my new stepbrother // l s ✓

|058|

Ik kan het niet. Ik sta op uit bed en loop de kamer uit waarna ik de deur met een klap dichtgooi. Als ik in deze staat bij hem ben ga ik dingen zeggen waar ik spijt van krijg.

-

Louis.

Ik zucht als Harry de kamer verlaat en ik weer helemaal alleen word gelaten mijn gedachten. Ik heb echt iemand nodig op dit moment. Ik schrik als ik luide kreten van Harry hoor. Ik loop naar beneden, straks is hij gewond.

Als ik hem nergens zie loop ik naar zijn hut, ik doe het deurtje open en zie hem inderdaad staan.

Zijn ogen kruisen die van mij. "Louis, ga liggen" ik frons.

"Hoezo?" vraag ik zacht.

"Omdat ik dat zeg godverdomme!" ik heb hem nodig op dit moment maar hij kan alleen maar tegen me schreeuwen. Ik weet wel dat hij ook nog een leven naast mij heeft maar ik wil gewoon dat hij me vasthoud nu.

Ik sla mijn armen over elkaar en schud mijn hoofd. "Ik ga hier niet weg tot je met me meekomt"

"Louis, je weet dat ik mijn woede hier moet afreageren anders reageer ik het straks af op jou" ik schud mijn hoofd.

"Je kan er ook met me over praten" fluister ik. Het doet me pijn om te weten dat hij me niet genoeg vertrouwd om het gewoon tegen mij te zeggen.

"Dat kan niet" zucht hij.

"Harry, je vertelt het nu of het is klaar" ik schrik van mijn eigen woorden.

"Kunnen we gewoon niet even wachten? Je zit al in zo'n moeilijke periode. Ik beloof dat ik het later vertel" ik zucht en knik.

"Oke dan..., vertrouw je me wel?"

"Ja, ja natuurlijk. Het is gewoon moeilijk" ik knik. Ik houd er niet van als hij dingen voor me verborgen houd.

"Kom ga nou maar gewoon liggen en maak je niet druk oke?" ik knik.

"Ik blijf nog even hier" ik knik opnieuw en loop het huis in, net als ik mijn eerste stap binnen zet gaat de bel. Ik zucht en trek de deur open.

Michael

"Lang niet gezien" grijnst hij.

Ik knik. "J-ja, um- H-Harry is-"

"Wie zei dat ik Harry wilde zien?" waarom moet Harry nou weer zulke vrienden hebben?

Ik haal mijn schouders op en kijk naar mijn voeten. Hij zucht en duwt me aan de kant waardoor ik op de grond val, een pijnscheut gaat door mijn been, de wond is nog steeds niet helemaal geheeld.

Hij loopt door naar de woonkamer.

Ik leg mijn hoofd tegen de muur achter me. De stekende pijn in mijn been gaat niet weg. Ik zie dat het begint te bloeden. Het lukt me niet meer om op te staan. Ik zucht en schreeuw Harry's naam. Even later komt Michael de gang in gelopen.

"Ahw, mis je hem?" grijnst hij, ik kreun.

"M-mijn been, help me alsjeblieft. S-sorry voor wat ik je ooit aangedaan heb maar alsjeblieft"

Zijn ogen gaan naar mijn been en hij vergroot zijn ogen.

"Waar is hij?" ik wijs richting de hut.

"H-hut" hij knikt en een korte tijd daarna komt Harry -zonder shirt- de gang ingelopen.

"Michael! What the fuck heb je gedaan?!" hij balt zijn vuisten en loopt op hem af.

"Harry, nee" zeg ik zacht. Hij fronst en loopt naar mij toe.

"Ik ga er even naar kijken" ik knik.

Hij keert zich naar Michael. "Kun je even weggaan?" hij zucht diep waarna hij richting de voordeur loopt.

"Waarom kwam je eigenlijk?" hij schud zijn hoofd.

"Laat maar" Harry fronst, als de deur dichtslaat trekt hij mijn broek uit en haalt hij het bebloede verband ervan af.

"Shit" mompelt hij.

"Is het erg?" hij zucht.

"Je verliest wel veel bloed" hij pakt nieuw verband en bindt het er strak omheen.

Harry.

"Wat heeft hij gedaan?"

"Hij heeft me alleen aan de kant geduwd, meer niet" ik knik waarna ik hem optil en op de bank neerleg.

Na een tijdje begint hij weer zacht te huilen. "Het stopt niet Harry" snikt hij terwijl hij zijn hoofd in mijn nek verbergt.

"Het stopt niet" herhaalt hij zacht terwijl hij mijn shirt vastgrijpt.

"Het komt goed Lou, het komt goed" ik sla mijn armen om zijn schokkende lichaam heen.

"N-Nee, er blijven m-maar kutdingen gebeuren, ik weet n-niet h-hoelang ik het nog vol kan houden" ik heb zo'n medelijden met hem.. als ik al zijn pijn over kon nemen zou ik het doen. Hij is gewoon zo kwetsbaar en alles blijft maar op hem af komen.

"E-En mijn vader, i-ik mis hem zo" hij haalt zijn neus op.

"Weet je al wanneer je hem gaat begraven?" hij knikt.

"D-donderdag" fluistert hij.

Ik knik. "Wil je dat ik erbij ben?" hij knikt hevig.

"J-ja, a-als je wilt?" ik knik.

"Alles voor mijn loulou" hij glimlacht zwak.

"Ik h-houd z-zoveel van je" ik glimlach en geef hem een kus op zijn kruin.

"Ik ook van jou" we zitten even in stilte tot de bel gaat.

"Nu maar hopen dat het een normaal iemand is" glimlach ik als ik Louis naast me op de bank zet.

Ik haal mijn hand door mijn haar en doe de deur open waarna ik recht in de ogen van mijn moeder kijk. "Jezus" mompel ik.

"Ik wilde even praten met jullie over Richard" glimlacht ze geforceerd.

"Kunnen we daar niet even mee wachten? Louis heeft het moeilijk nu"

"Daarom juist, erover praten helpt" ik zucht diep.

Ik bijt op mijn lip. "Kom maar dan" ze volgt me de woonkamer in.

"Wie was d-" Louis stopt zijn zin als hij mijn moeder ziet staan.

"Ze wil ons spreken"