Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 55ο~

Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν και εμφανίστηκε ο προθάλαμος για το γραφείο του Τζέισον. Χαιρέτησα την γραμματέα του και αφού χτύπησα τη πόρτα, μπήκα μέσα. Περπάτησα μέχρι το γραφείο του και κάθισα σε μια καρέκλα απέναντί του. Φαινόταν αρκετά νευριασμένος, τα δάχτυλά του χτυπούσαν νευρικά το γραφείο και κοιτούσε οπουδήποτε αλλού εκτός από εμένα. Είχα βάλει το κάτω χείλος μου ανάμεσα στα δόντια μου και το μασουλούσα νευρικά, μέχρι που σχεδόν ένιωσα τη μεταλλική γεύση του αίματος στο στόμα μου.

«Τι στο διάολο ήταν όλα αυτά;» χτύπησε το χέρι του δυνατά στο γραφείο και κοίταξε κατευθείαν στα μάτια μου. Το βλέμμα του με έκανε να αισθάνομαι άσχημα, αλλά δεν μπορώ να αφήσω ανυπεράσπιστο τον εαυτό μου. «Όχι μόνο μέθυσες προφανέστατα και έγινες ρεζίλι σε όλο τον κόσμο, αλλά σας τράβηξαν και φωτογραφίες με τον Χάρρυ αγκαλιά!» φώναζε σαν μανιακός σε όλο το γραφείο. Δεν θα μου φανεί παράξενο αν ακούγεται στην υπόλοιπη εταιρία.

«Τζέισον είμαι ενήλικη και μπορώ να βγαίνω έξω και να μεθάω αν θέλω!» υπερασπίστηκα τον εαυτό μου προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο πριν αναφέρει πάλι το περιστατικό με τον Χάρρυ.

«Έπρεπε να μεθύσεις στη συναυλία του Μάρτιν; Έχετε παρελθόν εσείς οι δύο, θα νομίζουν ότι είστε μαζί!» ο τόνος του πιο χαμηλός αυτή τη φορά, χωρίς όμως να κάνει πίσω και σε αυτό το θέμα.

«Δεν με νοιάζει τι πιστεύει ο κόσμος! Με τον Μάρτιν είμαστε φίλοι και θα το καταλάβουν κάποια στιγμή, είτε το θέλουν, είτε όχι!» επέμεινα

«Έστω, αυτό το παραλείπουμε!» σηκώθηκε από τη καρέκλα του και το σκληρό ύφος επέστρεψε ξανά. «Με τον Χάρρυ γιατί ήσασταν αγκαλιά; Καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα της θέσης σου αυτή τη στιγμή;» στηρίχτηκε στα χέρια του ακουμπώντας στο γραφείο.

«Απλά τον αγκάλιασα. Είχα πιει πολύ, δεν ήξερα τι έκανα!»

«Όταν είμαστε μεθυσμένοι κάνουμε πράγματα που δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε! Καμιά φορά λέγονται απωθημένα!» με κοίταξε με ειρωνικό ύφος.

«Έχω αγκαλιάσει τον Χάρρυ ξανά, μπροστά σε πολύ κόσμο! Και δεν ήμουν μεθυσμένη!» του επέστρεψα το ύφος και αυτό με έκανε να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση.

«Δεν ξέρω τι γίνεται με εσάς τους δύο, αλλά το καλό που σου θέλω να είναι όλα ιδέα μου!» παραμέρισε τη καρέκλα του και πλησίασε μπροστά μου στηρίζοντας το σώμα του στο γραφείο. «Άκου Δώρα! Σε έχω για πολύ έξυπνη κοπέλα. Δεν πιστεύω να άφηνες το όνειρό σου, αλλά και τα όνειρα των αγοριών, να πέσουν στο κενό για έναν έρωτα!» μου μιλούσε σοβαρά, φαινόταν ότι δεν ήξερε τίποτα και έπρεπε να τον επιβεβαιώσω.