Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 35ο~

Η ησυχία που επικρατούσε μεταξύ μας ήταν υπερβολικά ασφυκτική. Ένιωθα μια τρομερή πίεση στο στέρνο, στο λαιμό μου είχε σχηματιστεί ένας μεγάλος κόμπος, τόσο δυνατός που ένιωθα να με πνίγουν. Παρά το ότι βρίσκομαι έξω από το σπίτι, αισθάνομαι να έχω ανάγκη από οξυγόνο, να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Σηκώθηκα απότομα από τη θέση μου, κατέβηκα τα σκαλιά και άρχισα να τρέχω προς τη παραλία. Όταν τα πόδια μου άγγιξαν την απαλή άμμο σταμάτησα να τρέχω. Σχεδόν έσυρα το σώμα μου μέχρι που αισθάνθηκα στα δάχτυλά μου τη θάλασσα. Μπορεί το νερό να ήταν ζεστό, αλλά δεν κατάφερε να μου προσφέρει καμία ψυχική γαλήνη και να καταπραΰνει το σφήξιμο στο λαιμό μου. Περπάτησα κατά μήκος της θάλασσας μέχρι που έφτασα στα βράχια που ήμασταν το μεσημέρι με τον Χάρρυ. Άρχισα να ανεβαίνω τους ψηλούς βράχους όταν είδα το φόρεμά μου πεταμένο εκεί που το είχαμε αφήσει. Ανέβηκα τον βράχο και στάθηκα πάνω από το αναθεματισμένο ύφασμα που μου προκάλεσε ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα απ' ότι έπρεπε. Το κοιτούσα χωρίς να μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά μόνο τα ψεύτικα λόγια της παρουσιάστριας. Καυτά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό μου, που κατέληγαν στην αιτία τους.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι από μια παρεξήγηση θα ξεκινήσουν τόσες φήμες για μένα και τον Χάρρυ. Τι θα πει ο Τζέισον; Σίγουρα θα πιστέψει εμάς, αλλά θα αρχίσει να έχει επιφυλάξεις απέναντί μας. Εγώ φταίω! Εγώ και τα ηλίθια κόμπλεξ μου! Αν έμπαινα στη θάλασσα μαζί τους δεν θα πηγαίναμε αυτή τη βόλτα με το Χάρρυ, δεν θα χρειαζόταν να με κάνει να αισθανθώ όμορφα για τον εαυτό μου, δεν θα με έριχνε στη θάλασσα για να γελάσουμε και μα Το Θεό δεν θα υπήρχε αυτό το γαμημένο παλιοφόρεμα.

Χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, έπιασα το ρούχο από το βράχο κάνοντάς το χίλια κομμάτια. Έσκισα κάθε άκρη του, κάθε σημείο του, κάθε τι από αυτό που θα θύμιζε ότι ήταν ένα φόρεμα. Ανάμεσα στο ξέσπασμά μου, έβγαιναν από το στόμα μου λυγμοί και μερικά σχεδόν άηχα γρυλίσματα που πρόδιδαν τη ψυχική μου κατάσταση αυτή τη στιγμή. Κάθισα στο βράχο με τα γόνατα να ακουμπάνε το στέρνο μου παρακολουθώντας την γαλήνη της θάλασσας, σε αντίθεση με τη τρικυμία που επικρατούσε μέσα μου. Στήριξα το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατα προσπαθώντας να βρω λίγη ηρεμία. Τα δάκρυα μου δεν σταματούσαν, έτρεχαν από τα μάτια μου χωρίς να μπορώ να τα συγκρατήσω μουσκεύοντας τα γόνατά μου.

Ο Χάρρυ; Τι νιώθει αυτή τη στιγμή; Απογοήτευση; Στεναχώρια; Άγχος; Θυμό; Πολύ πιθανό να τα αισθάνεται όλα και ακόμα χειρότερα να κατηγορεί εμένα για τη κατάσταση που βρισκόμαστε. Έχει δίκιο όμως, εγώ ευθύνομαι! Έπρεπε να συγκρατήσω τον εαυτό μου, έπρεπε να το σταματήσω όλο αυτό εξαρχής.