Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 20ο~

Για άλλη μια φορά σήμερα βγήκαμε στους δρόμους με τη Κάθριν. Άφησα τη Κάθριν να με οδηγήσει στο καλύτερο μαγαζί για τατουάζ, ενώ ο εαυτός μου απασχολούνταν με τη καταπολέμηση του άγχους που με είχε κυριεύσει.

«Κάθριν, που ξέρεις που να πάμε; Και άσε κιόλας που μπορεί να θέλουν ραντεβού!»

«Θα σε πάω στου ξαδέρφου μου! Σίγουρα θα μπορέσει για χάρη μου! Έχει ένα από τα καλύτερα μαγαζιά για τατουάζ στο Λονδίνο!» απάντησε και μου έκλεισε το μάτι.

«Έχεις ξάδερφο που κάνει τατουάζ; Πως και δεν έχεις κάνει κάποιο;»

«Είσαι καλά; Δεν θα κάνω κάτι τέτοιο στο σώμα μου!»

«Τώρα καταλαβαίνω πως ταιριάξατε με τον Νάιλ!» η απορία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της. «Κι αυτός τα ίδια λέει... δεν θέλει να κάνει ούτε ένα! Τα άλλα παιδιά έχουν, εκτός από αυτόν!»

«Και είπες να κάνεις κι εσύ για να συμπληρώσεις το παρεάκι;» είπε και γελάσαμε.

«Όχι και το ξέρεις! Είναι κάτι που ξεκίνησα να κάνω όταν περνούσα δύσκολα!»

«Τέτοιο τατουάζ θα κάνεις;» ρώτησε ξαφνιασμένη.

«Ναι! Αφού σου είχα πει ότι κάτι τέτοιο θέλω για πρώτο τατουάζ! Θυμάσαι;»

«Ναι, θυμάμαι! Καθόσουν τα καλοκαίρια με τις ώρες στο μπαλκόνι, στη Χαλκιδική και δεν σταματούσες να τα ζωγραφίζεις αυτά τα λουλούδια!»

«Λέγονται mandala Κάθριν!»

«Όπως και να τα λένε, έχεις ταλέντο! Ακόμα ζωγραφίζεις;»

«Μπα, όχι! Ούτε χρόνο έχω, ούτε έμπνευση όπως τότε!» κοίταξα έξω από το παράθυρο καθώς ερχόντουσαν τόσες πολλές αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι.

Ήταν ελάχιστες οι φορές που τα κορίτσια κατάφεραν να με πείσουν να σηκωθώ από εκείνη τη καρέκλα και να σταματήσω να ζωγραφίζω. Τα μπλοκ ζωγραφικής μου πάντα τελείωναν χωρίς να το καταλάβω και τώρα πια έχουν παραμείνει σκονισμένα σε κάποιο ράφι στο παλιό μου δωμάτιο. Τα στυλό μου έχουν παραμείνει κλεισμένα σε κουτιά αχρησιμοποίητα για πολύ καιρό. Αμφιβάλλω αν θα μου είναι πλέον χρήσιμοι τόσο για το ότι δεν μπορώ να ζωγραφίσω πλέον, όσο και για το γεγονός ότι η κλεισούρα και η υγρασία θα έχουν στεγνώσει το χρώμα τους.

Δυστυχώς για όλη αυτή τη κατάσταση δεν οφειλόταν τίποτα άλλο παρά μόνο ένας άντρας. Αρκετά μεγάλη απώλεια για ένα τόσο ανάξιο άτομο. Μου έλειπε τα καλοκαίρια που περνούσα τις διακοπές μου χωριστά από εκείνον. Η σκέψη μου που τριγυρνούσε σε αυτόν μέχρι να τον ξαναδώ στις αρχές τις σχολικής χρονιάς, έβγαινε σε ένα λευκό χαρτί με λίγο χρωματιστό μελάνι.