Midnights with Pierce Psyche Esquivel

Chapter 42

Umiwas ako ng tingin at naglakad sa may lababo hawak ang ininuman kong baso ng maramdaman ko ulit ang pagkirot ng ulo ko.

Humawak ako sa may lababo at pumikit na mariin, pilit na pinagsasawalang bahala ang kumikirot kong ulo pati na rin ang namumula kong pisngi.

"What the fuck happened, Liberty?" Sunod niya sa akin at pumuwesto sa gilid ko.

Hindi ko siya binalingan ng tingin at hinugasan ang basong ginamit ko.

"Wala nga, aksidente lang." Iwas ko sa usapan pagkatapos ay binuksan muli ang ref para makakain na.

Still, I felt his presence in my back, and so was his eagerness to talk to me.

Linabas ko ang mga lutong pagkain roon pero inagaw na niya ito sa akin pagkasara ko ng ref. Akmang magproprotesta pa ako ng tumalikod siya sa akin, matalim ang tingin at nagsimulang iinit ang mga ito.

Ako naman ngayon ang naglakad palapit sa kanya para pigilan siya pero hindi pa ako nakakalapit ng humarap siya sa akin.

"Seat, you are sick." Pati ang boses niya ay galit at kahit na masama ang pakiramdam ko ay kita ko ang galit sa kanyang mga mata.

"Si Ate Perc---"

"She is busy outside." He simply answered and started doing his own business. 

Mas lalong kumirot ang ulo sa pakikipag usap sa kanya at kahit na gustuhin ko mang magprotesta ay wala na akong nagawa kung hindi ang maupo.

I laid down my head on the table and looked at his back. Papikit-pikit ang mata ko pero patuloy ko siyang pinanood, at halatang sanay siya sa kusina...katulad lang ng dati.

It only took him a few minutes and he started serving me my meal and utensils. Umiwas ako ng tingin ng hinila niya ang upuan sa tapat ko.

I started eating, very aware that he is watching me intently.

"Where is Luca?" Ulit ko sa tanong ko kanina pagkatapos ay humigop ako ng sabaw, hindi pa rin nakatingin sa kanya.

"Asleep, he made me sing lullabies."

Napatigil ako saglit sa sagot niya at tumingin sa harapan ko.

"I missed his reaction then...palagi na lang ako walang kapag nagkikita kayo."

He stayed looking at me the same, he kept his eyes on me then back to my cheeks repeatedly. Hanggang sa huminga siya ng malalim.

"I wanna talk about something...but if you're feeling fine already." Seryoso nitong saad.

Umiling ako. "I'm not sick and I could understand what you're saying."

His jaw ticked at what I said but he remained silent until he put his arms on the table, and looked at me deeply in the eyes. He then swallowed hard and let out a harsh breath.

"I wanna stay here…whenever you are…even if it’s from time to time."

Hindi na ako nagulat.

I saw him swallow hard again as I sip on my water. He is obviously nervous and I could tell it very clearly, perks of being working with many people. And reading their little actions.

"Bibili ka ba ng bahay malapit dito? There's not enough room for us here, si Ejay nga bumili ng bahay ditan lang sa tabi namin." And I motioned the roof of the house next to us, kitang-kita mula sa bukas naming bintana.

His eyes went wide with what I said.

"He's not living here?" He asked, clearly surprised.

Umiling ako. "He bought a house so he could visit us anytime he wants."