Si të duash, megjithare jam i lumtur që je mirë.
Tha ai dhe dol ndërsa unë mbylla sytë dhe disa lotë më pikuan,dhe nuk e di përse,epo çdoherë kur je me nerva në fund përfundon me lotë në faqe.
.
Të nesërmen kur u zgjova as që u mundova të ngrihesha e të zbrisia poshtë. Ende spo e ndjeja vetën që të bëhesha prap ajo vajza e më hershëm. U ngrita pak por vetëm që të shikoja nga dritarja. Të shikoja qiellin e bukur të mbushur me re të ndryshme e të bukura që çdonjëra kishte fromë interesante që smund ti kuptoje. Ktheva kokën pa pritur kur dera e dhomës u hap dhe pash Leonil që hyri.
- Leonil eja hyr.
Thash dhe ai u ul afër meje.
- Je më mirë.
- Po,por sdua që të zbres poshtë njëherë.
Thash dhe ai pohoj me kokë.
- Erdha të të kërkoj falje.
- Oh Leonil! Nuk ke pse kërkon falje,unë doja të vija me ty, ti ske pse fajson vetën tënde. Jam une ajo qe te thash.
- Mbrëme po mendoja dhe e di që kur jemi bashkë ja kalojm shumë mirë sëbashku.
Tha ai dhe unë bëra një buzëqeshje.

- Ti e di që këtë gjë mes ne të dyve që e filluam ishte për shkak të prindërve tonë.
Tha ai dhe unë pohova me kokë.
- Pas kësaj që ndodhi,e kuptova që do ishte më mirë të ta them tani atë që po mendoja shumë më herët.
Tha ai dhe unë e shikova e habitur.
- Ti je një vajzë shumë e mirë,dhe të thash që ndihem mirë kur flas me ty pasi më pëlqen se si shkon biseda mes nesh.
- Po edhe mua.
Leonil;Por, nuk besoj që unë mund të vazhdoj ti lë prindërit e mi të shpresojn për këtë lidhje tonë, jo që ndonjë gjë por... sdua te te rrezikoj dhe nuk do mund të kem ndjenja për ty më shumë se sa një mike.
Tha ai dhe unë bëra një buzëqeshje.

- Mund të vazhdojm si dy miq që njihemi mirë duke treguar njërit-tjetrit gjërat që na pengojn.
Tha ai dhe kjo më lehtësoj kaq shumë,sepse edhe unë e kisha këtë problem se si ti thoja,por tani që më tha vetë kjo gjë nuk ka ku shkon më mirë.
- Të them të drejtën,këtë gjë po e mendoja edhe unë.
Thash dhe ai më shikoj duke qeshur.
- Ohh tani po ndihem më mirë.
- Edhe unë,tani e ndjej që mund të flasim edhe më lirë mes njërit-tjetrit.
- Po dhe jo më në atë mënyrën zyrtare.
Tha ai dhe unë qesha.
- E dija që do e kuptonim njërin-tjetrit që nga dita kur të pash.
Thash dhe ai më shikoj.
- Po mendoja të të thoja, sepse kjo zemra dhe mendja ime jane bërë të dyja sëbashku dhe spo më lejojn ta harroj një person.
- Njësoj edhe tek unë.
Tha ai dhe une e shikova e habitur.