Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 62ο~

Γυρίσαμε στο σπίτι του Λίαμ και καθίσαμε στο σαλόνι τους αφού ο Λούι έλειπε. Κάθισα αναπαυτικά στο καναπέ δίπλα στον Χάρρυ και ο Λίαμ μας έδωσε από ένα ποτήρι κρασί. Είχαμε μεγάλη συζήτηση μπροστά μας, ειδικά από τη στιγμή που τα νέα θα ήταν όσο μπορούσαν ευχάριστα. Στη διαδρομή ο Λίαμ παρέμενε σιωπηλός. Με παραξένεψε η ξαφνική αλλαγή της συμπεριφοράς του, αλλά ίσως να ήταν και λόγω της δυσπιστίας του ότι μπορεί όντως να ξεμπλέξει. Δεν του εξήγησα βέβαια τίποτα μέχρι να φτάσουμε σπίτι, αλλά όταν μάθει όλα όσα μου είπε η Νταϊάνα θα το πιστέψει.

«Λοιπόν; Πες μας τι σου είπε!» ο Λίαμ κάθισε απέναντί μας ανυπόμονος να μάθει όλη την αλήθεια.

Ήπια μία γουλιά από το κρασί μου και τους είπα κατά λέξη όλα όσα έμαθα από τη Νταϊάνα. Το πρόσωπο του Λίαμ φωτιζόταν όσο συνέχιζα την ιστορία. Φυσικά η αισιοδοξία του έγινε φανερή όταν έπεσε πάνω μου αγκαλιάζοντάς με σφιχτά.

«Έι φίλε, την θέλω! Μην τη λιώσεις!» ο Χάρρυ μας έκανε να γελάσουμε και τελικά ο Λίαμ απομακρύνθηκε.

«Απλά Δώρα σε ευχαριστώ! Αν δεν με βοηθούσες εσύ θα ήμουν ακόμα στην αρχική μου κατάσταση, ενώ τώρα έχουν έρθει τα πάνω, κάτω! Σχεδόν ξέμπλεξα!» το χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό του, Χαίρομαι τόσο πολύ που οι πιθανότητες να φύγει από αυτήν τη σπείρα αυξάνονται όλο και περισσότερο.

«Λίαμ μαζί τα καταφέραμε! Όλοι μαζί φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Τώρα απλά θέλουμε ένα καλό σχέδιο, χωρίς να μας αντιληφθεί κανένας.» του χαμογέλασα ενθαρρυντικά και έγειρα στην αγκαλιά του Χάρρυ.

Μείναμε για αρκετή ώρα σιωπηλοί, ο καθένας σκεφτόταν το δικό του σχέδιο, αλλά το δικό μου μυαλό ήταν αλλού. Ίσως στο υπέροχο άρωμα που τρυπάει τα ρουθούνια μου, στο απαλό και ζεστό χέρι που ήταν τυλιγμένο γύρω μου προστατευτικά. Αυτός ο άντρας με αποσπάει από τα πάντα.

«Θα μπορούσαμε να βάλουμε τη Νταϊάνα να κάνει μήνυση στον Τόμας. Της έκρυψε ότι το παιδί της ζει!» πρότεινε ο Λίαμ βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

«Δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις έμπιστο δικηγόρο. Επιπλέον, εμείς δεν πρέπει να πάρουμε μέρος σε αυτήν την υπόθεση. Πως γίνεται να στείλουμε κάποιον στη κλινική χωρίς να ασχοληθούν μαζί μας; Αν είχαμε κάποιον γνωστό και έμπιστο ίσως να δούλευε, αλλά τώρα... όχι τόσο!» είπα και ένευσε συμφωνώντας προβληματισμένος.

«Λίαμ, ο Τόμας οργανώνει συναντήσεις σε κάποιο μέρος με όλους όσους δουλεύουν γι' αυτόν;» ρώτησε ο Χάρρυ.