Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 67ο~

Πέρασα αρκετή ώρα να τον κοιτάω. Να χαζεύω απλά τις μακριές βλεφαρίδες του, τα χείλη του, το χλωμό πρόσωπό του. Οι μπούκλες του είχαν στεγνώσει και το τρέμουλο σταμάτησε. Αρκετές φορές ένιωθα τα χέρια του να με σφίγγουν κοντά στο σώμα του κάνοντάς με να αισθάνομαι περισσότερη ασφάλεια. Ένιωθα τόσο άσχημα να βλέπω το πρόσωπό του κουρασμένο, ταλαιπωρημένο, μαύροι κύκλοι υπήρχαν κάτω από τα μάτια του και το σώμα του φαινόταν αδύναμο. Μου θύμισε μερικά πρωινά που ξυπνούσα και τρόμαζα με την όψη μου στο καθρέφτη, με την απελπιστική κατάσταση που είχα φέρει τον εαυτό μου.

Έκλεισα τα μάτια μου διώχνοντας όλες τις ανούσιες σκέψεις μου, όταν κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος χάνοντας εντελώς την αίσθηση του χρόνου.

[...]

Τα βλέφαρά μου άρχισαν να τρεμοπαίζουν, ξυπνώντας με από τον ελαφρύ ύπνο μου. Κοίταξα τριγύρω παρατηρώντας ότι δεν άλλαξε καθόλου η θέση μου, είχα μείνει ακίνητη, όπως και ο Χάρρυ για όσες ώρες κοιμηθήκαμε μαζί. Τέντωσα το χέρι μου και άνοιξα το κινητό μου βλέποντας την ώρα να κοντεύει 9:00 το πρωί. Ο καιρός έξω ήταν βροχερός και ο ουρανός συννεφιασμένος όπως και πριν δύο μέρες. Παρ' όλα αυτά το κρύο ήταν πιο έντονο και αυτό ίσως οφειλόταν στο ότι το βράδυ κοιμήθηκα με ελάχιστα βρεγμένα ρούχα.

Ο Χάρρυ ακόμα κοιμόταν δίπλα μου, οπότε σηκώθηκα από το κρεβάτι χωρίς να τον ενοχλήσω. Είχε ανάγκη από ύπνο και δεν υπήρχε περίπτωση να του στερήσω τη ξεκούραση που χρειαζόταν. Φόρεσα μία δική του φούτερ που ήταν μεγαλύτερη για να ζεσταθώ και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Αφού έπλυνα το πρόσωπό μου, μάζεψα τα μπουκάλια από αλκοόλ και το σταχτοδοχείο που βρισκόντουσαν στο πάτωμα, κατέβηκα στη κουζίνα, τακτοποίησα το υπόλοιπο σπίτι και ύστερα πήρα τα κλειδιά του Χάρρυ και πήγα για ψώνια γεμίζοντας τόσο το δικό μου σπίτι, όσο και του Χάρρυ με φρέσκα φρούτα και λαχανικά και γενικότερα φαγητό. Πιστεύω ο κόσμος να μην πρόσεξε ότι φορούσα τη μπλούζα του Χάρρυ μιας και το μυαλό μου επέμενε να μην σκέφτεται τι πραγματικά συμβαίνει. Επιστρέφοντας στο σπίτι του τακτοποίησα τα πράγματα όσο γινόταν με το ρολόι να δείχνει 2:00 το μεσημέρι. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα χωρίς να το καταλάβω και το ότι ο Χάρρυ δεν ξυπνούσε με έκανε να σκέφτομαι ξανά τα ίδια και τα ίδια κάτι το οποίο σίγουρα δεν βοηθούσε. Το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο, είναι ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά του. Όσο και να προσπαθώ είναι απλά αδύνατο. Αλλά και η κατάσταση με τη Στέιση δεν πρόκειται να κάνει πιο εύκολη την απόφασή μου.