my new stepbrother // l s ✓

|055|

Ik word wakker gemaakt, ik open mijn ogen en kijk recht in de ogen van Harry. "Ze weten meer" zegt hij zacht. Ik knik en draai me naar de arts.

"We komen u vertellen dat hij-"

-

Louis.

"We komen u vertellen dat hij overleden is, het spijt ons maar we konden niks meer doen" ik zie Harry zijn mond bewegen maar ik hoor niks meer. Ik zoek naar woorden, maar ik kan niks vinden.

De arts blijft maar door ratelen maar ik hoor nog steeds niks. Ik kom langzaam weer terug in de werkelijkheid. "Hij heeft wel genoeg gehoord" zegt Harry tegen de arts. Hij knikt begrijpelijk.

"Dan kom ik kom zo terug, nogmaals sorry voor uw verlies" hij loopt de kamer uit.

"Baby" hij pakt mijn gezicht in zijn handen.

Het rare is dat ik niet moet huilen. Waarschijnlijk omdat ik teveel in shock ben. Allebei mijn ouders zijn nu dood..

"Baby, het spijt me zo" hij slaat zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder.

"Het komt goed oke? Ik ben er voor je. We komen er samen doorheen" ik knik langzaam.

"Wil je hem nog zien?" ik haal mijn schouders op.

"Ik- ik weet het niet" fluister ik.

"Denk er nog maar even over na, het is ook goed als je hem niet meer wilt zien" hij zet een kus op mijn voorhoofd.

"De arts zei dat hij overleden is aan overmatig drinken en drugsgebruik" mompelt hij. Drugs?

"Ik w-wil hem zien" zeg ik dan zacht. Hij knikt. Ik sta op met Harry achter me aan en loop naar zijn kamer.

Overal staat ziekenhuis apparatuur en hij zit helemaal onder de pleisters en slangetjes.

Als ik bij zijn bed sta en het met mijn eigen ogen zie dringt het pas echt tot me door; ik heb geen vader meer. Ik begin hard te huilen, Harry pakt me gelijk vanaf achter vast en drukt me tegen hem aan.

"Ssh" hij wiegt me heen en weer.

"Waarom h-hij?"

"Ik weet het niet Lou, ik weet het niet" zegt hij zacht.

"Wil je hier weg?" ik knik. Ik wil hem niet meer zien zoals nu. Ik wil mijn vader niet herinneren op een ziekenhuisbed met allemaal apparatuur. Ik wil hem herinneren als de vader waarmee ik vroeger voetbalde of de vader waarbij ik altijd terechtkon nadat mijn moeder dood ging.

Ik ren de kamer uit en naar de dichtstbijzijnde wc als ik voel dat ik moet overgeven. Als ik voor de wc sta komt het er gelijk uit.

Harry komt de wc binnengerend. "Komt het door de stress?" ik knik en spoel door.

"Ik wil n-naar huis" snik ik. Hij knikt.

"Dan gaan we naar huis, kom" hij houdt zijn armen open en ik klim erin. Hij tilt me op en brengt me het ziekenhuis uit waar we een taxi bellen en naar huis gaan.

-

Harry.

Ik vind het zo vervelend voor hem, eerst zijn moeder, dan het pesten en nu dit. Ik draai de deur open waarna hij gelijk naar boven rent. Hij rent zijn vaders kamer binnen en rolt zich op in zijn vaders bed waarna hij alleen maar nog harder moet huilen.

"Moet ik je even alleen laten?" hij schud zijn hoofd en gebaart dat ik bij hem moet komen liggen. Ik glimlach en ga naast hem liggen.

Hij nestelt zijn hoofd in mijn borst terwijl zijn schouders nog wat naschokken.

"Stay strong baby"