Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 1ο~

Κυριακή ξημέρωμα Δευτέρας! Τελευταία μέρα μαζί με τις φίλες μου Λίνα, Ειρήνη και Κάθριν σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα νησιά της Ελλάδας, τη Μύκονο. Η ώρα είναι περασμένες 4:30 και το Dark Blue παραμένει να είναι γεμάτο κόσμο με τη δυνατή μουσική να ηχεί σε κάθε γωνία του, φτάνοντας μέχρι τη χώρα του νησιού. Τα μάτια μου περιπλανιόντουσαν συχνά σε όλο τον εξωτερικό χώρο του μαγαζιού. Όμορφοι άντρες και γυναίκες λίκνιζαν τα ιδρωμένα κορμιά τους χαμένοι στον ρυθμό των ηχείων, ενώ μεγάλη ποσότητα αλκοόλ κυλούσε στις φλέβες τους. Δεν μπορούσα όμως να μην αφήσω το βλέμμα μου να χαθεί στη θάλασσα που απλωνόταν μεγαλόπρεπα μπροστά μας.

«Γίνεται να μείνουμε εδώ για όλο το καλοκαίρι;» η χαρούμενη φωνή της Λίνας ήχησε δυνατά στα αυτιά μου τραβώντας μου τη προσοχή.

«Μακάρι να γινόταν!» συμφώνησα παραπονεμένα κουνώντας ελαφρά το σώμα μου.

Τις διακοπές μου στη Μύκονο τις περίμενα με ανυπομονησία όλο το χειμώνα. Οι γονείς μου κι εγώ μέναμε σε αυτό το νησί για έξι χρόνια, τα πιο συναρπαστικά παιδικά μου βιώματα τα έχω κλειδωμένα στο μυαλό μου με μοναδικό φόντο αυτό το υπέροχο νησί. Δυστυχώς όμως λόγω της δουλειάς του πατέρα μου αναγκαστήκαμε να φύγουμε και αυτό το λέω διότι είναι γνωστό ότι οι στρατιωτικοί παίρνουν συχνά μεταθέσεις και ο μπαμπάς μου είναι ένας από αυτούς. Η τελευταία και οριστική, για καλή μας τύχη ήταν στην πόλη από την οποία κατάγομαι κιόλας, τη Θεσσαλονίκη. Άλλα έξι χρόνια τις ζωής μου πέρασαν και είχα βάλει στόχο τις πρώτες μου διακοπές να τις περάσω στη Μύκονο.

Η νοσταλγία που ένιωσα όταν είδα ξανά τους ψηλούς γραφικούς ανεμόμυλους που χαρακτηρίζουν αυτό το νησί, αλλά και τα ολόλευκα σοκάκια που κρύβουν πολυάριθμα μικρά μαγαζιά, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να περιγραφεί με λόγια. Ωστόσο έχουν αλλάξει πολλά άλλα από τότε, αλλά δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο τη διαμονή μας εδώ. Υπήρξε μονάχα βελτίωση, πράγμα που μου τράβηξε τη προσοχή και μου έδωσε τη δυνατότητα να συγκρίνω πολλές λεπτομέρειες ανάμεσα σε αυτά που ζούσα καθημερινά και σε αυτά που είχα την ευκαιρία αυτές τις πέντε μέρες να συναντήσω σε ακόμα καλύτερη εκδοχή.

Άλλη μια ώρα πέρασε όταν άρχισα να νιώθω πιο έντονα τον πόνο στα πόδια μου. Αν και 1,70 ύψος πάντα μου άρεσε να φοράω ψηλοτάκουνα παπούτσια, παρά το γεγονός ότι ήξερα πολύ καλά ότι στο τέλος θα καταλήξω με γυμνά πόδια και με τα παπούτσια στο χέρι. Ωστόσο δεν ήμουν η μόνη κουρασμένη, αφού τα κορίτσια στηριζόντουσαν στο τραπέζι παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μας να συνεχίζει ακούραστα να κουνιέται στο ρυθμό της μουσικής.