Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 61ο~

Την επόμενη μέρα συναντήθηκα με τον διακοσμητή μου και του έδειξα το σπίτι. Έβγαλε ένα πλάνο για τη διακόσμηση του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου και τον συμβούλεψα να πιάσει δουλειά αμέσως. Έκανα ακόμα μερικές εξωτερικές δουλειές και πήγα στη φωτογράφηση που μας είχαν κανονίσει. Επιστρέφοντας στο σπίτι φάγαμε μεσημεριανό και καθίσαμε στους καναπέδες απολαμβάνοντας μερικές ακόμα στιγμές όλοι μαζί σε κοινά σπίτια. Θα έλεγα ότι ήταν μια απλή καθημερινή μέρα, αλλά με τον Χάρρυ και τον Λίαμ είχαμε άλλα σχέδια. Καθώς η ώρα περνούσε, το απόγευμα έφτασε πολύ σύντομα. Φόρεσα ένα μαύρο κολάν, μια πλεκτή μουσταρδί μπλούζα και ένα ζεστό μπεζ κασκόλ. Πέρασα το χέρι μου ανάμεσα από τα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να τους δώσω λίγο καλύτερη όψη και φόρεσα τις μαύρες μπότες μου. Πήρα τη τσάντα μου, το μπουφάν και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Χάρρυ.

«Ακόμα και για έρευνα όταν πηγαίνουμε είσαι πολύ όμορφη!» με φίλησε περνώντας από τη πόρτα.

«Σε ευχαριστώ! Πάμε;» ρώτησα χαμογελαστή.

«Ναι! Ο Λίαμ;»

«Κάτω θα είναι!» ξεκινήσαμε να περπατάμε στο διάδρομο σιωπηλοί, όταν τελικά ξαναμίλησα. «Έχεις άγχος;»

«Λίγο! Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα βρεθώ σε τέτοιου είδους θέση. Είναι και επικίνδυνο, αν μάθουν ότι πήγαμε εκεί τι θα πούμε; Θα μας αφήσουν να μπούμε μέσα;»

«Μην σκέφτεσαι έτσι από τώρα. Και αν είναι γυναίκα στην υποδοχή θα της μιλήσετε εσείς, αν είναι άντρας θα του μιλήσω εγώ!» του έκλεισα το μάτι φτάνοντας στο σαλόνι.

«Το καλό που τους θέλω να έχουν γυναίκα!» γέλασα στο πείραγμά του και βγήκαμε από το σπίτι.

Μπήκαμε στο αμάξι του Χάρρυ για να μην δώσει στόχο ο Λίαμ και ξεκινήσαμε για τη κλινική. Μπορεί να έδειχνα στον Χάρρυ ότι δεν είμαι τόσο αγχωμένη, αλλά στη πραγματικότητα είμαι τρομοκρατημένη. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκεται αυτή η γυναίκα, αν είναι όντως τρελή τότε απλά όλη αυτή η προσπάθεια θα είναι μια τρύπα στο νερό. Αν όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα θα έχουμε τον Τόμας στο χέρι.