my new stepbrother // l s ✓

|015|

"Vind je hem mooi?"

Ik knik hevig. "Hij is geweldig"

-

Harry.

Louis ligt weer op me terwijl ik speel met zijn haar.

Hij zucht. "Ik zit echt vol, en mijn buik doet pijn" kreunt hij. Ik zie dat hij een schattig buikje heeft gekregen.

"Ik had je gewaarschuwd" grinnik ik. Hij wilde perse nog een paar cakejes. We hebben het met zijn tweeën opgegeten terwijl het een pakket voor twaalf personen was.

"Ik weet het" glimlacht hij.

"Wil je een film kijken?" vraag ik terwijl ik over zijn buikje wrijf.

"Ik weet het niet, bij een film hoort een snack maar ik zit zo vol" fronst hij.

Ik grinnik. "Na het eten?" hij knikt.

Ik hoor de voordeur open gaan. Louis doet een poging om van me af te klimmen omdat hij weet dat ik wil dat mijn ouders ons niet zo zien. Ik houd hem vast voordat hij van me af kan klimmen en hij glimlacht.

"Wil je dit echt doen?" fluistert hij. Ik haal mijn schouders op.

"We zijn toch gewoon broers?" zeg ik. Het lijkt even of ik pijn in zijn ogen zie maar hij herstelt zich snel. Fuck, natuurlijk zijn we niet gewoon fucking broers, hij is het beste wat me is overkomen in mijn leven, ik bedoelde het ook helemaal niet zo. Hij blijft toch liggen als onze ouders door de tussendeur komen.

Ze krijgen gelijk een grote glimlach op hun gezicht als ze ons zien.

Louis.

"Dit betekent zoveel voor ons dat jullie al zo liefdevol met elkaar omgaan, we hadden het echt nooit verwacht, jullie zijn zo verschillend" zegt mijn moeder enthousiast.

"Echte broederliefde" glimlacht mijn vader.

"Echte broederliefde" fluistert Harry in mijn oor met een glimlach. Ik grinnik en sla hem speels.

"Hoe kan het dat ik cupcakes ruik?" mijn moeder zoekt de keuken rond.

"We hebben cupcakes gemaakt" zeg ik enthousiast.

Ze glimlacht. "Leuk, klikt het zo goed tussen jullie?"

"Ja, heel goed" zegt Harry.

Ik glimlach. "Mooizo" zegt ze.

"We hoeven niet meer te eten, we zitten vol van de cakejes" zegt Harry. Mijn vader zucht.

"Oke dan" mompelt hij.

"Kom babe, we gaan naar boven" fluistert Harry zacht.

"Mhm"

Hij tilt me op. "Wij zijn boven" zegt hij en hij loopt naar boven.

Hij legt me neer op zijn bed en gaat erbij liggen.

Harry.

"Zullen we een horrorfilm kijken zo?" hij haalt zijn schouders op.

"Daar kan ik niet tegen" zegt hij zacht. Dat is juist mijn idee, dat hij bang word en tegen me aankruipt. Ik glimlach in mezelf bij het idee.

Ik trek hem bij me op schoot. "Maar ik ben er toch?" probeer ik hem over te halen.

"Oke dan" ik glimlach.

"Ik wil wat vragen, beloof me dat je eerlijk antwoordt oke?" hij fronst.

"Okay"

"Heb je nog littekens of blauwe plekken?" hij slikt even en kijkt naar beneden.

"Ik heb nog wel een paar blauwe plekken, en littekens heb ik..-" hij legt zijn wijsvinger op zijn hart. "-hier" dit breekt me echt. Om hem keer op keer zo te zien doet pijn. Zijn jeugd is verpest, zijn leven is verpest. Hij had zoveel pijn. Elke dag opnieuw.

"Mag ik ze zien?" vraag ik zacht.

Hij fronst. "Waarom wil je ze zien?" Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik ze wil zien.

"Gewoon.. kijken hoe erg het is" hij geeft een instemmend knikje en trekt zijn shirt voorzichtig uit.

Ik zie inderdaad nog een paar blauwe plekken. De meesten zijn groot en paars. Ik ga voorzichtig met mijn hand over zijn rug. Bij een bepaald punt trekt hij terug. "Auw" zegt hij zacht.

"Sorry" hij glimlacht zwak.

"Heb je er last van?" hij schud zijn hoofd.

"Soms, als iemand er hard tegen aankomt ofzo" hij haalt zijn schouders op.

Ik trek zijn shirt bij hem aan. "Hoevaak deden ze je pijn?" hij slikt.

"Elke dag" zegt hij zacht.

"Zayn deed het het vaakste, Luke deed me meer pijn met woorden. Maar hij kon ook best hard trappen" hij ontwijkt mijn blik. Het klinkt dramatisch, maar mijn hart doet pijn van zijn woorden. Het raakt me zo erg dat hij dit meemaakte. Steeds opnieuw en opnieuw, wetend dat het nooit op zou houden.

"Het spijt me zo, het zal nooit meer gebeuren oke?" hij kijkt me aan en knikt met een glimlach.