my new stepbrother // l s ✓

|047|

"Je blijft hier niet"

-

Louis.

Ik kijk op. "Ik woon eigenlijk ook alleen, tenminste niet meer bij mijn moeder" zucht hij. Harry is het enige waar ik me nu aan vast kan houden, waarvan ik zeker weet dat hij me nooit verlaat ookal hebben we ruzies we komen toch altijd weer bij elkaar terecht.

"Wat moeten we doen? Mijn vader wordt nog bozer als ik van hem wegloop"

"Ik weet echt niet waar we naartoe moeten Lou"

"Ik kan hier wel blijven tot-"  "Je blijft hier niet! Kijk eens naar je oog, dit is toch niet normaal?!" ik haal mijn schouders op.

"Ik houd nog steeds van hem" fluister ik.

"Louis" zucht hij.

"Wat Harry?! Ik weet niet of je het door hebt maar het is mijn vader hoor! Jij komt ineens in mijn leven en gooit alles overhoop en dan ga je me ook nog bij mijn vader weghalen?!" hij gromt.

"Dat jij nou geen vader meer hebt" mompel ik er nog achteraan.

"Wat zei je?!" schreeuwt hij. Hij pakt mijn arm stevig vast. Ik piep van de pijn waarna hij me wat zachter vastpakt.

"Laat me los klootzak" waar de moed om dit te zeggen vandaan komt weet ik ook niet, bij mijn pesters zou ik dit echt nooit zeggen. Hij laat me los en kijkt me kwaad aan.

"Ik ben twee uur hierheen komen fietsen om jou te troosten om vervolgens dit te horen? Nou, graag gedaan Louis" ik probeer hem te slaan maar hij pakt me vast bij mijn pols.

"Dat zou ik maar niet doen" ik sla mijn armen over elkaar.

"En anders?!" ik haal mijn wenkbrauwen op.

"Dus je kiest hem boven mij?" vraagt hij, mijn vraag compleet negerend.

"Ik weet het niet, snap je me dan echt niet?" hij moet het wel begrijpen, ik houd van ze allebei.. ik weet gewoon niet wat de beste keuze is.

"Wil je hier blijven?" vraagt hij zacht.

Ik knik. "Oke, fijn. Maar kom dan ook niet meer naar me toe als je vader je weer pijn heeft gedaan en voor alle andere problemen van je. Dankje" hij glimlacht nep en gooit de deur dan met een klap achter zich dicht.

Wat heb ik nou weer fout gedaan? Het is toch mijn vader? Ik heb geen familie meer als ik hem moet verlaten, tenminste niet bij me. Harry is het enige waar ik me aan vast kan houden.. ik lach bij mijn domme gedachten.

"Wat was dat?" mijn vader komt binnengelopen.

"Niks" glimlach ik, ik voel me zo gebroken.. ik haat het om ruzie te maken met Harry.

"Louis, ik zweer het.. als je liegt"

"Het is echt niks.." hij knikt.

"Laten we het hopen hè" grijnst hij waarna hij de kamer uit loopt. En bij die enge grijns van hem dringt het tot me door.. ik heb de verkeerde keuze gemaakt.

Ik toets Harry's nummer in.. ik moet zijn stem gewoon even horen. Ik moet horen dat het hem spijt en dat we gewoon weer verder kunnen gaan.. ik wil weg bij mijn vader en ik wil alleen met Harry verder ookal moeten we op straat leven.. ik houd de telefoon tegen mijn oor aangedrukt. Als hij na een paar seconden nog niet opneemt vrees ik voor het ergste..

'Dit nummer is niet meer in gebruik'

-

ECHT SUPERBEDANKT VOOR DE READS, VOTES EN COMMENTS ILYYYY WOOHOO💩