Survivors || the 100

4 - The shelter

– Słyszałaś o tym? – Camille zamknęła cicho drzwi za sobą. Przez chwilę rozglądała się niepewnie, jakby bała się, że ktoś usłyszy nas przez metalowe ściany. Potem nachyliła się w moją stronę i spojrzała mi w oczy z powagą.

– Przeprowadzili egzekucję na Sarah Titan.

Przez chwilę myślałam, że żartuje, dopóki nie zauważyłam, że dolna warga drży jej niebezpiecznie, a w oczach szklą się łzy.

– Co? – mój głos był bezbarwny, ale czułam, jakbym zaraz miała się przewrócić. Albo eksplodować.

– Kilka godzin temu. Nikt o tym nie wiedział. Ja nie wiedziałam... – głos jej się załamał. – Dopiero co wpadł na mnie na korytarzu Ryan i mi powiedział... Wyglądał, jakby płakał cały dzień... Jej rodzina jest w szoku, nie zdążyli się nawet... pożegnać... – z jej piersi wydobył się szloch i rzuciła mi się w objęcia, rozpaczliwie przyciskając mnie do siebie, jakby próbowała nie rozpaść się na kawałki. – Ja też nie zdążyłam... Nic nie rozumiem, Ailey, nic nie rozumiem...

Przytuliłam ją mocniej i pogładziłam po włosach drżącymi palcami. W gardle rosła mi wielka gula. Camille trzęsła się od płaczu w moich ramionach, a do mnie powoli zaczynało docierać to, co właśnie usłyszałam.

– Za co? – spytałam drżącym głosem. – Co ona takiego zrobiła? No co?! – miałam ochotę wrzeszczeć.

Camille odsunęła się ode mnie nieco. Jej oczy były czerwone i spuchnięte od łez.

– Ryan powiedział, że wiedziała za dużo – znowu zniżyła głos do szeptu. – To jedyne, co udało mi się z niego wyciągnąć, zanim pobiegł dalej.

– Ale... to chore. Czego niby miała się dowiedzieć? Co Arka mogłaby ukrywać przed nami? To bez sensu. Musiała popełnić jakieś przestępstwo – powiedziałam, również ściszając głos. Byłyśmy same, ale z jakiegoś powodu bałam się, że ściany jednak mają uszy.

– Ailey, to przecież Sarah. Nigdy nie zrobiłaby nic niezgodnego z prawem. Nic, co przeszkodziłoby jej karierze najlepszego przyrodnika na Arce – Camille otarła oczy i uśmiechnęła się smutno na wspomnienie przyjaciółki. Łzy popłynęły mi po policzkach. Teraz Sarah już nigdy nie zostanie profesorem. Nigdy nie zasiądzie w Radzie, tak jak zawsze marzyła. Nigdy już jej nie zobaczymy. To jest tak przerażające i niezrozumiałe, że część mnie nadal nie potrafiła w to uwierzyć.

– Nie rozumiem tego – zaszlochała Camille i zaczęła chodzić w tę i z powrotem po małym pokoju. – To chore. Wiem, że zabijają za zbrodnie, wiem, że to potrzebne... ale Sarah, ona nie... ona nigdy nie...

– Wiem – przerwałam jej. – Musimy... musimy się dowiedzieć, co się stało, bo zwariujemy. Takie rzeczy nie dzieją się bez powodu. Nie robią tego niewinnym. Musi być coś, czego nie wiemy.

– Kogo spytamy? Strażników? Rodzinę Sarah? Nikt nam nie odpowie – Camille przystanęła na chwilę, żeby obrzucić mnie pełnym rozpaczy spojrzeniem. – Jej rodzina na pewno jest teraz w większym szoku, niż ktokolwiek. A Ryan... on sprawiał wrażenie, jakby całkiem mu odbiło – dodała z goryczą.

– Czy oni... no wiesz... byli razem?

Camille pokręciła szybko głową.

– Nie sądzę. Może i mieli się ku sobie, ale.... nigdy nie rozumiałam ich relacji. On traktował ją bardziej jak siostrę, a nie dziewczynę. Ale teraz... teraz to już nie ma żadnego znaczenia – z jej oczu znowu popłynęły łzy.