I droguar ne syte e tu

Kriminel

Zemra po rrehte fort sepse kaq e friksuar sa po e ndjeja që po qante edhe ajo sëbashku me mua. Në fakt po ndjeja të qante çdo pjesë e imja në trup,përveç syve që pikonin lotët edhe pjesët e tjera trupit tim po qanin.

-  largohuu...

U dëgjua zëri im që po dridhej nga frika sa smund të dilte e të luftonte. Unë isha në atë dyshemen ku ishte me pluhur që nuk kishte shkelur me vite ndoshta njeriu dhe tani mua kjo po më ndodhte taniii...
Fytyra e tijj po qeshte më friksonte aq shumë. Edhe nese flas shoh qe nuk eshte nje person qe kupton sepse duket qe nuk eshte mire edhe nga mend. Kapi bluzën time dhe tërheqi fort sa ajo u shkatrrua duke shfaqur lëkurën time. Ndoshta prandaj dhe ishte sot ditë shiu, sepse qielli po qante për mua,për këtë që po më ndodh tani.

- Ndaloo!
Zeri im luftonte më shumë se gjithçka por askush spo e dëgjonte tani.
Ndjeva duart e tij që prekën trupin timë lëkurën time, ku kjo më bëri edhe më shumë të qaja, por nuk kisha forc ta largoja. Tani po e mallkoja vetën që isha femër,që nuk kisha forc,ta largoja. Po mallkoja personin per këtë po e bënte këtë, ditën e këtë shi. Kur ai u mundua të largoi pantollonat e mi kjo po më bënte te çmendesha,po mundohesha të largohesha por kisha vetëm atë forcen që nuk bënte punë. Tashmë zëri imë ishte dërzuar e vetëm dëgjohej që qante sëbashku me lotët.Shikova përreth meje diçka vetëm diçka që të më ndimonte ta largoja këtë përbindësh nga unë. Kur trupi im ndjeu të puthej nga ai person u thye në pjesë-pjesë,dhe mendja ime më nuk kishte ku shkonte... Kjo që po më ndodhte tani,po e kuptoja se sa të dobta ishim ne vajzat se si një njeri si ky nuk e di se çfarë gjëje të ulët ishte duke bërë, të gjith kto mendime spo vlenin kur sytë e mi po shikonin atë. The kur ai filloj të largoj rrobat e tij,nuk kisha më shpresë që dikush vërtetë do më shpëtonte.
Për mua kishte marrë fund. Dëgjova Ruelin që qante teksa po dëgjonte zërin tim që qante,po i vinte keq për mua...apo që spo mund të më ndimoj. Fryma po më vështërsohej spo mundesha më...Doja të vdisja sot këtu, por jo nuk dua te dorzohem.
*
*
Nata me shi po mbulonte tërë vendin me pikat e tij të shpejta, Demios po ja vështërsonte rrugën për të ecur, përpos shiut edhe vetë ai ishte i nevrikosur, e po kërkonte vazhdimisht disa përgjigjje për këtë gjendje që ishte e që spo e kuptonte. Rueli ishte në gjumin e tij ndërsa Demon ishte i humbur, dëshironte të dinte se përse po ndihej keshtu, por e dinte që nuk do kishte përgjigjje. Po të drejtohej për në shtëpin ku zakonisht shkon e di se do e kishte më rrëzik ne kete kohe, prandaj vendosi të shkoj tek shtëpija e tij shumë më e vjetër që kishte vite që nuk e përdorte dhe ishte shumë më afër prandaj. Kur mbërriti ndali veturën dhe menjëherë morri Ruelin nga vetura dhe hyri brenda, morri diçka që ta mbulonte sepae ndjente të ftohtin që bënte brenda, në fillim mendoj të qëndroj brenda kështu por e dinte që kështu do ftohej Rueli dhe patjetër duhej të bënte diçka që të ngrohej kjo shtëpi. Kur dol nga shtëpia vrapoj mbrapa garazhdes aty ku i mbate gjërat që i nevoiteshin, eci pak sepse ishte më larg garazhd e vogël e tij. Teksa po merrte ato që i nevoiteshin nga dritaria pa një dritë qe bente lart ne qiell  por si kushtoj rëndësi sepse e dinte që kjo ishte e zakonshme, ishtw vetëm një alarm që tregonte se ishte nga spitali psikiatrik i bindur që ishte larguar ndonjë person nga aty. Në krahët e tij ai vedosi drunjt aq sa ai mendoi se i nevojoteshin. Dhe kur dol mbylli derën nga ai shii që ja vështërsonte edhe pamjen vështirë të shikonte jo vetëm që ishte shiu por ishte edhe mbrëmje errësira qe e kishte kapluar çdo vend.
Këtë herë ai po ecte ngadal duke menduar se ajo sjellja e tij me Matildën ndoshta ishte diçka që sduhej ndodhte, por e dinte që problemi i tij ishte se ai smund të kontrollonte zemrimin e tij. Kur dol para shtëpis pa përpos veturës së tij edhe një veturë tjetër, kjo bëri të mendoj se Ruel ishte në rrëzik, lëshoj ato që kishte në krah dhe vrapoj duke kapërcyer shkallët që ishin para shtëpis por po dëgjonte një zë që nuk ishte i Ruelit, kur hapi derën sytë e tij po shikonin diçka që ai as që e kishte menduar. Kur Demon hapi derën sytë e tij po shikon diçka tjetër nga ajo që ai po mendonte. Sytë e tij morrën plotësisht një ngjyrë tjetër frymarja e tij ndryshoj dhe këmbët e tij tani nuk po bënin hapat të ngadal por tani ishte e kundërta.

- Matildaa.

Zëri i dridhej dhe pa pritur zemra sëbashku me pjesët e tjerë të trupit ishin ato që formuan një zjarrë brenda tij, ndërsa mendja ishte ajo që kishte humbur kontrollën plotësishtë. Duart e tij kapën krahin e personit,duke e larguar atë si një i çmendur nga Matilda, Demion tani për tani po shpreht atë mllef tek personi qe mbante ne dore Duart e tij tashmë ishin mbushur me gjak dhe personi ende qeshte.
Kjo bëri që ta kuptoj se ky ishte personi që ishte larguar nga aii spital. Por kjo se ndaloj Demion, fytyra e personit tashmë ishte edhe më e shëmtuar,por kur sytë e tij u mbyllën kjo bëri që Demon ta kuptoj se nuk ja vlente më.

Dhe kur ktheu kokën sytë e tij shikuan Matildën.
- Matildaa.
- Largohuu.
Tha ajo duke qare!
- Matilda jam unë Demion
Tha ai duke zgjatur dorën drejt saj,por ajo shpejt ja largoi dorën.
- Largohu te thash.

- Matilda.
Tha ai prap por ajo u largua nga ai,
Ndërsa Demon ishte ai që nuk dinte se çfarë të bënte, teksa po shikonte Matildën, rrobat i kishte ende ne trup megjithate ne pjesen larte mungonte kemisha e saj.

- Matilda.
Tha ai këtë herë shumë më qetë dhe e dinte që kjo sduhej vazhduar kështu. Ajo qante dhe Demion u afrua tek ajo dhe këtë herë vendosi duart rreth saj dhe e afroi afër tij. Teksa ajo qante tek ai, ai nuk tha asgjë pasi nuk besonte që fjalët e tij do e bënin të ndihej mirë. Uli kokën dhe shikoj Matildën pasi ajo kishte sytë e mbyllur dhe nuk po reagonte.
- Matildaa.

Tha ai duke e kapur në krah dhe vrapoj për tek vetura e tij.Morrë edhe Ruelin dhe u largua nga aty ku këtë herë spo i mendonte rrëziqet që mund ti ndodhnin në atë shpejtësi. Duart po i dridhenin dhe në mendjen e tij dëshironte aq shumë të dinte se përse Matilda ishte aty,se ku dreqin ishte ai më herët.
Atë mbrëmje gjithçka shkoi tmerrësisht keq. Ora ishte 21:00 kur ai mbërriti në spital.

Mjekët tashmë po shikonin Matildën ndërsa Demion rrinte ulur jashtë dhomës në të cilën ishte Matilda,Rueli tashmë e kishte lene tek Aleksandra. Dhe vetëm Demion ishte në atë korridor që ende nuk po e lejonin të hyte në dhomën ku ishte Matilda, disa mjekët po e shikonin me dyshim Demion. Minutat ecnin dhe asnjë nga mjekët nuk vinin të flisinin me të apo të tregonin gjendjen e Matildës.Duke e bër edhe më të brengosur atë.

- Zotëri.
Dëgjoi një zë Demion që bëri të ngrit kokën e të shikoj, ku pa që përballë tij ishin dy polic...
- Hhh.
Shfryu frymën ai dhe u ngritë në këmb.
- Na lajmruan për një abuzim fizik dhe nje tentim perdhunimi.
Tha njëri nga policët dhe Demion ngrysi vetullat, po shpresonte të mos ishte ajo që po mendonte tani.

- Kjo na bën të dyshojm te ju.
- Çka?
- Do arrestoheni per tentim perdhunimi.
- Ç'DREQIN THUAA.
Tha ai duke ngrysur vetullat ndërsa ata vurën duart e tij në pranga.
- NUK LARGOHEM PA PARË MATILDËN.
- Për çka qe ta friksoni edhe më shumë që ajo të mos flas.
- E DËGJON VETËN SE ÇFARË THUA,TI IDIOT I DREQIT. Se kam bere une.
-Dhe mendon se fjala e një kriminelit besohen.

Tha dhe të dy filluan ta tërheqin Demion
- Ore nuk largohem pa e parë Matildën.
Tha ai dhe duke i shtyrë dhe vrapoj duke hyrë tek dhoma e Matildës. Por nuk mundi as ta mbante dorën e saj,qëndroi ashtu në këmb duke e shikuar teksa ajo kishte mbyllur sytë.
- Ec!!
Tha njeri polic duke tërhequr Demion, duke dal nga ai spital sytë e tij shikuan dy persona që tashmë e dinte se kush ishin.
- Ky e ka bër...
Tha babi i Matildes duke goditur Demion.
- Qa i bere vajzes sime.
Zëri i Demos nuk po dëgjohej përpos shikimet që mbeteshin mes tyre.
- TIII!
Tha babi i Matildes ende duke e shikuar Demiony
- Zotërii duhet larguar.
Teksa rrinte ulur në veturë Demon vendosi duart në kokë, pasi spo e besonte këtë që po ndodhte.
- HHHH, UNË E SOLLA ATË NË SPITAL,SI DREQIN MENDONI QE UNË E KAM BËRË.
- Çdo fjal që thua do përdoret kundër teje,.*