my new stepbrother // l s ✓

|004|

"Ik heb het al vaker gedaan" ik krijg een brok in mijn keel. "Oh" is het enige wat ik kan zeggen.

"I-ik - het spijt me" zeg ik zacht. Hij kijkt me aan. "Het geeft niet, jij kon er ook niks aan doen"

-

Ik word wakker met hevige hoofdpijn. Mijn moeder komt de kamer binnengelopen. "Ik heb je ziek gemeld" ze legt wat opgevouwen kleren in de kast.

"Waarom?" mijn stem kraakt.

Ze draait zich om. "Moet je jezelf nou eens zien, je hebt veel uit te leggen jongen" ik zucht en keer me weer om in mijn bed.

*

Louis.

Ik loop de de hoek om als ik vastgepakt word. Daar gaan we weer..

Als ik omkijk zie ik Zayn en een andere jongen. Ze kijken me allebei met een gemene grijns aan. Ze gooien me op de grond. "Nerd, ga maar lekker bij je moeder uithuilen" ze noemen me allemaal verschillende dingen terwijl ze tegen zoveel plaatsen schoppen en slaan als ze kunnen.

Ik probeer sterk te blijven maar op een gegeven moment houd ik het niet meer en rollen de tranen weer over mijn wangen. Ze weten helemaal niks van mij of mijn moeder af. Ze grinniken en spugen op me waarna ze weglopen.

Ik sta moeilijk op en strompel naar mijn fiets. Het fietsen doet pijn maar ik wil niet dat iemand hierachter komt. Ik heb altijd smoesjes voor al mijn verwondingen.

*

Harry.

Ik hoor iemand de kamer binnenkomen. Ik draai me om en kijk recht in de waterige, rode en gebroken ogen van Louis.

"Gaat het?" natuurlijk gaat het niet..

Hij schud zijn hoofd waarna hij weer in huilen uitbarst. Voor ik weet wat ik doe sla ik mijn armen om hem heen. Hij legt zijn hoofd op mijn borst en ik voel mijn shirt nat worden van zijn tranen. "Shh, het is oke" zijn snikken worden steeds zachter en ik laat hem weer langzaam los.

Hij zit weer helemaal onder de verwondingen. "Vertel me wat er gebeurd is"

"Zayn en een vriend van hem" meer hoeft hij niet te zeggen.

"Blijf hier" zeg ik. Ik wil weglopen als zijn kleine hand me bij mijn pols pakt.

"Nee, alsjeblieft, laat het" zegt hij met een droevige blik.

"Oke, maar de volgende keer ga ik echt" hij knikt.

"Waarom doe je dit allemaal voor mij?" vraagt hij zacht. Ik kijk hem aan.

"Ik weet het niet, ik ben in de war" het is waar, ik ben in de war met mijn gevoelens. Ik moet ze eerst zelf begrijpen wil ik verder kunnen gaan.

"Probeer wat te slapen oke?" hij knikt en gaat in bed liggen. Ik kijk nog even naar hem.

"Sorry dat ik er niet voor je was" hij reageert niet wat betekent dat hij al slaapt. Ik kijk nog een keer naar hem en verlaat dan de kamer.