my new stepbrother // l s ✓

|039|

Ik ging gewoon af bij mijn vrienden als ik Louis zoende voor hun allemaal. Maar nu heb ik hem weer pijn gedaan. Natuurlijk is onze relatie meer waard dan mijn reputatie maar ik dacht er gewoon niet bij na.

-

Harry.

"Ik ga maar weer eens" zeg ik zacht.

Hij knikt. Ik wil weglopen als hij me vastpakt en zijn lippen op de mijne plaatst.

Ik glimlach als we loslaten. "Doei Louis"

"Doei Harry" glimlacht hij.

Ik zucht als ik de deur van zijn kamer achter me dicht heb gedaan. Waarom moet ik altijd alles verneuken. Ik houd zoveel van hem. Echt onbeschrijflijk veel, waarom doe ik in godsnaam iedereen die belangrijk is in mijn leven pijn.

Ik zak naar beneden langs de muur en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik ben opnieuw bang dat hij morgen gaat zeggen dat hij me nooit meer wilt zien. Honderden gedachten gaan door mijn hoofd en voor ik het weet val ik in slaap.

Ik hoor iemand de trap opkomen. "Wat doe je hier?" vraagt Liam.

"I-ik weet het niet" zucht ik. Ik kijk om me heen en zie dat ik nog steeds in Liam's huis zit.

"Weet je wel niet hoe laat het is?" ik zucht.

"Ik denk gewoon dat ik in slaap ben gevallen" hij haalt een wenkbrauw op.

"Zou je het denken?"

"Ik was gewoon in gedachten en-" ik zucht. "Sorry?"

Hij lacht. "Kom het is nacht, ik heb nog wel een kamer voor je"

"Nee, het hoeft echt niet. Ik ga wel naar huis, het-" hij glimlacht. "Harry, het is goed. Dat doen vrienden voor elkaar" ik knik.

"Oke dan" ik volg hem naar de kamer en doe mijn kleren uit tot mijn boxer waarna ik in bed ga liggen en na een tijdje opnieuw in slaap val.

-

Ik word wakker van een schreeuw. Louis.. ik ren gelijk naar zijn kamer maar zie dat Liam er al staat om hem te kalmeren. Liam kijkt om en glimlacht naar me. Ik knik en loop weer terug.

Er rolt een traan over mijn wang. Ik had nu in Liam's schoenen moeten staan.. ik had Louis moeten troosten. Hem moeten zeggen dat alles goed kwam. Hem stevig vasthouden en lieve woordjes in zijn oor fluisteren. Fuck.

Ik doe net mijn ogen dicht als mijn deur opengaat. Liam komt de kamer ingelopen. "Hij vroeg naar je" ik glimlach en sla de dekens van me af waarna ik naar Louis' kamer loop.

Meerdere tranen rollen herhaaldelijk over zijn wangen. Ik zet hem gelijk op mijn schoot. Hij legt zijn hoofd op mijn borst en ik sla mijn armen om hem heen.

"Sshhh, het is maar een nachtmerrie" ik haal mijn hand door zijn haar en wrijf over zijn rug.

"L-laat me alsjeblieft n-nooit m-meer gaan" snikt hij zacht. We zijn dus allebei bang dat de ander van ons wegloopt.

"Ging je nachtmerrie daar over?" hij knikt. Ik kan het niet beloven want ik weet toch vanzelf dat ik mijn beloftes niet nakom en nooit meer laten gaan zeker niet, dat durf ik hem gewoon niet te beloven.

Ik geef een kus op zijn kruin en leg hem dan neer in bed. "Probeer wat te slapen" fluister ik.

Hij klopt op de plek naast hem. Ik glimlach en ga naast hem liggen, zoals het hoort.