Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 22ο~

Τη κοίταξα εξεταστικά παρατηρώντας το υπερβολικά κοντό και κολλητό κόκκινο φόρεμά της. Ήταν πολύ εύκολο να διακρίνω την απογοήτευσή της όταν είδε εμένα πίσω από τη πόρτα και όχι αυτόν που περίμενε. Το ψεύτικο χαμόγελο που είχε σχηματίσει στο πρόσωπό της έκανε την αντιπάθειά μου γι' αυτήν να μεγαλώσει περισσότερο.

«Γεια Δώρα!» με χαιρέτησε χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία σε εμένα, αλλά αντιθέτως, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της ψάχνοντας προφανώς στο εσωτερικό του σπιτιού.

«Γεια!» έκανα μια μικρή παύση και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία «Εμ, τι κάνεις εδ...»

«Κρίστι, ήρθες!» η φωνή του Χάρρυ με διέκοψε απαντώντας στην ερώτηση που ήμουν έτοιμη να της κάνω.

Έκανα στην άκρη δίνοντας πρόσβαση στον Χάρρυ να την δει, αλλά και στην Κρίστι για να περάσει μέσα.

«Φυσικά και ήρθα! Δεν θα το έχανα! Χρόνια σου πολλά!» τον αγκάλιασε και μια μικρή σακούλα που υποθέτω θα είναι το δώρο της γι' αυτόν.

«Σε ευχαριστώ! Δεν ήταν ανάγκη να μου πάρεις δώρο, ούτε η Δώρα δεν μου πήρε!» είπε σαν να ήταν κάτι λογικό.

Το γέλιο και των δύο προκάλεσε ένα γνωστό για εμένα, σφίξιμο στο στομάχι. Πως είναι δυνατόν να πιστεύει ότι δεν του πήρα δώρο; Και κυρίως, πως είναι δυνατόν να σχολιάζει κάτι τέτοιο μπροστά στη Κρίστι; Με έκανε να νιώσω τόσο μειονεκτικά μπροστά της, τόσο υποτιμητικά, σαν να το έκανε επίτηδες. Ωστόσο, δεν αισθάνθηκα την στεναχώρια που περίμενα, πόσο μάλλον που ήθελα. Ένιωσα θυμό, κυρίως για τον Χάρρυ που με μείωσε.

«Μπορεί να μην είχε χρόνο να διαθέσει για σένα!» συμπλήρωσε η Κρίστι σαν να μην ήξερε ότι βρίσκομαι δίπλα της.

Τα χείλια μου σχημάτισαν μια ευθεία γραμμή, καθώς έπαιρνα βαθιές ανάσες. Έσπρωξα τη πόρτα με δύναμη κάνοντας αισθητή τη παρουσία μου και στους δύο. Η Κρίστι αναπήδησε από το ξαφνικό ήχο και της χαμογέλασα ειρωνικά, ενώ αποφάσισα να μην κοιτάξω τον Χάρρυ, που είμαι σχεδόν βέβαιη ότι στο βλέμμα του έχει ήδη ζωγραφιστή η απορία προς τη ξαφνική απότομη κίνησή μου.

«Τέλοσπάντων, Δώρα εγώ την κάλεσα! Καλή ιδέα δεν ήταν;»

«Καταπληκτική ιδέα! Σου πήρε ώρα να τη σκεφτείς;» απάντησα χωρίς να τον κοιτάξω.

Μέσα στη μουσική άκουσα και το αμήχανο γέλιο του. Περίεργο μου φαίνεται, δεν είπα κάτι αστείο. Προφανώς προσπαθούσε να σώσει τη κατάσταση, αλλά αδιαφορούσα πλήρως για το αν θα προσβάλλω ή όχι τη καλεσμένη του.