my new stepbrother // l s ✓

|057|

Ik voel dat hij alweer in slaap gevallen is. "Het spijt me Lou, het spijt me zo"

-

Harry.

Ik hoor de bel gaan, met een zucht stap ik uit bed en loop ik richting de voordeur. Ik kijk door het raampje heen.

Luke

Hoe the fuck weet hij dat ik hier ben?

Ik doe de deur open. "Wat kom je hier doen?"

Luke grijnst. "Hem de waarheid vertellen, hij heeft het recht het te weten" hij wilt naar binnen lopen maar ik duw hem terug.

"Ik beloof dat ik het hem vertel, maar niet nu. Hij zit in een moeilijke tijd, alsjeblieft" hij kijkt me even onderzoekend aan.

"Wanneer dan Harry?" ik haal mijn schouders op.

"Kan je niet gewoon nog even wachten?" hij rolt zijn ogen.

"Nee, sorry" hij loopt langs me naar boven.

"Welke kamer?" als ik niet antwoord haalt hij zijn schouders op.

"Dan kijk ik zelf wel" ik kom eindelijk van mijn plek en houd hem tegen.

"Doe het niet. Ik beloof dat ik het hem vertel, echt. Maar niet nu. Alsjeblieft niet nu" hij zucht diep.

"Wanneer dan?" ik kijk langs hem heen.

"Ik weet het niet" zeg ik zacht.

"Oke, maximaal een week" ik frons. Dat is kort, dat is heel kort.

"Waarom wil je persé dat hij het weet?" hij grijnst.

"Zou jij willen dat Louis je niet vertelde dat hij met Liam gezoend had?" ik schud mijn hoofd.

"Nee ma-"

"Daarom, hij heeft het recht om het te weten" ik grom.

"Je doet dit gewoon expres. Je wilt onze relatie godverdomme kapot maken. Netzoals iedereen om ons heen. Accepteer het nou gewoon eens. Louis en ik zijn bij elkaar, punt. Wat wij hadden was éénmalig Luke! Éénmalig! Het betekende niks voor me" ik zie pijn door zijn ogen schieten.

"Hij heeft alsnog het recht het te weten" ik bal mijn handen tot vuisten.

"Het huis uit!" snauw ik. Ik weet niet waarom ik zo reageer, ik wil het hem gewoon echt niet vertellen. Ik zie zijn gezicht al voor me, zo verdrietig, zo gebroken.

"Ma-"

"Nu!" schreeuw ik. Hij maakt een schrikbeweging en loopt dan naar beneden.

Even later hoor ik de voordeur dichtgaan. Louis mag het niet te weten komen. Het kan echt niet, ik maak hem alleen maar verdrietig.

Ik slik de brok in mijn keel door en loop de kamer weer binnen waar Louis me vragend aankijkt.

"Wat w-was dat?"

"Niks, gewoon ruzie" hij knikt.

Ik kruip weer in het bed waarna hij zich gelijk weer vastklemt aan me. Ik ben letterlijk de enige persoon die hij heeft. Ik kan hem niet kwetsen, straks neemt hij afstand van me en heeft hij niemand meer.

Hij heeft Liam gezoend ja maar hij is veel kwetsbaarder dan ik. Ik voel de woede weer opborrelen.

Ik kan het niet. Ik sta op uit bed en loop de kamer uit waarna ik de deur met een klap dichtgooi. Als ik in deze staat bij hem ben ga ik dingen zeggen waar ik spijt van krijg.